de prachtige velden

Het was practig weer en de on scheen over de velden.Er was bijna geen wolkje te zien en de wind was rustig.Ergens op een heuveltje stond op de top een witte wolvin.Kijkend naar de vogeltjes en de vlinders die vrolijk rond vloog opzoek naar nektar.
Het was gewoon pervecht maar de witte wolvin zag er slecht uit.Ze was mager en nog maar een jaar uit.Hoeveel de zon ook op haar vacht scheen en het wilde maar niet glanzen.
Er kwam een grote zucht uit haar bek.Ze keek om en zag een practige roof vogel naar beneden schieten en die weer opvloog.Het had een muis tussen zijn klauwen die dood was.

Luna zuchte weer en keek weer naar voren.het uitzicht was gewoon practig en het weer zat ook mee.Ze moest van zich zelf weer genieten,maar het leven allen was zwaar.Weinig eten,gevaar en vele andere dingen.De wind liet haar vacht dansen en toen had ze het besloten.Ze stond op en huilde lang.Ze was blij met haar besluit en ze zou weer haar best doen.Ze stond op en rekte zich uit.Toen zette ze zich af en rende naar een beekje toe.
na even renet te hebben met haar tong uit haar bek kwam ze aan.Ze boog haar kop en nam een grote slok.na dat ze klaar was keek ze rond en zag iest aan komen.

De zon liet Kuro's vacht stralen, ondanks dat hij uitgedroogd was. Zijn tong hing uit zijn bek, maar die leek verbazingwekkend droog. Zijn neus was nat, maar daarboven twinkelden een stel goudkleurige ogen. Zijn voorkomen had er niet onder de dorst geleden.
De witte wolvin was al vanaf een heel eind zichtbaar, en dat terwijl er nog heel wat zand in zijn ogen zat, afkomstig van de woestijn. Maar ondanks dat ze stralend opviel, straalde ze niet. Ze miste iets.
Hij besloot op haar af te lopen en zich voor te stellen. Naast iets drinken, had hij toch niks te doen. Hij moest hier een nieuw leven beginnen, en dat kon beter zo snel mogelijk. En als hij haar nu niet zou leren kennen, zou het vast wel een andere keer zijn.
'Hee,' zei hij opgewekter dan hij zich voelde. Het stromende water liet hem water in zijn bek lopen, en het verlangen om er in te springen en zijn vacht te laten doorweken van het heldere water, was sterker dan hij had gedacht. Maar hij wachtte beleefd tot de wolvin een teken gaf dat hij geaccepteerd werd, en dat ze zijn aanwezigheid op prijs stelde.

Cethe had in het beekje willen drinken. Het geluid van water had hij van veraf gehoord. Maar toen hij de jonge wolvin zag, twijfelde hij, en zeker toen er nog een reu aankwam. Hij had water nodig, en snel, maar de angst overwon het van de dorst. Hij was zwak, en als zijn aanwezigheid hier niet gewenst was, zou vechten zwaar zijn. Hij moest wachten tot ze weggingen.
Verborgen in het lange, gras keek hij toe. De twee wolven hadden hem niet gezien. Zijn geelbruine vacht was onzichtbaar in het gele gras. Cethe liet zich stil door zijn poten zakken. Hij bleef afwachtend kijken en wenste dat ze snel weg zouden gaan, zodat hij eindelijk zijn dorst had kunnen lessen. Hij had vier dagen niet gegeten en niet gedronken. Als hij niet snel iets binnenkreeg, zou hij uitdrogen.

luna keek beter en zag een wolf aankomen.Het was een reu en ouder dan haar.Er kwam een kleine grom uit haar bek .Dat was iets wat ze vaker deed bij vreemde wolven maar deze reu leek wel aardig.Ze kwispelde zacht en ging beter zitten.Ze snoof zijn geur op en bekeek hem eens goed.Toen keek ze naar het water en zag haar spigelbeeld in het water.
Na een tijdje er naar gekeken te hebben had ze genoeg moed om naar de reu te kijken en wat te zeggen"hey"zij ze stil.
Het weer was nog steeds zo mooi als eerst alleen kwam eer in de verte donkere wolken aan.Lente buien noemde ze dat altijd.

(sorry inspriloos)

Het leek alsof de grom hem niks deed. Zijn nekharen gingen niet overeind staan, zijn houding werd niet gespannen en hij maakte geen aanstalte om terug te grommen. Hij bleef voor zich uit staren en weerstond het verlangen om in de rivier te springen.
Maar niks was minder waar. Hij had niet gehoopt direct geaccepteerd te worden, hij zou geluk hebben als het wel zo zou zijn. Als hij ooit nog van plan was om in een roedel te gaan, zou hij zich van onderaf naar boven moeten werken. Maar toch... Hij werd afgekeurd, en in geen geval was dat een prettig gevoel. Maar hij maakte geen aanstalte om weg te lopen. Hij bleef, en dat was maar goed ook. Want een paar seconden begon de wolvin te kwispelen en glimlachte ze. Zijn opluchting overtrof het verbaasde en hij glimlachte terug.
'Alles goed?' Hij kreeg een hol gevoel in z'n maag, en deze keer niet van de honger. Het gesprek zou standaard verlopen. 'Hoi, hoe gaat het?' En dat was zeker niet wat hij wilde.
'Ik ben hier een paar minuten geleden aangekomen,' besloot hij meer te vertellen.

Luna zag dat hij bijna weg wilde gaan .Ze was blij dat ze toch wat had gezecht.Haar staart ging kalmpjes heen en weer en eigelijk was ze helemaal ontspannen.Toen hij wat zij moest ze weer haar moed verzammelen om wat te zeggen.Al duurde het dit keer niet zo lang voor dat ze wat wist te zeggen omdat hij ook weer wat zij"het gaat wel"zij ze en ze keek weer naar het water.Naartuurlik zou dit wer zo'n gesprek worde van heel even maar hij vroeg wat anders en ze spritse iest haar oren"ik en hier ook net,Eigelijk maar paar dagen"vertelde ze blij en ze keek hem aan.het was een mooie wolf.
Toen besefde ze zich ook dat ze was vergeten haar voorte stellen"Ik ben Luna en jij?'vroeg ze met haar kop wat schuin.Ze was blij dat er iemand was gekomen.

(Ik loop juist niet weg, maar oke xD)

Een glimlach verscheen rond zijn snuit toen Luna, zoals ze zichzelf voorstelde, vertelde dat ze hier ook nog maar net was. De wolvin in de woestijn daarintegen, leek hier al een langere tijd te zijn. Ze kon hem precies vertellen waar hij water kon vinden, en haar beschrijving had precies geklopt. En ze had hem naar de prachtigste en helderste rivier gebracht die hij ooit had gezien.
'Ik ben Kuro.' Hij sprak zijn naam uit alsof het een stuk zwijn was. Ze stonken en waren dodelijk. Je ontweek ze het liefst en wilde zo min mogelijk met ze in contact komen. Maar zodra je samen, met een hele roedel, het dier had gedood en je je tanden in het vlees liet glijden, smaakte het duizend maal beter dan je had gedacht.
Luna. Hij bleef de naam een paar keer in zijn kop herhalen, zodat hij hem niet zou vergeten. Al was het geen moeilijke naam. De naam van de lichtgevende bol die 's avonds en 's nachts aan de hemel stond. De bol waar hij zich altijd goed bij voelde, net zoals de meeste soortgenoten die hij kende.

(Ik kan langzaam reageren, maar ik ben ook Engels aan het leren. )

(sorry .verkeert gelezen,gewoon negeren,maar dat heb je zo te zien gedaan)

Luna glimalchde en keek naar boven.De zon scheen net zo als altijd en de warme gloed veolde heerlijk aan.Ze sloot even haar ogen en genoot van alles om haar heen.De vogels die fluiten,Muizen die vluchten voor de vogels en vele andere geluiden.De geluiden van de bomen die door de wind ristelen vond ze een van de mooie dingen om haar heen.
Zo bleef ze even zitten en ze vergat bijna lles om haar heen,Tot ze een paarden bloem in haar neus kreeg.Ze moest niezen en keek naar de paarden bloem die om de grond was geland.Er kwam een zucht en ze keek weer naar Kuro."mooie naam heb je"Ze ze vrolijk en ze keek naar het water.Zonder dat ze het echt over na dacht zette ze haar poten af en sprong in het water.Er kwam een grote plons .Luna was helemaal nat maar het water bracht heerlijk verkoeling."kom je ook"vroeg ze en beteen voor dat hij anwoort kon geven sprong ze uit het water en probeerde zij hem er in te duwen

Toen Luna een tijdje stil was, vroeg hij zich af waar ze aan dacht. Hij probeerde het te raden door naar de blik in haar ogen te kijken, maar bedacht al snel dat dat het toppunt van onbeleefdheid was. En om het nou te vragen...
Maar gelukkig verbrak zij de stilte, want hij had geen idee wat hij had moeten doen om dat voor elkaar te krijgen. Maar voor hij iets terug kon zeggen, kreeg hij een golf water over zich heen. Het water was heerlijk verkoelend. Koel en fris, maar zeker niet te koud. Hij knipperde snel, maar het water op zijn snuit was alweer verdampt door de snijdende, hete zon. En toen hoorde hij de zangerige stem van Luna weer.
'Wat denk je? Tuurlijk!' Net zo snel als dat het water was verdwenen, sprong hij op, maar voordat hij een seconde later in het water wilde springen, verloor hij zijn evenwicht en duwde Luna hem in het water. Zijn vacht zoog zich vol met het water en hij voelde dat hij moeite had boven water te blijven. Maar voordat hij zich daar zorgen om te maken, stak hij zijn kop onder water en dronk zijn maag vol. Direct merkte hij verbetering. Zijn keel voelde niet meer droog aan en zijn zicht werd minder wazig.

Een grote grijns zat op haar bek.Het lukte om hem omtegooien en zo te zien was hij zeer blij.Ze kwiseplde speels en sprong met gote kracht het water weer in.Haar vacht werdt zwaar en nat.Geluukig had ze geen wintervacht meer en hoefde dat extra gewicht dan niet te dragen.Toen zwom ze naar hem toe en zag hoe snel hij dronk."jij hebt dorst"zij ze blij en ze zwom naar de over kant.Vlak bij de kant kon ze met haar poten de grond voelen en dus hoefde ze niet meer te zwemmen.
Luna klom met moeite op de rand en schudde daar haar vacht uit.Ze keek met haar galndzende ogen naar Kuro toe en kwispelde weer.Ze ging op het randje lichen en keek naar het water en hoe het over al naar toe spatte.Het was een practig gezicht en ze had al in tijde niet zo veel lol gehad als nu."waar kom jij vandaan eigelijk?'vroeg ze nieuwschirig en ze keek hem speels an en wachte af.

Hij knikte en ging verder met grote slokken water naar binnen werken. Het was zo heerlijk, zo fris, het leek wel zoet te smaken.
Hij merkte dat hij af aan 't drijven was dat het steeds minder diep werd. Hij voelde af en toe de koude modder onder zijn poten, en elke keer ging er een rilling door zijn lichaam. Hij besloot uit het water te gaan. Met een razendsnelle beweging sprong hij op uit het water en rende met zo veel mogelijk snelheid het land op, zodat zijn poten niet weg zouden zakken in de modder aan de zijkant van de rivier. Hij liet zich op het warme gras vallen en sloot zijn ogen, met zijn poten onder zijn kop.
'Daar wil ik het niet over hebben.' Zijn houding was weer strak en zijn snuit stond serieus. Zijn poten lagen niet meer ontspannen onder zijn kop, maar stonden nu strak en zijn pezen staken uit. Zijn kaken waren op elkaar geperst.

Luna wachte af en zag dat hij snel het land op ging.Zij vond die blubber in het water ook altijd niks dus ze gaf hem helemaal gelijk.Toen ze zag dat ze eigelijk niet zo slimme vraag had gesytelt keek ze naar beneden"sorry"zij ze en ze voelde zich schuldig.Ze was gestop met kwispelden en keek hem aan.Niet in zijn ogen want meschien zag hij dat als beledeging.
Na een tijdje stond ze op en liep rustig naar hem toe.Toen ze bij hem was plofte ze zch naast hem neer"wil je weten waar ik vandaan kom?"vroeg ze en voor dat er maar een woordje er uit kon komen moest zij het gewoon al zeggen"Ik weet het niet,Ben door stropers gevange genomen maar mijn hele verleden verder ken ik niet"vertelde ze emotioloos en ze keek ook naar voren.De wolken die ze al in de verte zag aankomen waren al ietsjes dichte bij gekomen.De wind werdt al ietsjes sterker maar ze bleef gewoon licgen.Regen was haar zorg niet maar wel overleven.

(aangezien hier wel actief gepost wordt xD)

Mayi slenterde vermoeid door de velden. Eindelijk groen. Ze was het grijs van de rotsen wel zat. Ze tilde haar poot op en keek ernaar. Geschaafd en kapot. Zuchtend zette ze haar poot weer neer op de grond en keek omhoog.
Ze keek bijna direct in het gezicht van een andere wolf. Een reu en de angst kwam naar boven. Meteen liet ze zichzelf op de grond vallen. Hij zag er boos uit. In ieder geval gespannen en ze begon te bibberen toen ze terug dacht aan haar afstraffingen. 'Nee.' fluisterde ze snikkend.
Ze wilde niet meer in aanraking komen met een reu. Niet die zo groot en sterk waren of er zo uitzagen.
Met haar staart tussen haar poten probeerde ze weg te sluipen bij de wolven vandaan, maar ze trapte op een steentje en ze klapte haar kaken met veel geweld op elkaar. Wat een pijn!
Ze begon te piepen en tilde haar poot op. Bloed. het droop er uit, naja stroomde eruit. Ze vervloekte in stilte de steen en spitste haar oren meteen toen ze merkte dat ze geluid had gemaakt. Ze zat vlakbij een witte wolvin. Jachtig begon Mayi adem te halen. Dit kon nooit goed gaan.

'Ik had je niet tegen kunnen houden, of wel?' Hij ontspande weer een beetje, maar haar stem kwam weer boven. Een pijnscheut door zijn lichaam, wanneer zouden die ophouden? Nooit, vermoedde hij. 'Weet je niet wie en waar je familie is?' vroeg hij, maar hij klonk geïnteresseerder dan hij was.
En toen rook hij nog een wolf. Hij opende zijn ogen en zag maar een paar meter van hem vandaan een grijs-oranje wolvin staan. Haar ogen waren zo goud als de felle zon; hij vermoedde dat hij ze in het midden van de nacht zonder maan nog zou kunnen zien. Als hij alleen nu alleen de ogen had kunnen zien, had hij gewild dat ze dichtbij was gekomen. Maar haar houding maakte hem bang, zoals zij zelf ook was. Alles aan haar houding was fout, er was iets mis met haar. En hij durfde zich de komende minuten niet meer te bewegen.

Ze keek op naar wat Kuro zij en ze keek naar beneden.Er kwam een grote zucht"nee ik weet niks wat er voor was gebuurt,helemaal niks"zij ze bedroeft .Naartuurlijk wilde ze haar familie zien en weten wat er nou was gebuurt,maar dat kon niet."gaat het met jou veder wel goed?'vroeg ze bezorgt en ineens hoorde ze wat.Ze keek om en ze was beteen arlet.Toen ze er naar keek en weer terug naar Kuro wist ze niet wat ze moest doen.
Toen stond ze maar op en liep naar de wolvin en keek vragend aan.Ze was erg op haar hoede en lette goed op"kan ik helpen,gaat het wel"vroeg ze onzeker aan de oudere wolvin.Ze keek naar Kuro en keek vragend aan.

Mayi's oren verdwenen in haar nek en ze krom ineen. Tegen twee wolven kon ze niet op. Ze jankte zachtjes en ging als een bolletje op de grond liggen. 'Ik ... ik ... ik ....' klonk haar zachte stem.
'Alsjeblieft doe me niets!' Huilde ze opeens. Ze verborg haar snuit onder haar poten. 'Ik heb al genoeg geleden. Ik ben al genoeg gestraft. Ik weet dat ik niet welkom ben. Doe me niets en ik zal rustig weg gaan. Dat beloof ik. Echt waar.' Mayi ratelde maar door. Het kwam niet eens meer in haar op dat deze wolven niet bij haar roedel hoorde.
Of wat er van haar roedel over was. Een stel wolven onder leiding van een grote reu had de macht overgenomen. Haar moeder genadeloos vermoord door de snellere en jongere alfa teef. Haar vader in een lang en moeizaam gevecht gestorven onder poten van de nieuwe alfa reu. En zij ...
Haar hadden ze laten leven als speeltje. Het was geen geheim dat de alfa reu in haar geïnteresseerd was geweest, maar Mayi had hem hardnekkig afgewezen. Daarbij durfde ze de alfa teef niet aan te pakken. Ze had net een lelijke verwonding achter de rug gehad en kon al niet zo goed leunen op haar voorpoot. Een gevecht had ze verloren. De alfa reu had haar gepakt en tot bloedens aan toe gebeten. Toen was ze gevlucht en was de achtervolging geopend.
En dit waren wolven die niet stopte. Isaak was een grote uit de kluitte gewassen wolf. Niet slim, maar wel heel sterk. Bijna had hij haar te pakken gehad. Als ze de woestijn niet was in gerend. En nu zat ze hier. Te jammeren en te janken bij een stil vreemden en ze vroeg om vergiffenis. Terwijl ze hen niets had misdaan.
'Het spijt me. Het spijt me zo .. laat me gaan. Ik smeek jullie. Ik heb niks verkeerds gedaan.' Ging Mayi door.

Luna's bek stond open van verbazing."wat?'vroeg ze en ze luisterde veder.het was duidelijk dat deze wolvin veel narigheid had gehad in haar vorige roedel."je hoeft niet te huilen,we doen niks hoor"zij ze vreindelijk en kalm.Ze sprak ook maar voor Kuro want die bleef op de op de plek waar hij de hele tijd zat.Ze keek naar hem en zuchte en weer teru naar de teef.
Ze had geen idee wat ze veder moest doen en was eigelijk ook bang dat ze net iets verkeerdt zou zeggen,dus ging ze maar zitten van de teef vandaan.Ongeveer een meter zodat ze niet de gevaarlijk er buit zag.Ze had haar witte oren in de nek en keek met haar kop een beetje schuin.Luna keek niet in de ogen want dat kon ook zeer negatief gezien worde.
De wolvin bleef maar door gaan dus Luna kwam er maar tussen"rustig maar"was het eenisgte wat ze op dat moment kon verzinnen.

Zuko's onderlip begon te trillen en zijn ogen werden langzaam waterig. Zo had zijn lief ook gelegen, smekend dat ze haar lieten leven en haar samen met hem liet vertrekken. Ze zouden nooit meer terugkomen, en doen alsof ze nooit bestaan hadden. Ze hadden er alles voor over om de rest van hun leven samen door te brengen. En diezelfde angst die zij toen had uitgestraald, was nu af te lezen in de ogen van de wolvin. Het was hartverscheurend en haar snikken raakte hem tot op het bot.
'Jonge wolvin, haal adem en stop met je gehuil.' Zijn stem was trillerig en zijn stem was maar amper te horen met de geluiden van de rivier op de achtergrond. Ondertussen was hij gaan zitten en waren zijn strak gespannen pezen verdwenen.

Mayi stopte met jammeren. Ze kromp ineen bij de woorden van Kuro. Hoe kwam het dat hij zo ... rustig was niet het goede woord, maar zo apart reageerde. Waarom viel hij haar niet aan? Kende hij geen genade en was hij niet bezig haar keel open aan het bijten. Heel voorzichtig haalde ze haar poten van haar snuit af, maar weigerde nog om de reu aan te kijken. Haar klagelijk gejammer was overgegaan in zacht gesnik en ze kwam langzaam overeind.
'Ik ... waarom .. ik snap het niet.' Mompelde ze zonder op te kijken. 'Waarom praat je zo zachtjes? Waarom val je me niet aan?' Ze keek voorzichtig de andere kant op. Haar ogen strak op de grond gericht. 'Had Cathan niet bevolen om mij af te maken?' Vroeg ze met een zachte stem. 'Aangezien ik niet meer tot de roedel behoorde.' Ze zweeg weer, maar langzaam draaide ze haar kop.
'Waarom .... ? oh.' Ze keek Kuro nu rechtstreeks aan en zag dat dit een andere wolf was. Geen wolf die ze kende en ze keek een tijdje in zijn heldere lichte ogen. Ze stonden droevig. Misschien medelevend en toen schaamde ze zich maar. 'Sorry, het spijt me heel erg.' Fluisterde ze.
'Ik dacht dat jullie iemand anders waren. Wolven die ik beter kan mijden.'

Langzaam verscheen er een kleine glimlach op Kuro's snuit. Hij zag de wolvin langzaam weer ontspannen en dat maakte dat hij ook weer rustig adem begon te halen. 'Hier hoef je niemand te mijden. Tenminste, de wolven die ik hier in mijn korte verblijf heb ontmoet, lieten geen vijandige indruk achter.' Zijn poten met zijn nagels aan het eind lieten strepen achter in het zand. Het voelde verfrissend, ookal had hij net nog in het water gelegen.
'Dit is Luna,' besloot hij de witte wolvin voor te stellen en knikte als aanwijzend gebaar naar Luna. 'Ikzelf ben Kuro.' Hij hield zijn kop schuin toen hij weer terugkeek naar de bruine wolvin. Hij wachtte op het moment dat ze zich voor zou stellen, maar bedacht al snel dat ze dat misschien niet zou doen. Waarom zou ze haar naam geven als ze bang was dat ze gezocht - of in ieder geval bang was dat zij haar zouden aanvallen?

'Aangenaam.' Mompelde Mayi zachtjes en ze keek weer naar de grond. Twijfelend ditmaal. Als de andere wolven terug zouden komen en ze zouden weten dat ze hier zat ...
'Mijn moeder heeft me Mayi genoemd.' Zei ze uiteindelijk in één adem. Ze keek weer omhoog en probeerde beide wolven voorzichtig aan te kijken, maar al snel keek ze weer naar de grond.
'Ik ... uhm .. Sorry dat ik zo heftig reageerde.' Mompelde Mayi. 'Ik kan niet echt zeggen dat het een geweldige tijd was. De laatste tijd.' mompelde ze verder. 'Er zijn dingen gebeurd ... Waardoor ik weinig wolven nog vertrouw.' Haar oren gingen in haar nek liggen en ze keek beduusd naar de grond.
'Dus ... sorry voor mijn overdreven reactie.' Ze likte nu het wondje in haar voetkussen. Ze knaagde een korst van haar voorpoot af en zuchtte toen het litteken duidelijk werd. Jammer, ze had gehoopt dat dit mee zou vallen.
Zwijgend keek ze naar de grond. Niet wetend wat ze moest doen of moest zeggen.

Mayi... Hij herhaalde de naam een paar keer en besloot toen dat de naam bij de wolvin paste.
'Niet iedereen vertrouwen is een vorm van overleven, dus ik kan je niks kwalijk nemen.' Hij dacht aan het moment dat hij Alice voor het eerst had gezien. Haar witte vacht had bijna licht gegeven toen de zon er zo fel op scheen, maar ook als alleen de maan voor wat licht zorgde, kon je haar het best vergelijken met een glimmende ster. Hij was stervende geweest, en bang dat hij de verkeerde wolf had getroffen die direct een einde aan zijn leven had gemaakt. Maar in plaats van dat had ze hem bijzonder goed geholpen, meer dan hij had kunnen hopen.
Pas toen hij de wolvin beter bekeek, zag hij de littekens -hij vermoedde dat andere wolvin die hadden achtergelaten- en de verschillende wonden.

'Niet iedereen vertrouwen is een vorm van overleven, dus ik kan je niks kwalijk nemen.' Ze kromp ineen bij de woorden, want ze deden zoveel pijn.
'Als je niet eens je vrienden kunt vertrouwen ...' Begon Mayi zachtjes. 'Wie zijn dan wel de wolven die je vertrouwen verdienen?'
Ze keek Kuro voor een kort moment aan en keek toen heel voorzichtig naar Luna. 'Niemand toch?' Het kwam er uit niet harder dan een fluistering. Nu staarde ze weer naar de grond en zuchtte. Voor het eerst bekeek ze zichzelf eens goed. Wonden die gingen helen en waarvan ze geen littekens verwachtte. Andere waren al uit gegroeid tot littekens en ze zuchtte jammerend. Niet dat ze veel gaf om littekens, maar het zou haar er altijd aan herinneren dat ze deze pijnlijke en vernederende vlucht had gemaakt. Ze schoof met haar voorpoot over haar snuit en pulkte een korstje los. Weer een litteken. Een kleintje ditmaal.

Een stevig windvlaag zorgde ervoor dat haar vacht alle kanten werd opgeblazen en ze opende haar ogen. Goudgeel keek naar de naderende nacht en voor het eerst kreeg Mayi sinds haar vlucht heimwee. Voor het eerst had ze ook de tijd om heimwee te hebben.
All the while
they lie down,
our lighter souls fuse,
fly and dive, my love.

Come to me
Mayi sloot haar ogen toen de zinnen door haar gedachten schoten en een traan gleed langs haar wang. Haar lief ... Zij zou met hem alfa worden. Hij had voor haar gezongen bij een nacht als deze en ze opende haar ogen langzaam terwijl ze met een wazige blik vol herinneringen naar de lucht keek.

'Als je je vrienden niet kan vertrouwen, zijn het je vrienden niet.' Zijn stem klonk nu duidelijker, zelfverzekerd over zijn antwoord. Iemand had haar vertrouwen geschonden, dat was wat Kuro van haar antwoord kon afleiden. Ze was niet de enige met geschonden vertrouwen -hij slikte moeizaam. Zou het dan nooit stoppen dat hij niet zonder pijnscheut aan haar kon denken?
Nee, waarschijnlijk niet.
Hij zou daarmee moeten leren leven, maar zou hij dat ooit kunnen?
Nee, waarschijnlijk niet.
Hij zuchtte nogmaals, deze keer heel zijn longen leeg. De druk die hij nu op zijn borst voelde liet hem weer ontwaken. Hij keek weer op en zocht Mayi's ogen. En toen die van hem de hare kruistte, voelde hij een vreemd gevoel van verlossing.

Mayi's wazige blik verdween toen die van Kuro de hare ving en ze staarde hem een moment lang aan. Toen sloot ze haar ogen en zuchtte.
'Ik ben niet de enigste hier met een pijnlijk verleden.' Zei Mayi zachtjes waarna ze haar ogen weer open deed en Kuro aan keek. 'Op zijn tijd komt het weer goed en kom je er over heen en sta je sterker dan je voorheen stond.' zei Mayi, maar ook die woorden deden pijn. Was het echt zo? Zou je over een vreselijk verleden heen kunnen komen? Het vormde je tot wat je bent en daar .... kun je iets aan veranderen.
Mayi's blik werd wat vasthoudender. 'Het verleden hoeft je niet op te jagen. Het hoeft je niet te achtervolgen en te grazen nemen. Je bent sterk genoeg om er tegen te vechten.' Ze keek een moment naar de grond en toen naar de velden. 'Ik ga mij niet meer laten leiden door angst.' Fluisterde ze zachtjes tegen de wind. 'Als ze me vinden laat ze dan maar komen. Dan is het voorbij.' Dit was meer voor haarzelf bedoeld.
'Ik heb mijn familie, mijn vrienden, mijn lief.' Mayi fluisterde nu met een pijnlijke stem. 'Ten onder zien gaan onder de tirannie van een wolf.' Ze slikte. 'En dat laat ik me nooit meer gebeuren.'