Het lijk in de rivier

Zijn lange en flink gespierde poten stopten met bewegen toen hij voor de rivier stond. Het water kabbelde rustig, de zon zorgde voor de dagelijkse behoefte warmte, de woorden van een nummer klonken uit zijn bek, toch zijn houding strak en gespannen. De plukken vacht in de rivier trokken ieders aandacht die er langs zouden lopen, zo ook die van Stitch. Hij hoefde nauwelijks moeite te doen om de afkomst van de haardot te vinden; een lijk aan de overkant van de rivier hing als een levenloos lichaam over een paar rotsen die uit het water piekten. Als het geen wolf was geweest had hij het een mooi beeld gevonden. De lichtbundels van de zon leken precies op het lijk te schijnen, waardoor alle ogen direct naar die ene plaats zouden glijden. Hij was zo bezig met onderdruk zijn dat hij niet de aanwezigheid van een andere wolf merkte. Misschien was dat wel de grootste en laatste fout die hij in zijn leven zou maken, misschien de eerste. Stitch was hier net een paar minuten en niemand kende hem hier, tegenovergesteld was het precies hetzelfde.

Poeki stond al een tijdje achter Stitch, en bekeek het beeld net al Stitch dat al een paar minuten deed. Ze zweeg, en ademde geruisloos, toch had ze verwacht dat Stitch haar wel op zou merken. Aangezien hij nog een een fel typetje leek. Een keer had ze hem eerder gezien. Nadat ze besloten had dat hij haar niet opgemerkt had, opende ze haar mond. " Waarschijnelijk een roedel slachtoffer." Zei ze niet al te hard. Ze liep een paar passen richting Stitch. En ging na enige twijfel naast hem zitten. " Ken ik jou niet?" Even keek ze zijn kant op, maar langzaam draaide haar hoofd weer richting het lijk. Het zag er best mooi uit, al kan je dat niet zeggen van een lijk. Het was een mooie plek om te sterven, dat zeker. Al wist ze niet of hij daar wel overleden was. De haardot merkte ze nu pas op. Het gaf haar een rilling, en keek voor haar eigen bestwil de andere kant op. Ze snoof even diep, er was niemand anders in de buurt. De dode wolf had een sterke geur. Maar ondanks dat was er niemand in de buurt. Niemand die hem had opgemerkt.Het zielige filmpje speelde zich af in poeki's hoofd.

Turak had de geur van de dode wolf van mijlen ver geroken. De wind blies met een zuivere kracht zijn kant op, en veranderde niet vaak of veel van richting, dus het was absoluut geen moeite geweest om zijn dode soortgenoot te vinden.
Het was een reu, nog jong, maar gezond. Hij had een diepe jaap over de breedte van zijn keel, en hij was al leeggebloed. Verscheidene plasjes verdund bloed hadden zich verspreid rond het dode dier, dat al was begonnen te ontbinden.
Turak voelde zich misselijk. De snede in de reu zijn keel was duidelijk niet van een ander dier, maar van een soortgenoot afkomstig, en hij rook, voorbij de geur van dood en rotting, duidelijk een markering, een geur die specifiek bij een roedel hoorde, die hij echter niet kende.
Hij merkte de andere wolven aan de overkant van de rivier op, maar zij hem duidelijk niet. Hij snoof, en kwispelde even. Zijn grijzige vacht had hem verhuld door de kleur van het grijze grint en de kiezels aan het water..

Stitch liet op geen enkele manier blijken dat hij de aanwezigheid van de wolven had gemerkt. Zijn ogen bleven op het slappe lijk hangen, af en toe op de verschijnende snuiten van aaseters in het bos achter de rivier. Zonder naar Turak te kijken wist hij dat ze hetzelfde zagen: de diepe sneeën in de nek van het lijk. Het laatste bloed stroomde in kleine straaltjes de rivier in en vormden een rode plas rond de rotsen waar de wolf op rustte. "Hoeveel roedels verblijven in deze omgeving?" Vroeg hij aan Poeki, de wolvin die naast hem stond. Hij keerde zijn kop en keek haar een lange seconde aan, waarna hij zijn blik weer vestigde op het lichaam. Er was weinig emotie te bekennen in hem. Het kon hem weinig schelen dat er een wolf lag, dood, vermoord door zijn eigen roedel. Dat laatste was het enige waardoor hij zich zorgen begon te maken. Wat voor barbaarse roedel liep hier vrij rond? Een roedel die hun eigen roedelleden van hun leven ontnam?

Poeki keek droog naar Stitch, hij deed duidelijk alsof ze neit bestond. Na een tijd vroeg hij wat. "EEn paar, maar ik ken er maar een, en dat is de chestnut roedel, ik denk niet dat die dit zouden doen."Ze zei het vriendelijk. Al had ze enige irritaties aan hem. De wolf aan de overkant had ze opgemerkt, en probeetrde zijn blik te vangen en naar hem te glimlachenl of knikken. Ze keek weer naar het lijk. Het zag er gor uit. Ze zuchtte. "Ik wil er liever niet meer naar kijken."Ze keek met haar kop ergens anders heen. En zuchtte. Wat een gezellige situatie.
(inspi loosheid)