Schuilhol voor een alfa (Ira's hol)

Hij had zijn snuit voor zich uit gestoken, terwijl hij rondkeek. Schichtig sprongen zijn oren alle kanten op; hij wilde niet dat er een geluid aan hem ontging. Als het goed was volgde de alfa, Ira, hem naar het hol wat hij had gezien. Daar kon ze schuilen voor de regen die eraan zat te komen.
Uiteindelijk bleef hij stilstaan. Hij rook het natte boven hem steeds sterker, en al een aantal dikke druppels wisten zich uit de wolken los te persen. Even keek hij achter zich naar de alfa, waarna hij een stap opzij deed.
"Gaat uw gang," zei hij vriendelijk tegen haar, waarna hij knikte naar het hol naast hem.
Het hol was vrij ruim. Waarschijnlijk was het onderdeel geweest van een rendez-vous; maar dat moest van een tijd geleden zijn. De geuren van wolven waren weggespoeld, de geur van de tijd hing er. Hij rook wel een sterkere geur van das. Hier had een das geslapen, maar dat moest ook alweer een tijdje geleden zijn. Het hol was groot genoeg voor twee wolven. Hij zou buiten blijven wachten, omdat hij het niet gepast vond een alfa bij te staan in een schuihol.

Ira volgde langzamer en liep maar wat sneller door om de grote passen van Rammstein bij te kunnen houden. 'Moest hij nou zo groot zijn? Ik kan 'm dadelijk niet eens bijhouden' Schoot haar zacht grijnzend door haar gedachte heen, maar toen ze bij het hol aankwamen moest Ira wel even glimlachen. Ze stapte nog ietwat wantrouwend binnen maar genoot van de warmte die het toch bood in vergelijking met de buitenlucht. De geur van een Das was nog te ruiken en Ira keek eens rond, het was een ruim hol, haar oren stonden gespitst naar voren om ieder geluid op te vangen. 'Je blijft toch niet in de kou staan, of wel dan?' Zei Ira toen vriendelijk tegen Rammstein, ze had het hol eens bekeken en er konden makkelijk twee wolven in. De asgrauwe lucht waar nu regendruppels uitvielen was niet meer zo vervelend als het eerst was, nu was het zelfs bijna vermakelijk om te kijken hoe de bladeren langzaam onder het gewicht van de druppels naar beneden dwarrelden. Ira keek nu naar Rammstein, hij leek haar vriendelijk maar toch was er iets wat haar toch kleine steken van wantrouwen bezorgde, haar hoofd had ze fier omhoog maar je kon zien dat ze niks slechts bedoelde hiermee ze was alleen niet echt gewend om zogezegd een lage rang te hebben als, nu nog als het haar meezat, solitaire wolvin.

Ira schudde haar gedachte even ver weg maar toch keerde hij terug, de gedachte aan het vinden van het hol voor haar en Tior, Ira slikte even en toen voelde ze weer die overstroming van blijdschap door zich heen van het verleden toen ze daar als jonge wolven een eigen hol hadden gevonden en er niet voor hadden hoeven te vechten.

'Ira, kom eens kijken!' Tior's hoofd was fier omhoog gehouden en hij kwispelde waardoor bladeren alle kanten op dwarrelden. 'Wat is er dan Tior?' Ira's stem klonk meer geïrriteerd, ze wilde haar tijd niet verspillen, 'een hol suffie, het is prachtig!' Tior's stem daarintegen klonk vrolijk en opgewekt in tegenstelling tot die van zijn partner Ira. De stappen die Ira nam waren sierlijk en goed geplaatst en toen ze bij Tior aankwam gaf ze hem lieflijk een lik en bekeek het hol eens, het was prachtig ruim en bovendien was het voor hen ideaal. Tior kwispelde even en slaakte een opgeluchte zucht toen Ira zich in het hol neerlegde. 'Ons eigen hol,' hoorde Ira zichzelf zeggen en ze legde haar kop op haar poten en staarde rond, haar hol met Tior.

Een grijns verscheen op zijn snuit. De alfa, Ira, had gevraagd of 'hij toch niet in de kou wilde blijven staan'. Hij was blij dat deze wolvin hem zozeer vertrouwde dat hij het hol met haar mocht delen. Rustig boog hij zich voorover, terwijl hij door de korte, smalle gang kroop. Tegenover haar bleef hij staan. Rustig zakte hij door zijn poten, waardoor hij uiteindelijk lag. Zoals een bèta keek hij naar buiten, of er geen gevaar naderde wat problemen kon zorgen voor de alfa.
"Wat was er net?" vroeg hij na een stilte. Hij wendde kort zijn blik af van de opening van het hol en keek Ira aan, terwijl de vriendelijkheid nog steeds in zijn ogen blonken. Al snel keek hij weer naar de gang van het hol; hij wilde niet dat hij iets over het hoofd zou zien.
Merkbaar was er iets met het teefje. Net nog, voordat het ging regenen, had hij het verdriet in haar ogen gezien en in haar stem gehoord; hij had het zelfs aan haar geur geroken. Ze had gezegd dat het te maken had met haar partner, die ze verloren was, en de roedel, die haar had achtergelaten. Hij was erg nieuwsgierig, waardoor hij door vroeg, maar hij wilde niet te opdringerig zijn.

'Er is niets, gewoon een gedachte.' Ira glimlachte even naar Rammstein, hij keek geconcentreerd naar de ingang van het hol alsof hij niks wilde missen van wat er gebeurde, en toen keek ze weer weg richting de "muren" van het hol. Ira kon het niet laten om zich hier thuis te voelen, het was niet echt een normaal iets daarintegen dat ze hier met een reu zag die ze amper kende maar Rammstein was te vertrouwen. 'En.. Hoe lang ben jij hier al?' vroeg Ira toen aan Rammstein, misschien kende hij de buurt beter dan haar.

Ira's oren stonden gespitst naar voren toen ze het geluid hoorde van zacht geplof, het klonk meer als dat van een konijn of iets in die richting die zich voortbewoog, een zachte grom kwam uit haar keel toen het beest zo dom was om het hol binnen te kruipen en dat was het slechtste wat het beestje had kunnen doen. Toen Ira haar kans schoon zag sprong ze zowat op het konijn waarna ze die in zijn slagader beet en toen nog eens door elkaar schuddelde. Het zoete goedje, bloed, liet ze gulzig in haar bek wat had ze die smaak lang niet geproefd. 'Sorry,' mompelde ze toen ze het konijn dat nu levenloos op de grond lag eens bekeek. 'Maar ik heb honger,' verzuchtte ze toen, de geur van het bloed rook ze nog steeds duidelijk maar ze vond het niet een onaangename geur. Ze nam voorzichtig een paar happen en schoof het dier toen naar Rammstein toe. 'Ook 'n hapje?' Zei ze zacht plagerig maar je kon zien dat ze het wel serieus bedoelde 'Ik heb namelijk geen honger meer, zoveel eet ik nu ook weer niet, mijn kleine maag is snel gevuld.' Ira likte, nadat ze dat had gezegd, even haar snoet en ging toen rustig liggen terwijl ze toen haar kop op haar poten legde en met wat moeite nog zo helder kon denken als eerst. Was het de warmte die haar zo slaperig maakte?

Een prettig gevoel hoopte zich op in hem. Hij kende deze alfa, Ira, totaal niet. Het enige wat hij over haar wist was dat ze haar partner en haar roedel had verloren. Een niet al te prettige gedachte; maar Ira leek hem een erg vriendelijke wolf, ook al had ze de rol van een alfa. Alfa's keerden zich meestal niet echt tot de gewone roedelleden, en al helemaal niet tot solitaire leden; dat was de rol van de bèta en de delta's. Zij moesten de wolven accepteren om in de roedel te komen, niet de alfa's.
"Ik zit hier nu al zo'n maand," zei hij rustig tegen haar. Hij rook aan haar dat ze hier minder lang was dan hij. Maar een maand was niet lang; waarschijnlijk waren de meeste wolven in dit gebied er even lang, of zelfs langer.

Het konijn lag voor hen, en Ira nam een aantal happen. De gedachte naar voedsel was nog geen eens in hem op gekomen; zijn instinct had hem al vele malen verteld eerst de alfa te laten eten.
Toen Ira opkeek, het konijn naar hem toeschoof en vroeg of hij ook wou, keek hij even raar op. Ze zij dat ze nooit veel at, dat ze een kleine maag had.
"Maar u bent alfa," zei hij rustig tegen haar. Hij keek even van haar naar het konijn, en de gedachte naar voedsel was nog steeds niet in hem opgekomen; eerst de alfa. Áltijd eerst de alfa. "Een alfa moet goed eten om sterk te blijven." Opeens bedacht hij zich dat hij misschien een gevoelige snaar bij haar had geraakt. Ze was alfa geweest, misschien wilde ze die helemaal niet meer zijn. Zo'n rang zat in een wolf; je kon er niet zomaar eentje aanwijzen en die als alfa benoemen. Ira bleef een alfa, maar misschien wilde ze dit helemaal niet zijn. Beschaamd hield hij zijn kop lager, en hoopte dat hij Ira hierdoor geen pijn had gedaan.

'Ja, ik weet dat ik sterk moet zijn maar dat doe ik op andere manieren.' Ira keek schuin naar Rammstein die zijn kop ietwat beschaamd lager hield. 'Dus neem nou maar wat, ik mag dan wel de alfa zijn maar ik heb genoeg gehad en als je het nu niet neemt zal ik dit als een belediging zien.' Ira's stem klonk tamelijk rustig maar van binnen was ze energiek en wilde ze veel bewegen ze was uit conditie en dat moest gauw terugkomen. Stel je eens voor dat Rammstein haar eigen manier van trainen kende? Ira schudde haar kop even, als hij zo was als hij nu was zou hij haar voor gestoord aanzien. Ze stond op en keek Rammstein toen aan 'Zal ik je laten zien hoe ík train?' Ira's stem klonk helder en nu een stuk krachtiger dan eerst, daarnaast waren haar ogen sprankelend.

Ira's poten tilden haar lichaam nog wat verder op waardoor ze groter leek dan eerst zoals ze normaal stond. Ze kroop voorzichtig het hol uit en wachtte even op Rammstein, dit zou haar hol zijn had ze besloten, en keek toen even rond in de verte lag een mooie trainingsplek als ze het zo bekeek, dat was wel een optie.

Een grijnsje verscheen op zijn snuit, waarna hij even naar Ira knikte en het konijn naar hem toeschoof.
"Dank u," zei hij rustig, waarna hij één hap nam. Hij kauwde er even op, waarbij het het nog heerlijk verse bloed proefde. Hij nam een grotere hap uit de buik van het konijn, en smaakte de nog warme ingewanden. Eigenlijk had Ira die moeten eten, als alfa. Van de ingewanden van prooien kregen de alfa's hun uiterlijk, hun sterke geur. Maar Ira had het niet opgegeten, en hij vond het zonde om het daar te laten liggen. Hij kon ook wel een wat sterkere geur gebruiken.
Ze vroeg of hij wou zien hoe ze trainde. Hij trok zijn wenkbrauw op, terwijl hij aan het bot van één van de achterpoten van het konijn kluifde. De rest was geheel opgegeten, geen kruimel lag op de grond. Enkel een paar botjes, waarvan hij er nu één aan het afkluiven was.
"Zou u dat wel doen in de regen...?" vroeg hij rustig aan Ira, terwijl zijn blik naar de uitgang van het hol gleed. Het regende nog steeds hard buiten, en hij kreeg even de bibbers. Zijn vacht was net opgedroogd, en eigenlijk zag hij het niet zitten weer de regen in te gaan. Maar Ira kroop al naar buiten, en hij besloot haar niet alleen te laten; ze was vrij kwetsbaar in dit gebied, zonder een roedel, wat ze gewend was.
Buiten aangekomen strekte hij zijn poten, en schudde zijn vacht weer uit. Het botje hing nog steeds uit zijn bek, en nu pas liet hij het vallen. Hij keek even achter zich, naar de ingang van het hol, het warme hol, waarna zijn blik weer naar Ira gleed.