de prachtige velden

Hij luisterde aandachtig naar elke woord wat Mayi vertelde en merkte dat hij op zijn poten stond te trillen. Alles wat ze vertelde, elk woord in elke zin, leek op hem te slaan. Alles wat zij had meegemaakt was hetzelfde.
'Je lijkt hetzelfde hebben meegemaakt,' fluisterde hij zacht. Hij was bang dat hij haar uit haar droom zou wekken, want dat ze niet meer tegen hem praatte was aan de afwezige klank in haar stem te horen. 'Ik was solitair, maar liep al maanden samen met mijn geliefd. We leefden gelukkig, tot ze de pups kreeg. Ik was gelukkig en ik had me nooit levendiger gevoeld dan toen de pups als pluisbolletjes bij haar buik lagen. Maar de geur van pasgeboren pups en ontstaan van een nieuwe roedel had een vijand gelokt. De roedel doodde mijn pups, mijn geliefde werd gemarteld door pijn. En toen ik haar verdedigde, vielen ze mij aan.'
De snee achter zijn oor was een van de weinige dingen die nog steeds zichtbaar was van het gevecht.
'De leider was een genie, de slimste wolf die ik ooit heb ontmoet. Hij doodde mijn partner om me meer pijn te doen dan hij me lichamelijk aan kon doen. Van haar moest ik naar deze vallei gaan om een nieuw leven op te bouwen. Ik denk dat ze besefte dat ik in het bos waar we toen leefden ik niet opnieuw kon beginnen. Maar hier kan ik dat net zo min. Haar stem klinkt nog steeds door m'n kop.'

Mayi keek met een rustige beweging naar Kuro en toverde een triest glimlachje op haar snuit. 'Dan delen we iets.' Fluisterde ze en ze zuchtte. Ze besefte dat hij in één keer zijn verleden tegen haar had vertelt. Alsof hij haar vertrouwde. Of dat zo was wist ze niet, maar het feit dat hij het met haar gedeeld had leek haar .. beter te voelen. Ze was niet de enigste hoe hard dat ook klonk.
'Ik zat in de roedel van mijn ouders. Ze zouden binnenkort het leiderschap afstaan omdat ik bijna klaar was om de roedel over te nemen. Mijn broers en zussen had ik in eerlijke gevechten al verslagen en mijn moeder zou net zo'n partij voor me zijn. Dat wist ze en ze zou aftreden zodra zij vond dat ik helemaal klaar was om de zware taak op me te nemen.' Mayi glimlachte toen ze de zachte snuit van haar moeder voor zich zag.
'Mijn vader was sterk en machtig, maar op een avond kwam een onbekende roedel ons gebied binnen. Mijn vader had ze nog gewaarschuwd, maar ze gaven er geen gehoor aan. Ze kwamen bij onze roedel terecht en het enigste wat ze wilde was dat onze roedel zich bij de zijne zou aansluiten. We weigerde dat hardnekkig en dat werd de ondergang van mijn ouders.' Mayi zuchtte zachtjes. 'Mijn moeder was geen partij voor een jongere teef die al lang uit was op het alfa schap. Mijn vader kon de jongere reu niet aan. Ik heb de jongere teef nog geprobeerd aan te pakken, en uiteindelijk heb ik haar met veel moeite neer weten te halen. Ik wilde eerst niet vechten, maar ik wilde niet dat mijn roedel onder die tirannie moest leven. Toen waren hij en ik als alfa's over.' Mayi schudde haar kop. 'Hij was in me geïnteresseerd, maar ik niet in hem. En toen hij me in het openbaar probeerde te dekken vloog mijn lief hem aan. En dat heeft hem uiteindelijk zijn leven gekost.' Mayi snikte. 'Ik kan zijn stem nog altijd horen. Ik kan nog horen hoe hij voor me zong op prachtige avonden.' Ze schudde haar kop en tranen rolde over haar vacht.

'Dan delen wij inderaad iets.' Zijn stem was weer zacht en bijna onhoorbaar, slechts wat gefluister. Hij slikte een paar keer, maar de brok in zijn keel bleef op zijn plek zitten.
'Ik vind het erg voor je... Ik weet natuurlijk niet.. precíes hoe je je voelt, maar ik ben ook iemand dierbaars verloren.' De steek tussen zijn ribben kwam weer terug, maar leek deze keer minder pijnlijk te zijn dan de vorige en leek sneller weg te ebben. 'Ik hield van haar, meer dan van iemand anders.'
Hij merkte dat de zon weer opkwam en dat hij geen oog dicht had gedaan deze nacht. Hij had niet verwacht dat het slapen deze keer anders zou gaan dan de andere keren. Hij zou halverwege de nacht wakker schieten en zich weer afvragen waar hij was. En toen hij zich dat herinnerde, waarom hij hier was.
'Ik den..-' hij verbeterde zichzelf op het laatste moment, 'hoop dat we hier veilig zijn. Want ik geloof niet dat allebei onze vijanden klaar zijn met jagen op ons.'

Mayi zuchtte toen Kuro zijn laatste zin had uitgesproken. 'Als het ook mijn ondergang moet worden. Dan zij het zo.' Mompelde ze zachtjes. Ze schudde haar kop en keek met haar gouden ogen naar de naderende de zon. Wederom een dag zonder slaap. Ze was het langzaamaan wel gewend om nachten lang wakker te blijven. Het was uitputtend, maar daardoor bleef ze haar belagers wel voor.
Ze gaapte een keer en scheurde haar blik los van de zon. Ze keek voorzichtig naar Kuro en zuchtte meelevend. 'Het is vreselijk om een dierbare te verliezen. Zeker als het ook nog pups waren. En .. je lief.' Mayi fluisterde het voorzichtig. Ze schudde haar kop. Ze had haar broers en zussen nog. Gelukkig. Pups had ze nog nooit gehad wat in dit geval maar een goed ding was. Anders had hij die vast ook afgemaakt en dat was iets waar Mayi niet eens over wilde nadenken.

'Het komt wel goed.' Probeerde Mayi Kuro op te vrolijken. Ze streek zachtjes met haar snuit langs zijn wang en liep toen een eindje door tot ze een knus bedje van gras had gevonden. Ze liet zich neerploffen en keek nog een keer van de zon naar Kuro. 'Ik ga alsnog proberen te slapen.' Gaapte Mayi. 'Ik wil eindelijk weer eens een normaal dag-nacht ritme krijgen.' ze legde haar snuit onder haar staart en krulde zich op tot een bolletje wol. Ze loot vermoeid haar ogen en wachtte tot ze eindelijk in slaap zou vallen.

Hera zag dat de wolven verdrietig waren ze wilde graag helpen. Ze kwispelde vrolijk om de 2 wolven ook vrolijk te maken. "Waarom huilen jullie?"vroeg ze toen ze de tranen zag van de wolven die aan het praten waren maar ze wist niet waarover maar dat wilde ze weten. "Mischien kan ik helpen als jullie mij vertellen wa er is. Ik ben wel lief hor jullie kunnen me vertrouwen ik zal niks door vertellen" Ze keek naar de reu die was wel knap vond ze. en de wolvin was ook erg mooi zouden ze misschien partners zijn van elkaar? Ze had nog geen andere mannen gezien. kuro was de eerste die ze zag.

Mayi spitste haar oren en keek de teef eerst met angst aan, maar toen eigenlijk met een hele geïrriteerde blik.
'Ik heb niks te melden aan een vreemdeling.' Blafte ze. 'En al helemaal geen vreemdeling die mijn rust probeert te verstoren.' Zuchtte ze daarna. Eigenlijk verbaasde ze zichzelf. Ze zei weer iets wat haar te binnen schoot en aarzelde ook niet om het gewoon te zeggen. Mayi schudde haar kop en ging staan. Ze rekte eerst voor voorpoten uit en daarna haar achterpoten. Ze gaapte nog een keer en keek toen naar Hera.
'Ik denk niet dat we je hulp nodig hebben, wolf.' Mompelde Mayi met een strakke blik. 'Dit zijn jou zaken niet. Dus blijf er met je snuit uit. Dat is alleen maar beter voor je.'
Mayi keek naar Kuro en zuchtte. Ze liep nu naar hem toe en streek voorzichtig met haar lichaam langs de zijne.
'Als je ooit weer eens wilt praten.' Ze glimlachte zwakjes. 'Zonder mijn gezeur over het leven dan. Huil en ik kom eraan.'
Toen liep ze door. Ze wist niet of Kuro zo'n aanbieding ooit zou accepteren, en ergens kon Mayi dat ook wel begrijpen, maar .... Naja ze moest niet zoveel zeuren. Niet zoveel denken, maar gewoon doen. Toen versnelde ze haar pas en rende verder de velden op.