Schaduw aan de rivier

Met een pientere blik in haar ogen stopte Athena met lopen. Ze had de rivier al enkele dagen gevolgd, en was nu blijkbaar in het territorium van enkele andere wolven beland. Athena stak haar snuit in de lucht en snoof, de kenmerkende geur van een roedel was vervaagd. Ze was dus veilig. Voorlopig..
Zonder enige aarzeling stapte de breed gebouwde wolvin weer verder, maar hield telkens even halt wanneer ze iets hoorde. Haar oren stonden waakzaam omhooggericht, aangezien zij met haar lichte vacht hier erg opviel.
Na weer enige tijd wandelen besloot Athena maar halt te nemen en even te gaan zitten. Ze nam de omgeving in haar op. Het was hier redelijk rustig, maar het geluid van het stromende water liet het geluid van geritsel in de struiken tot ver op de achtergrond vallen. Daardoor had Athena helemaal niet door dat er zich een wezen in de struiken schuilhield, en begon op haar gemakje te drinken van het verfrissende water. De slanke, bijna magere wolvin kon dus makkelijk te prooi vallen aan het wezen in de struiken..

Met een enorme sprong sprong hij uit de bosjes. Voor een wolf was hij groot; hij kende geen wolven die groter waren dan hij. Zijn slanke maar gespierde lichaam gooide hij in de rivier, waardoor hij recht tegenover de drinkende wolvin stond. Hij hield zijn oren gespitst terwijl hij een stap dichterbij deed. Het enige dreigende aan zijn houding was zijn staart die hoog in de lucht stak. Hij was een roedeldier. Hij kon deze wolvin alleen niets doen omdat ze zich niet in het territorium van de roedel bevond. Omdat er weinig roedelleden waren waarmee hij kon jagen, besloot hij het solitaire gebied wat meer te verkennen. Zo was hij bij de rivier gekomen, bij het drinkende teefje.

Athena nam een fikse sprong achteruit wanneer er een grote schim uit het struikgewas gesprongen kwam en vlak tegenover haar belandde. Het water droop nog uit haar muil, van schrik maar ook uit reflex had ze niet eens haar bek kunnen aflikken. Nog voordat ze de schim had onderscheid van een wolf gingen haar 'manen' overeind staan en uitte ze een grom. Pas enkele tellen nadat ze haar verdedigende houding had opgesteld zag ze dat het een grote, stevige reu was. Ze liet het dreigende in haar houding vervagen, voor hetzelfde geld kon hij een alfawolf zijn en haar in een fractie van een seconde bij haar keel grijpen om deze even fijn door te bijten.
Ze keek de reu wat strak aan terwijl ze langzaam enkele passen naar achteren zette. "Wat moet je, wolf?" vroeg ze, nadat ze zich op veilige afstand van de reu bevond.

Geamuseerd bekeek hij de reactie van de wolvin. Blijkbaar had ze zich bedreigd gevoeld. De verdedigende houding verslapte, en zijn eigen dreigende houding verslapte ook. Hij boog zijn kop om een flinke slok van het water te nemen, terwijl hij nog altijd naar het teefje keek. Hij wilde geen risico nemen terwijl hij gewoon wat dronk. Hij hief zijn kop weer, waarbij wat waterspettertjes in het rond vlogen. De wolvin begon te praten, en aan haar stem hoorde hij dat ze ouder was dan hij; maar zeker niet sterker.
"Ik kwam wat drinken, en ik werd nieuwsgierig door de geur van een voor mij onbekende wolvin," zei hij rustig. Zijn stem klonk wat verleidelijk, maar aan zijn houding was te zien dat hij nog altijd op zijn hoedde was. Hij was niet bang voor de wolvin, maar hij wilde eventuele problemen liever voorkomen.

Athena luisterde naar de woorden van de reu. Ergens klonk zijn stem wat zoetig en vleiend, maar dit probeerde Athena te negeren door hem bits aan te kijken. Ze was zich bijna doorgeschrokken en dat waardeerde ze nou niet echt. Nog steeds klopte haar hart wat sneller om de adrenaline die door haar lichaam vloeide echt overal te krijgen.
Athena snoof, ze reu leek zich best op zijn gemak te voelen. Hij leefde hier vast al een tijdje. Athena zou, als het gebied veilig genoeg voor haar was, hier proberen te jagen, wat aansterken om vervolgens haar weg te vervolgen. Ze was op weg naar de uitmonding van de rivier, ze had het gevolgd vanaf hoog in de bergen en ze wilde nu toch wel weten waar hij eindigde. De roedelleden van haar vorige roedel vonden de zoektocht nutteloos, maar Athena was zo gefocusseerd op de rivier dat ze de verleiding het te volgen niet kon weerstaan.
Na een relatief lange stilte wendde ze haar blik weer op de grote, zwarte reu, waarna ze besloot haarzelf voor te stellen. Bondgenootschappen sluiten onderweg was beter dan vijanden maken, toch?
"Ik ben overigens Athena," sprak ze op een toon dat alles behalve subtiel en zoetjes klonk, eerder nors en star.