De glorierijke velden

Een witte wolf viel op in het verse groene gras. De wolf die daar in stond was Snow.
Hij keek rustig rond met een zoekende blik naar leven. Hij had wolven geroken,dat was waar. Maar hij had ze nog niet gezien wat hem eigenlijk ook niets kon schelen. Hij was liever aleen dan met twee. Hij hefte zijn kop toen hij een geluid achter hem hoorde en wachte af tot er iets tevoorschijn zou komen.

Poeki lag in het hoge gras achter hem, hij had har blijkbaar neit gezien toen ze aangekomen was. Ze keek hem aan met haar lichtgroene ogen. "Wie ben je" Vroeg ze, ze bleef hem aankijken. En zwiepte wat met haar staart. Haar zwarte vacht werd verwarmt door de zon, Daardoor moest Poeki nogal hijgen. Misschien viel het op, misschien niet. Ze stond langzaam op, tot ze zat. En keek de wolf nu recht aan. En wachtte rustig op ee antwoord.

"Snow"zei hij kalm tegen haar en keek haar kalm aan. "En jij bent"vroeg hij aan haar. Zijn blik was even kalm als altijd net zoals zijn stem. Deze wolvin was jonger dan hem niet veel,een vijf maanden schatte hij ongeveer. Hij rook verschijdene geuren van verschijdene wolven bij haar en dat maakte hem een beetje angstig. De enige bij wie hij ooit wolven had gezien waren de jagers en door hun was hij bijna dood geweest. Hij besloot zijn mond te houden tot hem wat gevraagd werd.

"Welkom" Ze grijnsde. "Ik ben Poeki."Ze kende deze wolf niet. Hij was hoogstwaarschijnelijk nieuw. "ben je hier al lang?"Brande ze erop los. Ze ging tegenover hem zitten. hij wasouder dan zij, niet veel, maar hij was waarschijnelijk een stuk rustiger dan zij. Ze grijnsde, en keek hem aan. "nou?"Riep poeki ongeduld.

"Enkele uren"zei hij vriendelijk tegen haar. Ze leek nog al ongeduldig,hoewel hij dat wel tof vond. "En jij,hoeland ben jij hier al"vroeg hij zachtjes aan haar. Waarom kwam de wolvin hem bekend voor? Familie waren ze niet want die waren dood. Hij dachte heel diep na maar wist niet van waar. Hij liet het vallen en glimlachte zachtjes. "Wel"vroeg hij aan haar.

Poeki grinnikte omdat hij haar ongeduldheid naabooste. Ze begon te lachen, en had een geweldige eenmanslol. |Na een tijdje bedaarde ze, en keek hem even aan. "Ik ben hier al een tijd."Zei ze met een supergrijns op haar face. (hee misschien ken k je van ws?!! whuahah .. nee.. maar eh kennen ze elkaar?) Poeki Keek naar de iets oudere wolf, hij leek haar wel aardig. Ze glimlachte en liet zich vallen op de grond, en keek naar de lucht.

"Je bent een grappige wolf"zei hij en lachte eventjes. Hij keek haar eventjes aan en keek dan voor zich uit. "En hoe is het met je"vroeg hij aan haar en legde zichzelf ook neer. Zijn donkere ogen keken haar even vriendelijk aan en toen keek hij naar de lucht. Deze wolvin leek spreken op iemand ookal wist hij niet wie. Maar hij had haar eerder gezien en dat wist hij wel.

(als het goed is wel)
(maar ik ga)

Poeki keek met haar helder groene ogen naar boven, een aantal wolken kwamen vorbij. "Jaa jij bent ook wel grappig."Zei ze dom. Hij kwam best volwassen over. Ze grijnsde. En wist niet veel te zeggen. "Behalve; "jao gaat wel goed!" Ze keek even zijn richting op. "Met jou?" Vroeg ze met dichtgeknepen ogen van de zon.

"Ah het gaat wel"zei hij tegen haar en glimlachte even. Hij geeuwde eventjes en beet even speels in haar oor. "Wil je wat gaan doen,ik verveel me"zei hij tegen haar en hij stond op. Hij sprong even in het rond en liep toen weer naar haar. "Poeki,ik ken je van ergens"zei hji toen.

Poeki grijnsde. "Mooi."Ze keek naar delcuth toen ze oppeens een beet in haar oor kreeg. "aah"Gilde ze, en beet speels terug in de zijne." Ze was heel speels en vrolijk vandaag, normaal had ze heel anders gereageerd. "Ja, als je weet wat"Grijnsde ze ze luistede naar wat hij zei. "Snow, ik zou niet weten waarvan." Ze was blij dat ze zijn naam had onthouden ,e n glimlachte daarom trots.

"Ik ook niet dat is het probleem"zei hij en glimlachte even. Hij beet nog een keer in haar oor en liep toen weg. "Zullen we een spelletje spelen"vroeg hij aan haar toen hij weer stilstond. Hij keek haar even aan en wachte af. Opeens werd hij overspoeld door iets in hem. Maar hij had er geen naam voor dus negeerde hij het.

Poeki grijnsde. "Tuurlijk."Riep ze nadat ze een beet in haar oor had gekregen, hij rende weg. Ze keek hem speels aan, en deed asof ze in de startblokken ging staan. Enkele zeconde daarna vloog ze op Snow af. Haar tocng hing uit haar bek, en af en toe kwam er aan druppel vanaf. Bij 1 meter afstand, sprong ze in de lucht, en plofte zo op Snow neer. Met haar snuit begon ze hem op zijn buik te kietelen, e een brede glimlach bleef op haar gezicht staan.

"Aaaah niet doen"zei hij lachend. Hij woelde over de grond en keek haar even aan. Toen wist hij te ontkomen. "Nu is het mijn beurt"zei hij met een kleine grijns. Hij begon haar te keitelen. Hij kietelde haar over haar buik en grijnsde. "Nu ga je diid"zei hij tegen haar. De witte wolv glansde door de ondergaande zon.

Poeki grijnsde, maar op een bepaald mometn ontglipte hij har, een poging om weg te rennen mislukte, ze viel direct op de grond, en snow was al begonnen haar te kietelen, wild spartelde ze in het rond. "NEEE ik kan niet tegen kietelen!!"Ze wist dat dat juist de bedoeling was, maar ze riep het toch maar. Haar ogen perste ze fijn, en toen ze ze na een tijd opende, had ze een prachtig ezicht voor zich, een ondergaande zon. Het had zowat alle kleuren, haar mond viel open, alleen haar lijf maakte zo nu en dan een spastische beweging omdat snow haar kietelde.

Hij keek haar aan en glimlachte."Lekker pûh"zei hij met een glimlach op zijn snuit. Hij keek naar de ondergaande zon en genoot van de laatste warmte die ze gaf. Hij sloot zijn ogen een tijd. En luisterde naar het geluid. Hij kreeg allemaal beelden van vroeger voor zich,van hem met een witte pup van een andere familie. Het was Poeki.

(poeki is blackkk )
Poeki grijnsde, en trok haar kop weer omhoog. "Haai"Zei ze droog, en ging zelf zitten. Ze gaf Snow ee speels duwtje, en keek ook naar de zon. "Ik ga de zon pakken!" Gilde ze, en ze rende eropaf, af en toe achterom kijkend of Snow zou volgen..

"Dat gaat niet,want,ach laat ook maar"zei hij mompelend inzichzelf. Hij liep achterhaar aan. Hij was haar al voorbij en hij kwam dichter bij de zon,maar kreeg ze niet te pakken. Hij zou het haar na dien wel zeggen. Hij keek even om waardoor hij struikelde en een tuimeling maakte. Hij rolde over de grond en kwam na een paar tuimelingen weer tot stilstand. Hij keek naar boven en draaide even.

Poeki Rende hijgens verder, Snow kwam naast haar rennen, ze grijnsde. En keek naar de zon, hij was al bijna weg. Echt dichterbij kwamen ze niet. Toen ze na een tijdje achterom keek, omdat ze snow niet meer had gezien, zag ze hem liggen op de grond, Ze begon keihard te lachen, ze kon het niet helpen. Ze lette niet op en rende tegen de zowat enigste boom in de velden. Ze keek verbaast naar de boom, en stond snel op. Hopelijk had hij dat niet gezien..

Maar Snow zag het wel. "Lekker pûh"zei hij en lachte. Hij viel neer en keek naar de lucht. "Poeki,ik en je van vroeger,van toen ik een pup van een paar maand was en jij geboren werd"zei hij luid genoeg zodat ze het kon horen. Hij keek naar de lucht en rolde zich om. Zo keek hij naar haar toen ze bij de boom st

Poeki keek naar Snow, en liep op hem af. "Maar ik ken jou niet"Zei ze raar. Ze kon het zich niet herinneren, misschien was ze gewoon veel te klein geweest. Ze ging naast heb zitten ,en keek naar beneden, naar Snow. "Sorry.."Zei ze zacht, ze kek naar de zon. Die nu haar laatste lichtpuntje de zee in liet vallen. Ze zuchtte, al snel werd het heel donker. Ze ging liggen, en keek omhoog, naar de laatste vogels die over vlogen.

"Je was nog veel te jong om namen te onthouden,en snuiten"zei hij tegen haar en keek haar aan. Een lieve glimlach was er nu te zien op zijn snuit De blik in zijn ogen leek wel een of andere warme gloed te hebben. "Je herrinert me niet,omdat we na je geboorte enkele uren daarna zijn moeten vertrekken,en we keerde niet meer terug"zei hij tegen haar.
Een diepe zucht weerklonk,hij wou dat hij was terug gekomen,al was het aleen voor haar.

Poeki grijnsde. "Aha, naja logisch dan he" Zei ze, en glimlachte breed. "Jammer dat je weg moest, maarja nu zien we elkaar weer."Poeki was even stil, en probeerde zich snow te herinneren.. Ze daht goed na. Ze hoorde hem zuchten. "Wat is er japie?"Vroeg ze vriendelijk.

Rustig liep Farkas over de velden, Hij kwam bij een grote hoge steen en sprong daarop. Hij rook de geur van Poeki. ,,Waar ben je Poeki?''Huilde hij. Rustig ging hij toen zitten en wachtte tot Poeki kwam of terug huilde.

Poeki zat bij Snow toen ze oppeens een huil hoorde aan haar. Hij was van Farkas. Ze trok een wenkbrauw op. En Stond op, ze keek even naar Snow. "ik kom zo terug" Zei ze, en ze stpate naar Farkas toe. Daar aangekomen zag ze Farkas op een grote steen zitten. "Wat is er?" Vroeg ze verbaast. Aan Bree komen zou ze toch niet. Dus als hij haar dat zou komen vertellen zou ze echt pissed weglopen. Ze keek hem aan. "Je huilde naar me, toch?"

Snow keek haar na en liet een diepe zucht klinken toen ze weg was. Hij wist wat hij voelde,maar het was niet goed voor hem en haar. Hij keek onbegrijpelijk naar de lucht. Zijn blik sprak niets,hij was emotieloos,maar in zijn hoofd voelde hij zich ontploffen.