Speciale plek

Hij was nooit van plan geweest om hier terug te komen en de herinneringen op te roepen. De herinneringen die hem al wekenlang achterna zitten en hem elke keer opnieuw pijn en verdriet bezorgen. Alles aan de vallei leek hem aan zijn verleden te herinneren; de bladeren, de geuren, het rustige kabbelen van het water, dingen die anderen tegen hem zeiden... Hij probeerde ze stuk voor stuk zo veel mogelijk te ontlopen, bang dat hij weer aan de pijn zou worden herinnerd.
Maar waarom ging hij dan terug naar de plek waar hij aangekomen was? Hij had hier bijna dood gelegen, bang dat hij zijn doel niet zou bereiken. De enige geruststellende gedachte die hij toen nog had gehad was dat hij weer bij haar zou zijn...
Hij slikte en kneep zijn ogen dicht. Iets aan deze plek had hem teruggeroepen, alsof er op het punt stond iets te gebeuren. En hij wist dat hij erop zou wachten, net zolang tot zijn vermoeden uit zou komen. Maar na een paar tientallen minuten hijgend in de zon te hebben gelegen, was er nog steeds niks gebeurd. De wind nam geen woorden mee van andere wolven, en niks deed hem weer herinneren aan die vreselijke gedachten -tenminste, niet meer dan normaal.
Maar wat was er dan aan deze plek dat hem zo speciaal maakte?

"hallo"zei Hera tegen de wolf die ze ook bij de velden had gezien. maar ze wist niet meer zeker of hij het was maar ze dacht het wel want hij zag er het zelfde uit. "Ik ben hera"zei ze en ze boog een beetje voor om beleeft te zijn. "Gaat alles goed"vroeg ze"je ziet er niet zo goed uit mischien kan ik helpen" Hera hielp graag anderen wolven ze wilde ook graag dat ze haar aardig vonden. Dan maakte ze nieuwe vrienden en mischien zou ze een partner vinden en liefe pups krijgen. Want pups vond ze erg lief en schattig en ze wilde graag een liefe partner hebben die lief voor haar was. Misschien was dar wel kuro ze wist het niet maar ze zou wel zien.

Een diep gegrom verbrak Hera's woorden voordat ze haar zin af kon maken. Hij kende haar niet, had haar geur nooit opgevangen en ze kwam hem niet bekend voor. Maar iets aan haar houding (misschien was het wel haar rpg-stijl ) zorgde voor een verkeerde eerste indruk en was de reden dat hij haar het liefst weg wilde hebben. "Ga weg!" brulde hij. De haren in zijn nek stonden overeind. De wolf tegen wie Hera had gezeikt was als een rood puntje in zijn ooghoek en keek een paar seconden om. "Wolven als jij horen hier niet. Dus ga weg en zorg er alsjeblieft voor dat je niet meer bij mij in de buurt komt."

Poeki kwam de woestijn in Veel was ze hier niet geweest, er was hier dan ook weinig te doen. Ze snoof en haar neus vulde zich met zand. Ze trok een vies gezicht en probeerde het eruit te niezen. Na een tijd lopen, Snoof ze weer, maar heel voorzichtig, gewoon om te kijken of er iemand in de buurt was, wat ze niet verwachte. Tot haar verbazing rook ze kuro, op een afstandje. Er waren nog twee andere wolven die ze qua geur niet herkende. Ze liep eropaf. Ze glimlachte naar Kuro, maar merkte al snel dat er tussen de andere twee geen geweldige sfeer was. Ze glimlachte vaag naar de twee. Ze keek naar Kuro. " Hee." Ze keek naar de andere, en wachtte maar tot die reageerde op haar, aangezien ze in een conflict zaten. Ze ging rustig zitten, bekeek Hera en Stitch nauwkeurig.

( moet gaan. ohja stitch, zou je een avatar willen maken? Het is zo moeilijk te pijlen hoe je eruit ziet. )

Stitch draaide zich direct om en trok zijn lip op naar de aankomende wolvin. Haar geur had hij op meerdere plekken geroken, waaruit hij concludeerde dat ze hier al een langere tijd was. "Hallo." zei hij maar weigerde een korte buiging te maken, ookal was er een kans dat zij hoger in rang stond. "Ik ben Stitch, aangenaam." Hij nam niet de moeite om te kijken of de minder begaafde wolvin al was verdwenen, ze was zelfs al uit zijn gedachten verdwenen. In plaats daarvan staarde hij dominant naar de andere wolvin en wachtte tot zij zichzelf bekend maakte.

Poeki glimlachde naar de wolf toen hij naar haar keek, en tot haar sprak. " Aangenaam." Zei ze rustig. Ze was niet super vrolijk vandaag, maar gunde stitch een glimlach. " Ik ben Poeki." Ze keek naar Kuro die nog niet gereageerd had. Ze zat vlak bij hem, en tikte hem aan met haar staart. Daarna keek ze naar Stitch. Hij keek haar overwoekerend aan. " Ik ben je prooi niet." Zei ze rustig. Hij kon toch ook ergend anders naar kijken? Poeki keek een beetje om zich heen, af en toe naar Hera, die zich niet voorstelde ofzo. Na een tijdje ergeringen aan haar doen besloot ze wat tegen haar te zeggen. " Wie ben je? " Vroeg ze maar en trok een wenkbrauw op naar de wolvin.

Kuro keek geïrriteerd om. Hij had op iets gewacht, maar had daarbij niet gehoopt op een stel irritante wolven die hem zijn rust kwamen ontnemen. Hij haalde diep adem en kreeg daarbij een hap zand binnen. Hij hoestte een paar keer tot de gore zandsmaak was verdwenen.
'Niet het een of het ander, maar...' Hoe moest hij duidelijk maken dat hij liever had dat ze verder gingen met waar ze mee bezig waren vóórdat ze naar de woestijn waren gekomen? 'Ik wacht hier op iemand.' Hij glimlachte tevreden met zijn antwoord. Hij had nu maar voor een deel gelogen. Want ja, hij wachtte op iemand. Hij wist alleen niet op wie. Maar hoe zouden zij dat moeten weten?

Poeki keek naar Kuro. "Oh, sorry."Zei ze. Ze trok een wenkbrauw op, herkende hij haar niet meer? Ze stond op, en keek om zich heen. "Dan ga ik maar."Zei ze. Ze knikte naar Stitch, en Hera, ookal vond ze Hera nogal irritanr. Keek nog even naar Kuro, en glimlachte vaag en ongegunt. Daarna stapte ze weg. Zoner vrder nog wat te zeggen.

'Dank je,' zei Kuro zacht en zijn woorden werden meegenomen door de wind, net als zijn vacht. De haartjes zweefden als een mantel achter hem en zijn snuit stond iets omhoog om van het warme briesje in de woestijn te genieten. Hij snoof om de paar seconden een keer om zo te weten te komen of er nieuwe wolven arriveerden die een geur achterlieten. Maar na een paar minuten rook hij niks anders dan zand en de twee wolven. Poeki's geur werd minder sterk, wat betekende dat ze echt van plan was geweest om weg te gaan. Een glimlach verscheen rond zijn snuit. Dat was erg aardig van haar geweest.

(wat bedoel je stitch)

Hera schrok wel van de wolf die naar haar gromde en ze sprong even weg. Maar ze keek al snel weer lief en glimlacgte naar de wolf. "Hallo"zei ze vriendljik en keek ook naar Poeki di ze ook zag maar ze zei niks tegen haar want datr was niet bleeft voor de andere wolf. "Ik ben hera"zei ze en ze kwis[pelden vrolijk met haar staart.

Kuro trok zijn wenkbrauw op toen hij Hera weer hoorde praten. 'Wolvin. Niet gemeen bedoeld, maar kan je asjeblieft weggaan?' Hij keek haar aan en glimlachte zuur, al was in zijn ogen geen enkel spoortje van vriendelijkheid te bekennen. 'Je... verstoort te rust.' Hij keek Stitch bedankend aan en keerde vervolgens zijn kop weer naar de oneindige zandvlakte. Even dacht hij de schim van een wolf te zien, maar kwam er al snel achter dat dat verbeelding was. Af en toe stoof er een heleboel zand op, meerdere keren vlak naast Kuro. Zijn ogen en vacht gingen vol zitten met de korrels, maar nam niet de moeite die er weer uit te schudden.

EDIT:
En toen hoorde hij iets. Het was zacht, bijna onhoorbaar, maar toch had hij het geluid opgevangen. Een wolf riep om hulp! Hij wist niet of dit hetgeen was waar hij op zat te wachten, maar hij voelde sterk de drang om naar de wolf te gaan.
Hij stond op en begon te rennen. Zonder nog iets tegen de andere wolven te zeggen verdween hij in het opstuivende zand.