Weer terug en nu blijf ik

Ira keek even naar de andere teef die kort antwoord gaf, ze leek.. bang. Voor haar? Waarom zou ze bang zijn voor haar? Ira 's blik wendde zich weg van de wolvin naar Alice 'Oh,' Ira glimlachte even kort 'ik ben hier nu denk ik 3 dagen,' zei ze toen zacht, het feit dat ze een droom had die ze heir wilde vervullen hield ze achterwege en dat leek haar op het moment nog niet eens zo'n slecht idee. 'Eh.. Zijn hier al roedels?' Informeerde ze toen maar voorzichtig bij Alice terwijl ze in haar ooghoeken de andere drie wolven in de gaten hield. Haar staart was gestopt met kwispelen en ze keek nogmaals naar Poeki. 'Is er iets?' Zei ze toen vriendelijk maar Ira besloot wijselijk afstand te houden van Poeki, zijzelf was verderweg van haar gaan zitten en dat was dus haar keuze geweest. De lucht boven hen kleurde grauw en de vrolijke schapenwolkjes namen plaats voor dikke grijze samengepakte wolken die maar een ding voorspelden; regen. En niet zo'n klein beetje ook vreesde Ira. Ze had haar oren gespitst en keek even opzij, het was nu eigenlijk de tijd geweest waarop ze met z'n allen in de roedel grot zouden gaan zitten staren hoe de regen op de grond uiteenspatte en lachend hebben toegekeken hoe sommigen zich in de regen waagden en de anderen dan nat spetterden. Ira zuchtte even spijtig; ze zou die tijd missen, in het licht van de volle maan in het water gaan met z'n allen en de jachtpartijen die altijd zeer succesvol waren geweest.


'Ira, alstjeblieft die nieuwe generatie moet toch komen!' Gromde Tior zacht maar lief bedoeld. Ira die stukken kleiner was dan haar partner Tior gromde ook zacht, alleen zij was minder vriendelijk. Haar haren stonden rechtovereind en haar oren lagen in haar nek 'en ik ben er niet klaar voor, je draait door we zijn net 5 maanden alpha's!' grauwde Ira toen kwaad en ze keerde zich weg van Tior die nu ook begon te grommen. 'VERDWIJN!' Schreeuwde hij toen plots naar Ira toe, deze draaide zich geschrokken om naar haar partner. 'Óf we nemen pups, of je verdwijnt nu uit mijn zicht!' Schreeuwde hij harder, hij ontblootte kwaad zijn tanden. Ira keek hem kwaad aan, zo hoorde het niet te gaan en dat wisten ze beide. Ze draaide zich toen om en liep de regen in, ze voelde hoe ze rilde over haar hele vacht heen en toen de warme vacht van haar beta naast zich die haar troostend een lik gaf 'Hij vergeeft het je wel, alleen wil hij zo graag pups..' Zei ze zacht. Ira gromde zacht. 'En ik nog niet,' zei ze toen koppig en zo liepen de twee, Alfa en beta naast elkaar door de regen heen, verdwenen uit het zicht van Tior die zich op de grond van zijn grot legde. Was Ira wel de goede partner geweest?

Het flitste door Ira's hoofd, die regenachtige nacht, de laatste regenachtige nacht was het geweest en toen was Tior een week daarna met alleen maar zon verdwenen, een dag daarna vonden ze hem dood. Dat was de laatste regenachtige dag, de laatste sinds ze hier aankwam en het deed haar pijn. Ira's gezicht betrok bij die gedachten en een zachte piep kwam uit haar bek.

Hij keek even naar Ira wat was er aan de hand hier. Hij vond het allemaal heel raar in elkaar zitten. Hij keek nog even naar Poeki en besloot toen maar verderop te gaan liggen. Moest er iets gebeuren was hij in de buurt. Hij liep een twintigtal passen van hun vandaan en ging neerliggen en keek naar de ondergaande zon. Hij legde zijnh hoofd op zijn poten en liet een zucht klinken.

Nog altijd stond hij op dezelfde plaats als hij was opgestaan. Poeki en Alice waren naar achteren gelopen, Snow had zich afgezonderd. Hij stond nu recht tegenover de alfa, niet bang voor haar. Misschien had ze een hogere rang; hij was veel groter. Maar opeens rook hij verdriet. Een eenzichtbare wolk hing om haar heen, vol verdriet. Het drong tot hem door dat niet alle alfa's zo als zijn ouders hoefden te zijn. Zonder erbij na te denken kreeg hij medelijden met deze wolvin. Hij rook roedel aan haar, maar het was vaag. Misschien had ze geen roedel in dit gebied; misschien was ze hier om een nieuwe te stichten. Als hij haar vertrouwen kon winnen, zou hij misschien in de roedel kunnen. Hij had dan een grotere kans Bèta te worden in plaats van Omega...
Zijn oren spitsten zich naar voren, en even hield hij zijn kop schuin. In zijn ogen fonkelde iets vriendelijks, terwijl hij de alfa aankeek.
"Je hebt verdriet," zei hij zachtjes, terwijl hij haar doordringend aankeek. Al het dreigende was van hem verdwenen. Zijn vacht lag plat en zijn staart hing normaal langs zijn lichaam. "Is er iets?" vroeg hij rustig, terwijl hij het teefje, Ira, aankeek.

Ira keek even weg van de grote reu voor haar, het gevoel dat ze nu in haar eentje hier was klemde zich rondom haar heen en ze sloot haar ogen even kort, hij leek gewoonweg precies met zijn ogen te kunnen raden wat er gaande was. Ineens zag Ira een zachte fonkeling in de ogen van de reu, een vriendelijke, zelf wist Ira niet waar deze ineens vandaan zou moeten komen maar het bemoedigde haar dat ze hier wel degelijk veilig was en de zwarte reu niks kwaads in de zin had. 'Nee,' wurmde ze toen protesterend eruit maar als je goed keek kon je zien dat de reu gelijk had, ze hád verdriet maar dat wilde ze nu vergeten. 'Er is niets,' mompelde ze toen zacht, haar kop hing ietwat laag maar ze had zich nog steeds groter gemaakt dan ze eigenlijk was. 'Niks, buiten dat ik mijn partner ben verloren, en mijn roedel me heeft verlaten vrees ik.' Ira zuchtte even waarna ze een brok in haar keel voelde weg ebben, dat was eruit. 'Wie ben je eigenlijk, als ik het mag vragen?' Zei Ira toen, ze sprak vriendelijk maar in haar stem was een lichte trilling te horen, ze was nu minder bang voor de grootte van de reu maar des te meer omdat hij het met één keer kijken meteen bij het rechte eind had. Ira keek nu even weg naar de grauwe lucht terwijl de eerste druppels neervielen. Geen van hen allen leek op haar, althans op haar bouw maar uiterlijk ook niet echt, je kon zo zien dat ze een buitenstaander was maar ook dat ze een goede reputatie had van waar ze vandaan kwam. Ira glimlachte even en likte met haar tong over haar snuit, zachtjes hoorde ze haar maag knorren, en lachtte toen even. 'Volgens mij heb ik honger,' zei ze toen zacht glimlachend, ze had geen hol om in te schuilen voor de regen maar dat zou wel komen, en ze kroop wat meer onder een boom om droog te blijven. 'Hmppf.. Ik kom alleen niks tegen van eten.' Mompelde ze toen zacht terwijl haar staart over de grond heen zwiepte en de blaadjes van de ene naar de andere kant meenamen.

De teef loog; dat had hij meteen door. Maar het was niet een soort van liegen waarvoor je bang hoefde te zijn; meer om bezorgd om te zijn. Nog altijd hield hij zijn kop schuin, terwijl hij het teefje aankeek. Ze was haar partner verloren en haar roedel had haar achter gelaten... Zijn roedel had hem ook achter zich gelaten. Nog steeds voelde hij medelijden voor deze 'alfa'.
"Ben je hier om je gevoelens te verwerken of om een nieuwe roedel te stichten?" vroeg hij rustig aan haar. Alle dreiging was uit zijn stem verdwenen, en zijn stem klonk nu warm en te vertrouwen. Hij was gaan zitten, waarbij hij nog steeds groter was dan de teef voor hem. Ze vroeg hem zijn naam, maar hij vertelde die nog niet; hij wilde eerst haar antwoord afwachten. En ook hij had honger. Hij had ook de donkere lucht gezien. Regen deed hem denken aan zijn vorige gebied, en daar dacht hij liever niet aan; hij had onderweg een hol gezien, waar hij wel kon schuilen zodra het noodweer toe zou slaan.

Poeki, was aandachtig aan het luisteren, haar houding was niet meer bang, of bedreigend. Ze stapte langzaam dichterbij. Op een of andere manier begon ze medelijde te voelen voor deze Alfa. Ze keek naar Rammstein, die een stuk groter was dan zij. Ze ging zitten, schuin achter Rammstein vanaf de Teef te zien. Ze bleuisterde het gesprek. "Wie bent u als ik vragen mag. " Zei ze ietwat brutaal, maar niet bedreigend of vervelend bedoeld. Deze teef was hier nieuw, maar toch ouder dan Poeki. Ze wist niet hoe ze zich precies moest gedragen. Aangezien haar hoge rang in een ander gebied. Poeki hield nu haar mond, Rammstein reageerde niet op haar vraag. Ze keek naar de teef. En glimlachte vaag toen ze even haar blik ving.

Schuin achter hem ging Poeki zitten. Even keek hij naar haar, waarna hij zijn blik weer tot het teefje voor hem wendde. Even likte hij zijn poot, waarna hij die weer neerzette. Zijn poten waren groot en krachtig; klaar om vele passen te zetten. Hij vroeg zich af wat er precies was met het teefje. Ze had haar partner verloren en haar roedel had haar achtergelaten, dat had ze verteld. Maar hij was gewoon nieuwsgierig.

Ira zuchtte even zacht en toen ze opkeek zag ze het figuur van de wolvin Poeki. 'Ik ben Ira,' even keek Ira weg en toen terug, de eerste druppels regen vielen. 'Ik ben eigenlijk niet echt ergens naar opzoek behalve een tweede kans.' Wist Ira toen maar te zeggen, ze had er geen behoefte aan haar hart hier te luchten hoewel ze de reu dit wel zou toevertrouwen. 'Maar je hebt mijn vraag nog steeds niet beantwoord, wíé ben je?' Zei Ira toen zacht, haar ogen stonden vriendelijk en haar pootafdrukken stonden in de nu modderige grond 'Hmpf.. Moet ik ook nog een hol gaan zoeken.' Ira keek naar de grauwe hemel waar nu duizenden regendruppels tegelijk uitvielen, het leek wel te stortregenen.

(sorry dat het niet ietsje langer is geworden, maar mijn vingers deden zo'n pijn van het typen )

Het alfa-teefje toonde interresse in hem; dat was een goed teken. Een grijnsje speelde op zijn snuit, waarna dat plaats maakte voor een gekrulde glimlach.
"De naam is Rammstein," zei hij, waarna hij even naar haar knikte. Hij hield zijn kop iets lager, zodat hij respect toonde, maar bleef verder normaal staan, waardoor hij liet zien dat hij niet bang voor haar was en niet laag gerangschrikt was. Het teefje leek hem wel vriendelijk, daarom had hij zijn naam aan haar toevertrouwd.
Het teefje begon over het zoeken van een hol. Weer speelde een grijnsje op zijn snuit, waarna hij zijn kop in de lucht gooide en even snoof.
"Ik heb net nog een hol gezien. Mag ik zo vrij zijn het te tonen?" vroeg hij vriendelijk aan de alfa, die Ira heette. Hij knikte nog even, waarna hij zich omdraaide. Hij hoopte dat het teefje hem zou volgen naar het hol. De regen kwam snel hun kant op.

Poeki keek met opgetrokken wenkbrauw naar Ira en Rammstein. "a ha. " Zei ze duf, en liep naar Snow toe. Rammstein was duidelijk ergens mee bezig. Hij had een wijze uitstraling, maar toch klopte er iets niet volgens Poeki. Maar ze kende hem niet, dus eigenljik kon ze er niet veel over zeggen. Eindelijk bij Snow aangekomen, ging ze naast hem liggen. "hee."Zei ze rustig, Ira vond ze niet meer zo ineressant, het zag er niet naa ruit dt ze iets kwaad zou doen. Poeki keek naar Snow. En legde haar hoofd op haar poten. Ze zuchtte diep, en keek naar Alice, die al een tijd niks gedaan of gezegd had.

"Heey"zei hij vriendelijk tegen haar. Hij keek haar met een glimlach aan en keek dan voor zich. Hij stond dan weer op en kee iedereen aan. "Ik ga naar ergens anders,als iemand zin heeft om mee te gaan,volg me dan maar"zei hij tegen iedereen. Hij keek even naar Poeki en gaf haar een vriendschappelijke lik. Toen verdween hij richting de watervallen.

Poeki keek Snow aan. Ze kwam naar hem, en dan ging hij weg, tuurlijk. Ze keek hem na en ging op haar rug liggen. Na enige tijd verveling stond ze op. " Ik ga ook maar. " Zei ze, maar toen ze keek zag ze dat er niet echt iemand meer over was. Ze zuchtte, en liep weg.