Dorst lessen

Kiva sleepte zich voort, ze had geen woord uit kunnen brengen tegen de wolven, daar in de woestijn was het zo warm geweest nu nog steeds. Uit pure frustratie was bij iedere pas een zacht gegrom te horen. Ze zette nog een pas toen ze een zacht stroming hoorde. Het enige woord dat als water luidde galmde door haar hoofd heen. 'Maar waar?' Kiva keerde zich eerst de ene en toen de andere kant op waarna ze gekwetter hoorde van iets van een eend. In een snel tempo, althans het snelste wat ze kon, liep ze puffend op het geluid af toen ze door de bosjes de rivier zag liggen. In een enkele sprong wist de nu duidelijk actieve wolvin zich te verplaatsen en zonder erbij na te denken nam ze een slok. Het voelde koud en heerlijk aan in haar bek, het water liet ze nog eens hierdoorheen rollen en slikte toen terwijl haar tong over haar snuit ging keek ze even argwanend rond, er was niemand te zien, en toen nam ze nog een slok. Toen ze dan ook eindelijk geen dorst meer had bleef ze even zitten staren, wat moest ze doen? Ze was haar oude gebied simpelweg uitgejaagd en was hopeloos verdwaald in een woestijn terecht gekomen.

'Kiva? Kiva?' De stem die ze zo liefhad klonk in haar oor, zachtjes, fluisterend duwde hij tegen haar aan en gaf een lik over haar gezicht. 'Ze willen je kwijt raken,' fluisterde hij weer gesmoord terwijl hij argwanend rondom zich keek of niemand hen hoorde. 'Wattes?' De nog vermoeide Kiva keek even op, een moedige blik weerkaatste zich in haar ogen toen ze opstond 'maar hoe zit het dan met ons?' Zei ze toen zacht. 'Wat komt er van ons?' Haar stem klonk hoog piepend en haar staart tokte op de grond. 'Ik weet het niet,' grauwde hij toen terwijl zijn grijze vacht rechtovereind stond en hij zachtjes gromde. 'Ik zal je moeten verlaten.' Zei hij toen harteloos terwijl hij simpelweg wegkeek. 'Watblief? Ik dacht da-' verder kwam ze niet want toen klonk al het opjagende geblaf en Kiva verdween, verraden en niet wetende wat er nu was gebeurd verliet ze het gebied dat ze bijna 4 jaar lief had gehad voor het onwetende voor haar.

Kiva schrok op 'Nee!' Dat was het enige protesterende woord wat ze eruit kreeg, maar toen besefte ze zich dat het al gebeurd was. Ze rolde zich weer op als een kleine bal en bleef zo liggen, wat zou er van haar komen? Ze was een roedeldier geweest en was de grote prooien gewend maar nu? Het voedsel wat ze zou vangen was klein en ze moest nog een geschikt hol vinden.

Een kreet weergalmde langs de bomen, en wat gespannen keek hij op. De kreet was duidelijk van een wolf, en klonk als een 'nee'. Even spitste hij zijn oren om te luisteren, maar hoorde verder geen andere woorden. Hij snuffelde even langs het pad wat hij net had gevolgd, en ving van een afstandje de geur van een wolvin op. Hij zocht naar het geurspoor, totdat hij op de plek kwam waar de wolvin net had gelopen, of eerder gezegd, had gesleept. Gesleept? Wat was er met haar? Hij hield niet echt van gezelschap, omdat hij al zijn hele leven solitair was geweest. Maar toch was hij nieuwsgierig. De wolvin rook vaag naar roedel. Als ze in een roedel zou zitten, kon hij beter maken dat hij wegkwam. Maar iets aan de geur deed hem naar haar toe lokken.
Hij wierp zijn blik naar de wolvin. Ze keek om zich heen, hij vermoedde dat ze een plek zocht om uit te rusten. Ze zag er erg uitgeput uit, en ookal wist hij niet wat er met haar was, kreeg hij diep van binnen medelijden met haar. Meteen schudde hij het gevoel weer weg; hij kende de teef niet eens.
Een varenblad schoot voor zijn gezichtsveld, en even schrok hij en sprong achteruit. Hij trapte daarbij op een takje, waardoor een luide 'krak' te horen was. Hij bedacht zich dat de wolvin dit wel zou moeten hebben gehoord. Als ze hem in het oog kreeg, zou ze vast denken dat hij haar bespioneerde. Daarom stapte hij rustig uit de bosjes, alsof hij in één keer door was gelopen.
"Hallo," zei hij rustig. Zijn stem klonk vriendelijk, maar toch ook op zijn hoedde. Zijn staart hing achter hem, zwakjes heen en weer wiegend. Hij hield zijn kop laag, om geen bedreinging voor haar te vormen. Hopelijk zou ze niet bang van hem worden.

Kiva keek even op van het zachte geluid van het stromende water, het stelde haar gerust op een of andere manier, ze sloot haar ogen weer en liet zachte piepjes horen. Ze verlangde nu zo naar thuis en toch naar hetgeen wat ze ook weer wilde missen, ze had hem lief gehad maar ook gehaat, en ze zuchtte even toen ze een "krak" hoorde. Zo goed en kwaad als het kon sprong ze geschrokken overeind. 'W-wie is daar?!' Zei ze toen geschrokken, haar moment van rust was verstoord en ze wist niet door wie. 'Wie ben je?' Zei Kiva toen zacht ietwat onzeker, haar donkere ogen namen de wolf op die zwart kleurde ze zag een enkele beweging van zijn staart die zachtjes kwispelde en zijn laag hangende kop. Ze keek even wat vriendelijker en toen plofte ze weer neer. 'Nog beter, wat doe je hier? Ik weet dat dit niet mijn plek is maar ik dacht dat weinigen hier zouden komen snap je?' Zei Kiva, haar stem klonk ietwat hees van de kreten die ze eerder had geslagen. Ze pufte nog even, je kon zien dat ze niet van hier was en hier niet thuishoorde, je kon zien dat ze moe was en hier een plek was gaan zoeken om redelijk veilig uit te rusten. Kiva keek even rond en toen terug naar de wolf. Hij was een reu, ietwat groot vond zijzelf maar zij was dan ook niet de grootste teef die je je kon voorstellen. Nu pas merkte Kiva het kleine bloedende scheurtje in haar poot maar verder besteedde ze er weinig aandacht aan, die ging meer uit naar de reu, en ze keek even weg. 'Ik ben Kiva,' probeerde ze toen maar een goede indruk te maken en ze voelde hoe haar staart vanzelf heen en weer bewoog over de grond die ze wegveegde met haar staart.

Al snel stopte zijn staart met kwispelen. Hij liet zijn kop nog verder zakken, terwijl hij naar de grond staarde. Het teefje wilde hem hier duidelijk niet. Hij slikte even, terwijl zijn blik ietsje omhoog kroop naar het water, wat zacht ruisde.
"Sorry, het spijt me..," bracht hij zacht uit. Even kruisde hij de blik van het teefje, maar keek alweer snel weg om niet onbeleefd te lijken. Het teefje was een stuk kleiner dan hijzelf. Misschien was ze bang dat hij haar iets aan wilde doen, maar hij had zijn kop laag gehouden om aan te tonen dat hij niets van plan was. Hij wilde zich net omdraaien om weer in de struiken te verdwijnen, toen hij in zijn ooghoeken iets zag bewegen. Het was de staart van het teefje, die nu langzaam heen en weer ging. Uit zichzelf begon zijn eigen staart ook weer te kwispelen, en wat vrolijker keek hij op. Het teefje noemde haar naam, en een glimlach verscheen op zijn snuit. Hij wilde nooit aan de eerste de beste wolf zijn naam vertellen, maar hij voelde geen spanning meer in de lucht hangen. Hij voelde dat hij dit teefje kon vertrouwen.
"Ik ben Rammstein," zei hij rustig, waarbij hij weer even de blik van Kiva kruisde. Haar ogen waren erg donker, het tegenovergestelde van zijn eigen ogen. Normaal waren die wat grijzig-amberkleurig, maar waarneer hij zich goed voelde, leken ze op te lichten tot goud-amberkleurige ogen, wat nu ook weer het geval was.