{Verhaal} The King is still alive

De meeste mensen kennen dit verhaal van Ws wel,
maar ik dacht, misschien is het leuk om het hier ook neer te zetten ^^

Op de dag dat de King of Pop, Michael Jackson, overleed is in een jongen geboren. Ook deze draagt de naam Michael. Als veertienjarige puber komt hij erachter dat hij een geest ziet. Niet zo maar een, maar de geest van Michael Jackson himself. Eerst hebben ze een hekel aan elkaar, maar al snel weet de originele MJ een dans/zang ster van Michael te maken. Zo ontstaat een ware vriendschap

'....The King of Pop is Death,' Heel de wereld hield diens adem in toen dit bericht naar buiten kwam. The King of Pop, Michael Jackson, is op vijftig jarige leeftijd overleden. In een en hetzelfde ziekenhuis, als waar Michael als laatste nog had gelegen werd ook gehuilt. Niet van verdriet om hun grote held, maar van pijn. Een vrouw van net aan vijfentwintig jaar lag daar met tranen in haar ogen. Een verloskundige stond voor haar, 'Gaat goed mevrouw, het komt goed,' zei die steeds zacht. Nog een keer perste de vrouw hard en kreeg toen te horen, 'Het is een jongetje,' En kreeg de pasgeboren baby in haar armen. De vrouw, Silvia, en haar man, Rudolf, keken dolgelukkig naar het kind. 'Hoe gaat hij heten?' vroeg de verloskundige nieuwsgierig. Silvia keek naar het tvscherm dat in de kamer stond, waar een verslaggever een verslag gaf rond de dood van Michael Jackson. 'Michael zal hij heten,' zei ze toen zacht. De verloskundige knikte even en schreef wat op een papier. Na vijf lange dagen mocht Silvia naar huis toe, Rudolf kwam haar en Michael ophalen. Thuis aangekomen gingen ze samen op bed liggen. Michael begon meteen te blerren toen hij in het bedje werd gelegt. Zijn ouders pakte elkaar vast en keken dol gelukkig naar het kleine ventje.

'Mam, Waar zijn mijn schoenen.' Ongeduldig stond een jongen van veertien jaar boven aan de trap. 'In de kast, en trek die nieuwe eens een keer aan,' De jongen deed zijn moeder na en liep terug de trap op. Hij pakte zijn schoenen uit de kast en deed zijn aan, zijn oude weliswaar, niet zijn nieuwe. Stampend kwam hij naar beneden, 'Michael, kijk nou eens wat je hebt gedaan,' zei zijn moeder, Silvia kwaad. Ze wees met een spatel naar de moddervlekken op de trap. Ze pakte een doekje en gooide die naar haar zoon, 'Opruimen! en vlug een beetje,' zei ze streng. Michael liet zijn hoofd hangen en vloekte wat, 'Wat zei je daar, Jongenman,' zei Silvia. Michael keek op, recht in het rood aangelopen gezicht van zijn moeder. Hij zei niets, hij liep enkel terug naar de trap en begon alles schoon te maken. Daarna smeed hij het doekje terug in het teiltje en pakte zijn school tas, 'Ben weg!' riep hij nog. Nog voor dat zijn moeder kon antwoord sprong Michael op zijn fiets en racete naar school toe.
'Hey MJ,' riep een jongen naar Michael toen hij het schoolplein opreed. 'Haha, heel leuk,' snauwde Michael hem af. 'Heb rusie met Ma, maak te veel troep, luister niet, het gebruikelijke gezeik. Jij mag blij zijn met die ma van je Bas,' Bas glimlachte en liep achter Michael de school binnen. 'Waar zijn de andere?' vroeg hij even later. 'Simon moet nog komen, James zit bij de rector te spelen en ik sta naast je,' grapte Bas. Hij kreeg echter wel een kwaade blik toe geworpen, waarop hij meteen zijn mond hield. De bel ging. Michael kreunde zacht en pakte zijn tas, hij keek even op zijn roster, Economie. 'O, nee niet weer les van die brulaap,' Hij zuchten en liep de trap op. Bas op zijn hielen. Later na de les, Michael kwam het lokaal uit en wreef in zijn oren, 'Mensen, waarom moet die vent zo schreeuwen,' zei hij meer tegen zichzelf dan tegen Bas of een ander om hem heen. Hij merkte ook niet dat Bas naar een cola automaat liep en een blikje cola er uit haalde. 'Michael? Ook wat!?' riep hij naar zijn vriend toe. 'Nee!' riep hij terug. Michael keek naar Bas, er was iets vreemds aan hem, een soort witte gloed hing rond zijn vriend heen. Michael schudde zijn hoofd en keek weer, ja nog steeds was de gloed er. Opeens schoof de gloed weg. Een lange, spierwitte man kwam te voorschijn. Als gehypnotiseerd keek de jongen naar de man. Hij slikte even en vroeg zich af of hij gek werd. Alles om hem heen werd zwart, Bas, de cola automaat, de andere kinderen. Enkele hij en de man bleven over. De man tilde een spierwitte, knokige hand op en gebaarde met een vinger dat Michael dichterbij moest komen. Gehypnotiseerd van wat hij zag stond Michael op en liep naar de man toe. Op een meter of twee gebaarde de man dat hij moest stoppen. Met een schok stond de jongen stil. Plots vervaagde de man weer. Een stem klonk hard in het oor van Michael. 'Michael! Michael!' riep de stem. Hij kwam weer terug in het heden. Bas stond in zijn oor te schreeuwen. Michael sloeg zijn handen voor zijn oren en riep, 'Man, moet je zo schreeuwen,' en keek Bas kwaad aan. 'Man, je was weg. Van de aarde, je ijlde.' Beschermde Bas zichzelf. 'je had het maar over ene hand en een witte man,' Michael stak een hand op, om Bas de mond te snoeren. 'Genoeg,' beval hij. Hij gooide zijn tas over zijn schouder en zei, 'Ik meld me af, ik voel me ziek.' Even later zat hij op zijn fiets en reed langzaam naar huis, nadenkend over wat hem was overkomen.

'Mam, ben thuis!' riep Michael toen hij thuis was en zijn tas op de bank gooide, 'Wat ben je vroeg?' klonk een stem van boven. 'Voel me niet goed, ga naar bed,' kwam als antwoord. Sloffend liep hij naar boven, kleden zich uit en ging op zijn verhoogde bed liggen. 'Wat is er met me aan de hand?' dacht hij. 'Ik word niet gek, ik zie alleen vreemde mannen.' 'Nou echt vreemd ben ik niet hoor,' klonk opeens een stem achter hem. Michael sprong met een gil overeind, Meteen vervloekte hij zichzelf. Hij was geen mietje, en al helemaal geen gillende keukenmeid. Voor hem stond de witte man, zijn witte ogen keken de jongen doordringend aan. 'Wi... Wie...ben...jij?' vroeg Michael stotterend. De man lachten, 'je bent niet de enige die bang is om me te zien. Ik ben Michael Jackson. Nou ja, dat was ik, voor mijn dood,' antwoorden de man, Michael Jackson, luchtig. De jongen keek hem glazig aan, 'Jij bent Dood!?' vroeg hij vreemd, 'Dat kan toch niet, nou ja... Dat kan ik je toch niet zien,' Michael dacht even na, Dit moest vast en zeker door de koorts komen. Hij voelde aan zijn voorhoofd, nee niet warm. 'Je bent niet ziek, echter kern gezond. En nee, je wordt niet gek,' Klonk de doodse stem van de man voor hem. 'Wat moet je van me?' vroeg de jonge Michael zonder de oude, dode, Michael aan te kijken. 'Je een paar dingen leren. Ik weet toevallig dat je van dansen houd,' De jongen draaide zich om. Hij probeerde door Michael heen te kijken, maar het lukte niet. 'Ja dat klopt, ik vind dansen erg leuk. Wacht... Nu weet ik weer waar ik jou naam van kon. Mijn moeder is nog altijd zo'n grote fan van je. Daarom draag ik de naam Michael, omdat ik op jou sterfdag geboren ben,' Michael Jackson knikte. 'Daarom ben ik ook naar jou toe gekomen,' zei die. 'Ik wil, dat jij mijn tradities over gaat nemen.' Michael keek hem weer dom aan. 'Hoe wilde je dat gaan doen, mijn lichaam over nemen?' Dat had hij beter niet kunnen zeggen. De oude Michael stond op, liep een rondje en sprong toen zonder pardon op de jongen af. Deze zette een paar stappen naar achter, maar voelde toch een ijzige kou door zijn lichaam, botten en ziel gaan. In zijn hoofd kwam er een stem bij, 'Zo, nu kunnen we praten,' Michael zetten verbaast een stap achteruit. 'Wat doe je? Wat wil je van me?' schreeuwde hij praktisch. 'Het heeft geen zin om te schreeuwen, je zet alleen jezelf voor schut,' klonk de stem van Michael Jackson in zijn hoofd. Michael schudde zijn kop. Plots had hij het door, hij kon alleen in zijn gedachten met deze stem spreken. Hij was net aan het uitknobbelen hoe hij dat ging doen toen hij met zijn gezicht naar het raam en maakte een perfecte moonwalk naar achteren. 'Wat ben je van plan? Wat doe je met mijn lichaam,' dacht hij in gedachten, 'Ik leer je een paar van mijn eigen moves,' kwam als antwoord. Uitgeput viel Michael op bed, 'Als je het niet erg vind, ga ik nu even slapen,' Waarna hij in een diepe slaap viel.




Michael en Bas keken samen naar de poster, die door de hele school waren versprijd. Simon en James stonden achter hun, even eens met open mond. 'Zullen we gaan?' vroeg Bas onzeker. 'Ga maar, heb ik ook wat lol,' hoorde Michael de stem in zijn hoofd, 'Ja, ik ga vanmiddag kaartjes halen.' Hij stopte zijn handen in zijn zakken en liep weg. Bas, Simon en James keken hem vreemd aan, haalden hun schouders op en liepen de anderen kant op.
Even later, onder Aardrijkskunde, zat Michael rustig voor zich uit de staren. Een paar vogels waren opzoek naar wormen, leerlingen van andere klassen hadden opruim dienst. Hij grijnsde even en hoorde vaag een stem achter zich, 'Michael! Michael! Meneer Jerion!' Hij keek verward op, zag een woedende docent voor zich staan. Hij ging lekker onderuit zitten en stak zijn handen in zijn zakken. Zijn benen gekruist op de vloer en zijn blik rustig naar het bord, 'Wat dacht je. Zo te blijven zitten, zodat de punten vanzelf wel kwamen,' 'Je zou eens moeten weten,'
dacht Michael en hij hoorde een zacht gegiechel in zijn hoofd. Een velletje papier hing plots voor zijn neus. Een vier. Ach ja, wat maakte het ook uit. Hij rukte het papier uit de handen van de docent. Deze bromde wat en liep weg. De rest van de les deed Michael niets anders dan onderuit gezakt naar buiten te staren. De zoemer ging, met een luide geeuw liep de jongen het lokaal uit. Zijn vrienden keken hem vreemd aan, ze merkte al een tijdje dat er iets vreemds met Michael aan de hand was, al konden ze er geen vinger op leggen. Michael draaide een rondje, stak zijn handen in zijn zakken en liep naar de Kantine. Daar liep hij naar een cola automaat, gooide er wat geld in en pakte een blikje Cola. Hij maakte het open en nam een flinke teug. 'Das nou een echte verfrissing,' zei hij. 'uhm..Michael, wat is er met je aan de hand? Je doet zo vreemd de laatste tijd,' vroeg Bas voorzichtig. De blauwe ogen van de jongen keken Bas gevaarlijk aan. 'Ik heb wel wat anders aan mijn hoofd om normaal te doen,' zei hij rustig. Daarna gooide hij het, inmiddels lege blikje Cola in de prullebak en pakte zijn rooster, Muziek het volgende uur. 'O, nee toch, je laat me toch wel met rust he,' Dacht Michael en hoorde een zacht gebrom in zijn hoofd. Vast een ja, hoopte hij. Bas, Simon en James liepen op een paar meter afstand van hun vriend en fluisterde af en toe met elkaar. Michael hoorde het niet, die had zijn I-pod opgezet en liep rustig te luisteren, met het geluid voluit.

Toen ze bij het muziek lokaal waren zette Michael zijn I-Pod af en slikte, hij moest deze les volgen, maar was bang voor datgene wat zou komen. Toen hij over de drempel stapte en op zijn plek ging zitten, keek hij angstig om zich heen. Er waren een paar die zijn vreemde gedrag hadden opgemerkt, gelukkig nog niet veel. 'Michael, het is jou buurt vandaag,' klonk de stem van zijn docend. Met een zucht stond de jongen op en ging voor de klas staan, hij pakte een Cd uit het hoesje en deed die in het CD speler. Hij ging goed staan en hoorde in zijn hoofd, 'Nu is het mijn buurt,' Michael voelde hoe zijn lichaam werd overgenomen. Hij deed er niets tegen, maar toen de Cd begon te spelen en hij een perfecte immitatie van Michael Jackson na deed, was hij er toch van onder de indruk. Hij glimlachte wat onzeker naar de andere leerlingen toen hij klaar was en stond uit te hijgen. Hij had letterlijk de longen uit zijn lijf gezongen en zijn benen onder hem uit gesleten van het dansen. De kinderen uit zijn klas keken hem met open mond na, en zelfs de docent was onder de indruk, 'Wauw! Michael. Ik wist niet dat je zo kon zingen en dansen, ik dacht even dat ik de echte Michael Jackson zag staan.' 'Eigenlijk is dat ook zo' dacht de jongen wat verlegen, 'Mijn tijd is voorbij jongen, jij bent nu mijn toekomst,' hoorde hij de stem van de echt Mj in zijn hoofd. Hij zuchten even en ging weer zitten. De docent schreef wat op een papiertje en ging verder met de les. De rest van de les zag hij de hele tijd ogen van mede leerlingen zijn kant op schieten en hoorde vaag wat gefluister. Voor hem op het bord had de docent het Smart-Board aangezet en een paar flimpjes van Michael Jackson laten zien. Michael richten zich op en had de neiging om mee te gaan zingen met de man op het beeldscherm, toch hielt hij zich in en hoorde in zijn hoofd hetzelfde liedje gezongen worden. Hij grijnsde even, maar schoot na de les meteen het lokaal uit.

Reacties en commentaar zijn altijd welkom ^^

Ik zal er een keer de tijd voor nemen om het te lezen, maar nu niet xD Ik heb wel even het beginstukje gelezen, maar daar ben ik niet razend-enthoussiast, want het klopt gewoon niet.
MJ is een paar maanden geleden gestorven en toen werd er een jongetje geboren. Nu is die jongen 14? Dus je schrijft over iets in de toekomst.. Hmm, oke.
Probeer wel iets meer enters te gebruiken voor het overzicht. Kijk maar eens in boeken hoe ze het daar doen, want het is moeilijk om het echt uit te leggen.

En verder. Tsja. MJ. Sommige liedjes zijn oke, maar jij bent duidelijk een groot fan. Dat merk je ook wel een beetje aan je verhaal (ja, ik heb toch een stukje gelezen :]). Je merkt dat je het heel leuk vindt om over MJ te schrijven, maar zodra het echt over het verhaal gaat is het wat minder leuk geschreven. En omdat vooral juist de stukjes over hem er echt uitspringen, is het geen verhaal voor mij. Omdat ik dus niet zo fan ben als jij. Maar als je dit aan een andere MJ-fan laat zien, dan is 'ie er vast erg blij mee.

Verhaal zuigt. Michael Jackson zuigt, wat dit verhaal niet leuker maakt. Wel goed geschreven, maar niks voor mij.

Citaat :

De meeste mensen kennen dit verhaal van Ws wel,

Nee hoor.

Kuro schreef:

Ik zal er een keer de tijd voor nemen om het te lezen, maar nu niet xD Ik heb wel even het beginstukje gelezen, maar daar ben ik niet razend-enthoussiast, want het klopt gewoon niet.
MJ is een paar maanden geleden gestorven en toen werd er een jongetje geboren. Nu is die jongen 14? Dus je schrijft over iets in de toekomst.. Hmm, oke.
Probeer wel iets meer enters te gebruiken voor het overzicht. Kijk maar eens in boeken hoe ze het daar doen, want het is moeilijk om het echt uit te leggen.

En verder. Tsja. MJ. Sommige liedjes zijn oke, maar jij bent duidelijk een groot fan. Dat merk je ook wel een beetje aan je verhaal (ja, ik heb toch een stukje gelezen :]). Je merkt dat je het heel leuk vindt om over MJ te schrijven, maar zodra het echt over het verhaal gaat is het wat minder leuk geschreven. En omdat vooral juist de stukjes over hem er echt uitspringen, is het geen verhaal voor mij. Omdat ik dus niet zo fan ben als jij. Maar als je dit aan een andere MJ-fan laat zien, dan is 'ie er vast erg blij mee.

Kuro, Kuro, Kuro. Heb jij de Literaire termen geleerd bij Nederlands?
Je kan een tijdssprong maken omdat er in de tussentijd niet veel gebeurd is
Daarom zit er 14 jaar tussen de twee delen.

En Stitch: Dank je

Dit is de rest van het laatste gedeelte van mijn vorige post

Hij rende naar de toiletten, waar hij zichzelf op sloot. Hij zuchten en maakte zichzelf klein, 'Waarom ik? Waarom moest je mij uitkiezen?' dacht de jongen. 'Omdat jij de beste keuse was. Jij draagt mijn naam, en je bent een fan, kon het nog beter?' kreeg hij als antwoord. Hij haalde het slot van het toilet af en liep naar buiten. Waar zijn vrienden hem stonden op te wachten, 'En nu willen wij een verklaring, waarom doe je zo vreemd? Sindswaneer kan jij zo goed zingen en dansen,' Michael schudde zijn hoofd en hief zijn hand op, om de vragenlijst te stoppen. 'Jullie zullen me toch nooit geloven,' zei hij enkel. De jongens keken elkaar vreemd aan en James zei toen, 'Wie weet, als je het niet probeerd uit te leggen kunnen wij niet beslissen of we het geloven, ja of nee,' Hij dacht even na, James had een punt. Hij zuchten en begon te vertellen. 'Bas, jij weet nog een paar dagen geleden dat ik zo van de wereld was. Ik ijlde en vertelde wat over een witte hand,' Bas knikte en keek Michael vreemd aan, 'Nou, ik zag dus echt iets. Een soort witte gloed vanachter jou. Daar keek ik dus na, en even later bewoog die gloed. Het was een....Een... spook, een geest. Ik had toen nog geen idee van wie het was, totdat ik thuis was. De man stond weer voor me en stelde zich voor als Michael Jackson, de overleden King of Pop. Hij wilde dat ik zijn tradities over neem. Ik had geen keuze, ik werd er gewoon zo in gezogen. Nou eigenlijk zoog hij in mij.' Hij keek even naar de andere en zuchten. 'Jullie geloven me vast en zeker niet hè,' Angstig schudde zijn vrienden hun hoofd. 'Dat dacht ik al, lach maar. Lach me maar uit, ik kan er nu wel hebben.' Bas, James en Simon stonden gewoon angstig naar hun vriend te kijken, ze schudde hun hoofd en liepen angstig achteruit. Hun beste vriend was gek geworden, 'Je... Je... Je... bent gek geworden,' zei Bas met een piepstemmetje. Een voor een draaide de jongens zich om en rende weg. Michael keek ze enkel na, 'Je bent bedankt, nu ben ik mijn vrienden kwijt,' dacht Michael. 'Je had de waarheid niet hoeven te vertellen,' kreeg hij als slim antwoord. Michael zuchten en liep naar buiten, de school uit, op weg naar huis.

Stilletjes kwam de jongen binnen, zijn gezicht was lijkbleek. Silvia zat op de bank en keek bezorgt naar haar zoon, 'Michael? Wat is er aan de hand?' vroeg ze bezorgt terwijl ze opstond en naar Michael toe liep. Deze schudde zijn hoofd en geeuwde, 'Het is niets mam, alleen wat hoofdpijn, meer niet,' Hij zuchten even en pakte zijn tas. Met een uitgetelde blik in zijn ogen wandelde hij naar boven toe en liet zich op zijn bed vallen. Boven zijn hoofd hing een poster, een die hij van school had meegenomen. Over een paar dagen was de Disco, iets waar hij -en hij wist zeker, de geest in zijn lichaam ook- zich erg op verheugde. Hij zuchten. Toen hij recht op ging zitten, zag hij dat de geest voor hem stond. Hij liep naar Michael toe en keek in zijn gezicht, 'Je bent moe, ga slapen,' zei hij met zijn graf stem. Op commando gingen de ogen van de jongen dicht en viel hij op bed, diep in slaap.

En dit is het volgende hoofstuk

'De dag van de Disco,' dacht Michael meteen toen hij wakker werd. In hem hoorde hij een uitgerekte geeuw, gevolgd door, 'Goeie morgen, heb je er zin in?' Hij grinnikte en begon zich aan te kleden. Met een sloom gebaar liep hij naar de badkamer en begon zijn tanden te poetsen. 'Je bent ook echt niet vooruit te branden 's morgens hè' hoorde hij in zijn hoofd. Michael bromde wat en gooide wat water in zijn gezicht. Hij droogde zijn gezicht af en liep naar beneden, waar zijn moeder al uitgebreid de krant aan het lezen was. 'Hoi mam,' zei hij terwijl hij zich uitrekte. Silvia keek op en glimlachte, 'Morgen Michael. Schiet een beetje op, je moet zo naar school,' Hij keek op de klok, over precies een kwartier begon school. Hij reed er ongeveer vijf minuten over, dus had hij nog wel even tijd. Op zijn gemakt begon de jongen te eten. Af en toe wierp hij een blik op de televisie, waar een nieuwslezer verslag deed van een aardbeving. 'Niets mee te maken, ik hoef me alleen maar voor te bereiden op vanavond,' dacht hij. 'Of, je laat alles aan mij over,' Hij schudde zijn kop toen Mj weer begon te spreken. Daar had hij nu totaal geen behoefte aan. Michael pakte zijn tas en gaf zijn moeder een kus op de wang, 'Ben vanmiddag terug,' zei hij en sprong op zijn fiets.

Even later kwam hij aan op school, waar dit keer geen enkel vriend van hem stond te wachten. Michael zuchten en zette zijn fiets op sloot. Met zijn rugzak op zijn rug liep hij naar de ingang van de school, ondertussen vroeg hij zich af waar James, Simon en Bas waren. De hallen stroomde vol, een eenzame jongen liep in hun midden. Af en toe werd hij nog aangesproken op het feit dat hij goed kon dansen, of de vraag of hij vanavond ook naar de disco kwam. Enkel met zijn hoofdknikken, meer deed Michael niet. Hij voelde zich hol van binnen, achter gelaten door zijn vrienden, met een geest in zijn lijf. Echt veel slechter kon zijn leven niet. Hij haalde diep adem en liep het lokaal binnen. Bas stond bij de docent, toen Michael langs liep ving hij een paar woorden op, wat er op leek dat hij van plek wilde ruilen. De jongen zuchten een keer diep en liep naar zijn eigen -sinds vandaag- eenzame plek.
Na de les liep hij langzaam het lokaal uit. Achter hem klonk geroesemoes. Hij negeerde het en liep verder. 'Jij hebt *Slecht woordgebruik* mijn leven verknalt, ooit zal ik je pakken,' dacht hij kwaad. 'Nee, ooit zal je me dankbaar zijn. Eerder dan dat je je kunt voorstellen,' klonk de stem. Dit maal niet in zijn hoofd, maar echt achter hem. Met een ruk draaide Michael zich om. Daar, een paar meter van hem af stond de geest. Rustig op zijn benen, naar de andere mensen te loeren. 'Je bent gek, nooit zal ik je dankbaar zijn!' Schreeuwde hij uit. 'Is het nou wel zo slim om dat hard op te zeggen?' hoorde hij de spottende stemvan Michael Jackson. Terwijl de geest naar de mensen om hem heen wees. Met een huivering draaide Michael zich om. Een paar mensen stonden hem verstijft aan te kijken. Bas liep naar hem toe, 'Man, je bent nog gekker dan ik dacht,' siste hij kwaad en liep verder. Het liet hem koud wat zijn ex-vriend tegen hem zei. Michael gooide zijn tas op zijn rug en liep de gang uit, niet meer omkijkend. Op weg naar de kantine.

De kantine, de plek om rond te hangen als je je verveeld of als het buiten regend. Aan een eenzame tafel, ver weg van andere kinderen zat een jongen. Somber roerde hij door de smurie op zijn bord, iets wat eten voor moet stellen. Ogen branden in zijn rug. Michael merkte het wel, maar besteeden er geen aandacht aan. Zijn hand onder zijn hoofd, zijn vork in zijn bord geprikt. Hij zuchten, het gefluister achter hem maakte hem gek. Even wilde hij zijn I-Pod op zetten, maar het had toch geen zin. Toen hij achter hem een paar keer zijn naam voorbij hoorde komen, werd Michael echt kwaad. Hij gooide zijn vork op zijn bord en gooide alles in de prullebak. Daarna pakte hij zijn tas en liep met woeste stappen de kantine uit.

De rest van de dag deed Michael niet mee, hij had zich afgemeld op school en reed nu naar het park. Een plek waar hij vaker kwam, vooral als hij rust nodig had en wilde nadenken. Met een scherpe bocht reed hij naar en oude wilg toe en gooide zijn fiets er tegen aan. Hij klom op zijn fiets en klom in de boom. Met grote passen klom hij hoger in de boom, totdat hij bij zijn favoriete tak uitkwam en ging zitten. Uit zijn zak haalde hij zijn I-Pod en wilde die net opzetten toen hij zijn naam hoorde. Hij keek om zich heen en zag iemand naar hem toe rennen. Geirriteerd rolde hij met zijn ogen en keek naar het meisje dat inmiddels onder de boom was komen te staan. 'Je was plots ze snel weg, ik wilde je nog wat vragen!' riep ze naar boven, 'Zeker of ik echt gek ben,' bromde Michael. 'Nee, natuurlijk niet. Ik geloof niet dat je gek bent, het gaat over de Disco vanavond,' Michael klaarde een beetje op. Hij klom naar beneden en sprong van een lage tak naast het meisje op de grond. Nu pas herkende Michael haar, het was Lisselot, een meisje uit een andere klas. Ze glimlachte en keek hem vriendelijk aan. 'Ik wilde vragen of je naar de disco ging, en of je dan misschien.......met mij wilde,' Ze werd rood. Michael keek haar vreemd aan, zij vroeg hem mee uit. Dit was hem nog nooit overkomen. Hij slikte even, wat moest hij nou weer antwoorden. 'Ik... uh... Ik heb werkelijk geen idee wat ik nu moet zeggen, maar het lijkt me...uh... leuk om met je mee te gaan,' En hij meende het, stom verbaast als dat hij was, maar hij meende het wel. Lisselot keek op, 'Me...Mee...Meen je dat nou, o Michael daar ben ik zo blij om,' Riep ze uit. Ze sloeg haar armen om zijn nek heen en omhelsde hem. Michael keek een beetje vreemd, maar legde toen zijn handen op haar rug. 'Lis..Zeg het liever niet tegen Bas, Simon en James. Die jongens ui mijn klas wil je,' vroeg hij haar rustig. Ze knikte en gaf hem een vluchtige kus op zijn wang. Daarna rende ze weg, 'Ik zie je vanavond,' zei ze nog over haar rug. Toen was ze weg. Michael keek haar na, het voelde hoe hij begon te gloeien. 'Oe! Is er een verlieft,' hoorde hij een irritante stem in zijn hoofd, 'Mooi niet dus,' gromde hij in zijn gedachten. Daarna sprong hij op zijn fiets en reed naar huis, met de gedachten dat hij vanavond de ster van de avond zou kunnen worden. Al vroeg hij zich af of dat zijn eigen gedachtes waren.

Nog net optijd voor het avond eten stapte Michael de kamer binnen. Zijn moeder keek hem vreemd aan, 'Michael, je bent nog nooit zo laat geweest. Problemen onderweg ofzo?' Hij schudde zijn rood aangelopen hoofd. 'Nee, ik... ben wat te lang in het park blijven hangen,' Hij liet zijn hoofd hangen. Schoof aan tafel en schepte zijn bord vol. Zijn moeder ging er verder niet op in en begon een verhaal over een dagtrip van haar werk te vertellen. Michael knikten af en toe, maar was er met zijn gedachten niet bij, enkel bij Lis. Na het eten stond hij op en liep naar boven. Daar maakte hij zijn kledingkast open. Met een frons op zijn voorhoofd bekeek hij zijn kleding. Na een lange tijd te hebben gezocht haalde hij een lange zwarte jeans en een rode bloed eruit. Hij blies het stof van zijn oude zwarte leren jack en kleden zich om. En als laatste zocht hij in zijn lade en haalde er een zonnebril uit. Helemaal aangekleed ging hij voor de spiegel staan. Zo kon hij wel naar de disco gaan. Achter hem zag hij de geest staan, deze knikte en zei, 'Het staat je goed, vooral die zonnebril.' Een glimlach speelde over het gezicht van de jongen. Hij liep naar de badkamer toe en pakte zijn potgel. HIj smeerde zijn handen vol en ging een paar keer doro zijn haar, zodat het er lekker woest uit zag. Ook pakte hij een oud flesje after-shave van zijn vader en deed dat op. Zo, nu was hij klaar voor de Disco. Hij keek op de klok, over een klein half uurtje begon het. Dus liep hij terug naar zijn kamer, daar stond de geest al. 'Nou wat was je van plan?' vroeg de jongen. 'Let maar op,' zei de geest. Michael voelde weer hoe de geest zijn lichaam over nam en een paar ingewikkelde passen maakte. Daarna kreeg hij zijn gevoel weer terug en glimlachte, 'Ziet er goed uit,' zei hij rustig. Hij knikte en zette zijn Cd speler aan. Hij ging op zijn bed liggen en luisterde een paar liedjes. 'Michael! Michael! De Disco begint zo,' riep zijn moeder naar boven toe. Michael deed zijn ogen open. Meteen keek hij op zijn wekker, nog vijf minuten voordat de disco zou beginnen. Hij stond haastig op, rende naar buiten en sprong op zijn fiets. HIj fietste zo snel mogelijk naar school.

Daar voor de ingang stond ze. In een helder blauwe jurk. Michael floot toen hij langs ree op zijn fiets en met een snelle slip hem in de fietsenstalling zetten. 'Sorry dat ik te laat ben, vrouwe,' Zei hij terwijl hij boog. Lisselot keek op en glimlachte. 'Je bent nog op tijd Michael, kom we gaan naar binnen,' Michael grijnsde flauwtjes en zag dat Bas, Simon en James aankwamen. Hij keek ze vuil aan en liep achter Lisselot aan. Eenmaal binnen haalde hij zijn schoolpasje en de kaartjes uit zijn binnenzak en gaf die aan de man achter de tafel. 'Zeg Michael, ga je weer dansen vanavond?' vroeg de man. 'Daarvoor ben ik hier gekomen vriend,' zei Michael luchtig. Lis hing vol bewondering aan zijn arm. Samen liepen ze naarbinnen, 'Ik ben zo terug Lis, ik moet even wat dingen regelen,' zei de jongen. Hij gaf Lis een vluchtige kus op haar wang en liep weg. Met stevige passen liep hij naar de DJ en haalde een cd uit zijn zak, de DJ knikte en pakte de cd van Michael aan. Hij liep terug naar Lis en pakte haar vast, 'Wil je met me dansen?' vroeg hij enigsinds verlegen. Lis glimlachte en keek hem aan, 'ja!' zei ze met een dromerige stem. Samen liepen ze de aula verder in en gingen in een hoekje staan, waar zo zo'n beetje onopgemerkt konden dansen. Michael pakte Lis vast en dacht, 'Kan je ook gewoon dansen, tango, ballroom etc,?' even was het stil, voordat de geest sprak, [/i]'Nee sorry, nooit geleerd,'[/i] en het werd weer stil. Michael vloekte even en Lis keek hem vreemd aan, 'Michael, is er wat?' Vroeg ze bezorgt, Hij schudde zijn hoofd, 'nee sorry,' en samen zwierde ze over de vloer. Van uit zijn ooghoek kon hij zijn ex-vrienden zien. Ze lachte en wezen, maar sommige stonden ook vreemd te kijken. Zo hadden ze hem nooit gezien. Michael liet Lis los. Hij hijgde een beetje en keek haar aan, ook zij zag er nogal vermoeit uit. 'Zullen we wat gaan drinken?' vroeg hij vriendelijk. Lis knikte en samen liepen ze naar de bar, 'Twee Cola!' riep hij over de bar en wierp een paar munten naar de man toe. Deze zette twee glazen Cola neer en hij nam ze mee naar Lis. 'Alstublieft schone Vrouwe,' zei hij met een perfecte glimlach op zijn gezicht. 'O Michael, wat ben je toch een heer,' zei Lis. Ze dronk een paar slokken. Michael glimlachte en liep de zaal weer in. 'Moet je opletten,' Zei hij en liep de zaal binnen. Hij gaf een teken naar de DJ en alle lichten gingen uit, 'It's showtime' dacht hij. Hij klom op een houte plateau en knipte in zijn vingers. Een enkele spotlight verscheen en zette Micahel in de licht bundel. Met zijn rechtervoet begon hij een ritme te tikken, terwijl de Cd begon te spelen en hij begon met dansen en zingen, Een paar lichten begonnen als een gek rond te draaien, meiden gilde en de jongens keken hem vreemd aan. Maar wat niemand door had, was dat Lis naar een wat oudere man was gelopen, gekleed in een maatpak. 'Vader, dat is hem, dat is Michael,' De man keek naar de dansende jongen. Hij dacht even na en zei toen tegen Lis, 'Stel hem aan mij voor, ik heb misschien wel een plek voor hem,' Lis knikte en alle lichten gingen weer aan. Michael was klaar met zijn dans en alle kinderen begonnen te klappen. Hij boog een paar keer en hoorde zacht in zijn hoofd, 'Later zal je het goed doen, hij knikte en zag dat Lisselot naar hem toe kwam gerend, 'O Michael, je was geweldig. O ja, er is iemand die je wilt ontmoeten,' Ze trok hem van het plateaus af en rende naar de man in het maatpak, 'Michael, dit is mijn vader Rowan. Pap, dit is Michael.' De man, Rowan, draaide zich om en gaf Michael een stevige hand, 'Aangenaam mijn beste jongen, Lissie heeft me over jou en je talent voor dansen verteld.' De jongen keek even van Lis naar de man, had ze haar vader over hem vertelt. Was dat goed of slecht nieuws? 'Zoals je misschien weet ben ik een producer. En ik kan je een platencontract aanbieden.' Hij keek Michael even aan, zou hij het aannemen? De jongen dacht even na, 'Wat denk je, doen of niet?' vroeg hij aan de geest, 'Doen, daarmee ben ik ook groot geworden,' ''Nou erg groot ben je nooit geworden,' grapte Michael. Hij stak zijn hand uit en zei, 'Ik doe het, maar wat krijg ik er voor terug?' De man dacht even na, 'Fans, geld, en mijn lieftallige Lissie,' Hij wees op het verlegen meisje dat achter hem stond en naar Michael zwaaide. Hij zwaaide terug en dacht na, misschien moest hij toch maar doen. Hij pakte de hand van Rowan en schudde die, waarna hij een contract pakte plus een pen. 'Als je dan even hier en hier je handtekening wilt zetten, zoja,' zei Rowan terwijl de jongen deed wat hem werd gezegt. Hij rolde het contract op en zei, 'Morgen krijg je een kopie thuis gestuurd,' Daarna draaide Rowan zich om en liep weg. 'Wow, dat was me wat,' zei Lis terwijl ze dichterbij kwam. Zonder dat Michael kon tegenstribbelend gaf ze hem een zoen. Op de mond. Bas, Simon en James konden de pot op. Michael was gelukkig.