Terug

Na een lange tijd stoof Poeki de velden in. Ze had Farkas verlaten, er was weinig te doen voordat ze wegging. Maar ze rook dat er weer leven in Farkas geblazen was, en ze glimlachte breed, een warme wind bries blies haar verder de velden in. Het was een heerlijk gevoel. Ze kon niet wachten om iedereen te zien. De bloemen leken feller dan eerst, en het hoge gras leek te schitteren in de zon. Gelukkig liet ze zich vallen in het gras. Ze voelde iets kriebelen onder haar rug, ze liet een gilletje horen. ( dat de reageerders dus kunnen horen ) en schoot op, een klein beestje kroop chagerijnig verder. Ze wist niet precies wat voor een beestje het was. Mar ze grinnikte er alsnog om. Oppeens vloog het op, en Poeki volgde het met haar blik. De glimlach werd kleiner, maar de vrolijkheid bleef in haar maag dwarrelen. In de verte zag ze wat aankomen, het was een wolf, rook ze. Maar zie wist niet wie het was. Ze besloot te gaan zitten en te wachten op het geval. Met een glimlach op haar snuit keek ze de wolf zijn richting uit. (haha dat rijmt)

De wolf die Poeki zag aankomen was Dewey. Maar hij was zich er niet van bewust dat een honderd en nogwat meters verder nog een wolf zat dus liep hij vrolijk verder. Tot zijn aandacht werd getrokken door een zwarte vlek hij kon niet ruiken wat het was want de wind ging de verkeerde richting in. Hij was net te nieuwschierig om er niet naar toe te gaan. Uiteraard krrop hij er onderdanig naartoe want hij wist niet hoe de dieren hier in dit gebied waren. Toen kwam hij bij het figuur kwam zag hij dat het een wolf was, een teefje dat ongeveer en jaartje jogner was als hij. Hij zei stelde zich voor 'Hallo ik heet Dewey.'

Poeki zag hoe de wolf dichterbij kwam. Het was een rue, net iets ouder dan zij. Ze glimlachte, hij stelde zich onderdanig op, dat zag ze, maar ze wist niet waarom, hij was ouder en een rue. Ze bleef maar glimlachen. Hij stelde zich voor als Dewey. "Ik ben Poeki"Zei ze rustig. Ze wist niet of hij nieuw was, ze wa shier al zo lang niet geweest dat ze niet wist of er een nieuw persoon was bijgekomen. Misschien was Poeki voor hem wel nieuw. Ze deed haar kop iets naar beneden zodat ze niet te arrogant over kwam. De zon stond al aardig laag aan de horizon, maar het zou zeker nog een uur licht blijven. Ze keek naar de zon en kneep haar ogen fijn. Daarna sloot ze haar ogen, en nam een grote hap adem door haar neus. Ze rook bijna alles wat om haar heen was, Het gras, Dewey er was alleen geen spoor van voedsel te ruiken. Ze opende haar ogen weer. En keek naar de wolf. Ze was raar genoeg niet bang voor hem, al zou ze een bedrijging voor zijn jacht kunnen zijn.

Dewey stelde zich weer normaal op en zei 'Aangenaam Poeki.' en hij ging zitten. dewey wist even niks meer om te zeggen dus viel er een kleine stilte tot Dewey gewoon maar wat vroeg 'Ben jij nieuw hier?' en keek haar aan met een scheef kopje.



(Verdorie ik ben net nieuw en beggin al met slechte posts. )

(umm geeft niet helemaal, Maar probeer het wat langer te maken, dan kan ik ook weer beter reageren.)
Poeki keek naar Dewey, het leek haar een vriendelijke wolf, maar ze wist niet of hij ooit haar vriend kon worden. Dat zouden ze later wel zien. "ingelijks" Antwoorde Poeki zo deftig mogelijk. Zelf kreeg ze er een melig gevoel van, Maar ze liet er niets van blijken, misschien ond deze wolf dat wel niet fijn. Maar echt kon ze het niet laten, ze was ook nog jong. ( jeses, t klinkt echt alsof ik als oma over mn verleden praat. :S ) Het liefst zwiepte ze haar staart wild heen en weer, en besprong ze alles en iedereen. Maar andere wolven die welliswaar ouder dan zij waren blefen altijd heel kalm. En poeki probeerde dat de laatste tijd veel vaker. Ergens zag ze het als een uitdaging, of als spel. Ze krulde haar mondhoeken vaag. De wind werd zachter en de zwoele geur van zomer werd minder. ( als het geen zomer is.. dan .. whtever xD ) Langzaam maar zeker werd het steeds kouder, en een rode gloed verscheen over de velden, het waseen mooi gezicht. Poeki voelde zich opgelaten maar bleef alsnog steevast zitten. Misschien vond de rue het wel vervelend als zezich als een pup ging gedragen.

Dewey vroeg zich af waar Poeki naar keek dus keek hij in de zelfde richting. Hij moest zijn ogen zo goed al dicht knijpen om in de zon te kijken maar het was wel mooi. Opeens vroeg Dewey 'Ik vraag me af hoe oud je bent want je ziet er nogal jong uit en die zouden toch nooit op moeten houden met bewegen?'. Langzaam aan werd het al wat kouder en begon hij zachtjes te rillen. 'Wat jammer dat het avond word, dan word het altijd zo fris, brrr.' zei Dewey en bewonderde de zon nog wat.

Poeki keek naar Dewey. "Ik ben al 1 jaar"zei zemet de nadruk op al. Ze zag dat Dewey de kant van de zon op keek, en zelf draaide ze haar hoofd weer normaal. Hij zei dat jonge wolven altijd stil zaten. En ze kreeg oppeens de drang om op te staan, wat ze ook deed, en zich helemaal uit te schudden. Nou hupadedup ze schudde zich vlink uit en veel energie kwam vrij waardoor ze zich minder opgepropt voelde. "Ik beweeg nooit."Zei ze daarna met ee zachte grijns. Hij begon over het weer. Het begon inderdaad flink koud te worden. Mischien moest maar eens richting hol gaan, ze keek naar Dewey die begon te rillen, ze schatte hem 2 jaar misschien iets jonger. Ze ging weer zitten, en bewoog haar voorpoot nu, zonder enige reden. Ze voelde zich zeer serieus, en had het gevoel een echte volwassene te zijn, ondanks die beweginsuitval van net. Voldaan keek ze een beetje om zich heen, wachtend op een reactie van Dewey.

Ive rook twee wolven. Ze waren redelijk dichtbij.Het waren een vrouwtje en een mannetje. Gelukkig konden ze haar niet zien. Ik houd afstand,dacht ze. Ive ging weer liggen en voelde een prik. Au, ze was op een doorn gaan liggen. Gelukkig was hij niet echt in de huid gaan zitten, de doorn bleef steken in haar vacht. Ze kreeg hem er niet uit. Straks beschadigde de doorn haar huid. Nu ze zo zwak was, kon ze aan een klein wondje bezwijken. Ze jankte zactjes. Pas daarna besefte ze dat dat niet slim was, die andere wolven hadden haar nu vast gehoord.



(Sorry als het een beetje ongepast is XD)

Poeki zat verveeld naar dewey te kijken die maar niet reageerde. De had niet echt op haar omgeving geled maar opeens hoorde ze zachtgejank in plaats van doodse stilte. Ze spitste haar oren, en niet veel later hield het op. Ze hief haar wenkbrauw op. En stond langzaam op. Waar kwam het vandaan? De zon was nu bijna onder, en de wolf had duidelijk pijn. Ze snoof in de lucht. Ze rook niets dat betekende dat de wolf zich uit de wind bevond. Rustig liep poeki tegen de wind in om zo de wolf te vinden. Ze keek tussen een paar struiken waar beestjes van angst uitvlogen en wegkropen. Een vogel in de verte had haar medevolgels (xD) geroee7pen en na een paar seconde zat de lucht vol vogels. Poeki keek verbijsterd om zich heen. En had de wolf nog niet gevonden, wat ook erg moeilijk was zonder geur. Was er wel een wolf?

Ive hield zich stil. Het leek of het minuten duurde, maar de stilte duurde slechts enkele seconden. Ze hoorde getjilp en een paar vogels vlogen op. Er kon nu elk moment een wolf op haar springen. Ive probeerde zich stil te houden, maar haar staart bewoog. Nu had die andere wolf haar zeker gezien, dacht ze. Hoewel er diep in haar iets hoopte dat dat niet zo was.Straks was dit zijn territorium. en was zij ongewenst.Toewel ze stil afwachte voelde ze een pijnlijke prik. De doorn zat nu in haar huid vast. Ze jankte, Ive besefte wel dat ze nu gezien was. Er was geen weg meer terug. Ze moest zich nu laten zien.Ive stond op, vol van angstige gevoelens.

Poeki had het net opgeven toen er een oudere teef opstond en jankte. Ze keek vlug om, ze leek bang. Poeki keek haar aan. Ze was nooit metteen vriendelijk geweest tegen onbekende. Maar deze teef was ouder dan zij, en ze was duidelijk gewond, wat haar dwong om te vragen wat er was. Een tikje arrogant stak ze haar snuit iets hoger de lucht in, wat ze eigenlijk niet durfde. " Wie ben je? en wat is er?" Het laatse vroeg ze al iets vriendelijker. Poeki had al een tijd niks gegeten, het leven als solitair viel niet mee, zo af en toe kwam je iemand tegen, het was een wonder dat ze vandaag wel twee mensen ontmoette. Maar toch bleven deze twee wolven concurenten, het voedsel was moeilijk te vinden en ze deelde het liever niet met onbekende. Niet dat ze nu eten had, dat was al weer een dag of misschien zelfs twee geleden. Ze keek naar de wolf, zou ze nog reageren? en hoe?

"Eh... hallo" zei Ive velegen. Ze jankte weer zachtjes. "Ik heb een doorn in mijn huid, en ik krijg de doorn er niet uit." zei Ive. Ze durfte het bijna niet te vragen. "Krijg jij de doorn er uit?" vroeg ze uiteindelijk toch. De wond, want dat was het inmiddels, bloedde hevig. Het deed veel zeer en ze moest moeite doen om niet te gaan janken. Je bent toch geen lafaard, Ive, dacht ze. Ze voelde een nijging om hard weg te rennen, maar iets in haar zei dat ze moest blijven staan en het antwoord afwachten.