koud en alleen

Morto liep zo snel als zijn pootjes konden.Hij was moe en op.Wat moest die nou doen.Zijn mama en papa hadden hem verstoten en hij had onsettende honger en was dood op.Morto wilde zo snel mogelijk weg maar alles deed zo zeer en iest zij dat hij door moest rennen.Hij deed zijn ogen even dicht om het te vergeten maar de beelden bleven maar terug komen.

"jij bent niks waard,je bent klein en te dom"zij de moeder van hem.Ze duwde hem weg met haar snuit.Zijn vader keek hem niet eens aan en zijn broetjes en zusjes?die vielen hem aan."asjeblieft "zij Morto bedelend om hem daar te houden maar de hele roedel was tegen hem op een iemand na.Die was verdwenen toen zij met hem omging"jij wezen uit de hell"noemde ze hem.Ze zagen hem als een vloek.

Hij zuchte en rende veder.Overal had hij wonden en zijn rechter oog had een groot liteken en zij kon die oog ok niet open doen.Met zijn linker oo zag hij eindelijk een hol.Het was op het randjes van dit gebied want veder kon hij niet.Hij snuffelde en keek rond en zag niemand.Toen ging hij er in liggen en trilde van de kou en de angst di hij had.Langzaam sloten zijn oogjes.Hopelijk was dat niet voor eeuwig.

De geur van bloed had het water in zijn bek laten lopen, maar het had voor een gespannen houding gezorgd toen hij rook dat het 't bloed van een wolf was. En niet zomaar een wolf: een pup. Ondanks dat het maanden geleden leek dat hij voor het laatst het gejank van een nieuweling had gehoord, kon hij zich het geluid nog goed voorstellen. En toen hij even zijn ogen dichtkneep en zich concentreerde, kon hij nog de galmen van zijn pasgeboren pups nog horen.
En toen stopte hij met denken. Het zou te pijnlijk worden om nog verder aan de pups te denken. Langzaam werd hij goed in het afsluiten van gedachtes en die ook te onderdrukken.
Maar toch schoot er nog een kort beeld van zijn pups voorbij, en dat was genoeg dat hij een sprintje trok richting de pup. Hij hield zijn snuit dicht bij de grond en probeerde de plek te vinden waar de pup zich verborgen hield.

Poeki kwam aangelopen, ze had vreselijke honger, en had ook nog een pup te voeden. Ze zuchtte, Hopelijk had Luna wat voor Kenai.. Ze liep langs een hol, en zag een pup zitten. Ze keek het hol binnen. Het was helemaal alleen. "Waar zijn je ouders?" Vroeg ze. Poeki kon niet nog een mond vullen.. Ze keek moeilijk naar binnen. Hopoelijk had hij gewoon ouders.. En was hij perongeluk bij de roedewl weggelopen, maar hij rook niet naar roedel, Ze vreesde het ergste. Ze snoof eens .. en rook Iemand. Ze kende hem. Kuro? Ze keek om zich heen, maar zig niemand..

Morto sliep zo diep.De pijn leek weg te zakken.Was dit wat hij wilde?Ja tuurlijk maar hij hoorde iest.Hij liep namelijk in een zwarte ruimte naar een mooi wit licht.Achter hem hoorde hij een stem.Hij keek om naar het zwake lichtje.Zijn poten liepen er naar toe.
Hij deed zijn ogjes open en keek naar de wolvin.Zijn oog die nog open kon hda niks meer te vertellen ald er nie snel meer wat warms was.Hij keek naar beneden toen hij het wooordje Ouders hoorde.Zijn bruine kopje zakte weer naar beneden en hij ademende rustig.Hij bost ging kalmpjes heen en weer."mam"vroeg hij zacht en keek metzijn open oog haar aan.ER kwam een nieuwe geur zijn bijna droge snoet binnen.

Toen Poeki langs Kuro sprintte keek hij geschrokken om. Ze stak haar snuit in een hol wat hem eerder nog niet opgevallen was. Hij liep sloom naar het hol en ging naast Poeki staan, die hem blijkbaar nog niet gezien had. 'Hoi,' zei hij tegen haar en snoof nieuwsgierig aan het hol. De pup was nog geen halfjaar en hopeloos als hij zijn ouders kwijt was.
'Ken jij hem?' vroeg hij aan Poeki, maar vreesde het ergste.
Hij wilde tegen de pup zeggen dat hij veilig naar buiten kon komen, maar de tweestrijd in zijn lichaam was enorm. Hij dwong het beeld van zijn eigen pups weg van zijn netvlies, wetend dat de tweestrijd daardoor alleen maar erger zou worden. Hij kon een hopeloze pup niet achterlaten, maar onbekende reutjes waren een bedreiging voor de orde in de vallei. De pup zou later sterk kunnen worden en dan tegen Kuro willen vechten om de status. En ondanks dat Kuro zijn status niet wilde behalen door vaak te vechten, zou dat niet voor iedereen gelden.

Poeki schrok van de zwakheid van de pup, en wou naar hem toe gaan. De geur die ze geroken had kwam dicherbij, en nu stond kuro naast haar. "Hoi." Zei ze een beetje ontdaan. "Nee ik ken hem niet, jij?"Antwoorde ze op zijn vraag. Ze liep nu wel naar binnen. "Hee grote jongen."Zei ze zacht. "Ik ben je moeder niet.. Ik denk niet dat ze hier in de buurt is.." Ze had niemand behalve Kuro geroken, en hij kende de pup blijkbaar ook niet. Ze zag hoe Kuro twijfelde over iets, maar waarover wist ze niet.. En het kon haar op dit moment een worst wezen (xD). Eerst moesten ze deze pup redden, alleen had Poeki al een pup om te redden.. Ze keek even bezorgd naar Kuro, en daarna naar de pup, en ging tegen hem aanliggen. "Rustig maar.."Zei ze zacht, en likte wat viezigheid uit de pup zijn vacht.

Poeki had er duidelijk geen problemen mee dat de moeder van de pup elk moment terug kon komen, ookal hing hier alles behalve de geur van een net bevallen moeder in de lucht.
'Poekie,' fluisterde hij zacht. Hij had geen idee waarom hij zijn stem gedempt hield. Misschien was hij bang dat hij de ouders tegen het lijf zou lopen en hem als vijand zagen -wat logisch was aangezien hij in de buurt van de pup zijn schuilplaats was. Misschien omdat hij stiekem toch rekening met de pup wilde houden en hem niet wilde afschrikken.
'Gaat alles goed daar binnen?' vroeg hij en nu pas was de bezorgde klank in zijn stem te horen.

Poeki keek om toen Kuro haar riep. "Kuro."Zei ze op dezelfde manier als hij poeki zei terug. Ze keek naar de pup die niet reageerde. "Eh, hallo?" Zei ze wat harder. Ze keek naar Kuro toen hij wat vroeg. "Niet echt, hij reageerd niet.."Ze begon te snuffelen aan de pup. Hij rook niet naar dood.. "Hij is niet dood.. Maar volgensmij duurd dat niet lang meer.." Zei poeki met een bezorgde stem, die iets oversloeg.

'Ow.. Nou, dan..' Hij moest even naar de juiste woorden zoeken, zoals hij vaker deed als hij bang was iets verkeerds te zeggen. 'Breng hem maar naar buiten. Dan kunnen we kijken wat er aan de hand is.' Hij had geen idee wat hem te wachten stond. Het enige wat hij ooit aan levende pups had gezien waren zijn eigen pups, die nu niet meer leefden. En hij had niet lang de tijd gehad om een goede vader te worden. Het waren zijn eerste en laatste pups geweest, en ze hadden maar enkele dagen geleefd.
Hij liep wat naar achter om Poeki de ruimte te geven om uit het hol te kruipen. Zijn pootafdrukken waren meer zichtbaar dan normaal. Hij bedacht dat dat waarschijnlijk was omdat hij zijn poten met nagels harder in de grond had gedrukt dan hij deed als hij rustig en kalm was.

(Omg, niet normaal inspiratieloos )

Poeki keek naar Kuro. En knikte. Ze pakte de pup op. En kroop het hol uit, eerste legde ze de pup voor Kuro neer en daarna liet ze haar achterwerk er uit glijden. Het hol was krap en niet groot. Poeki Keek naar Kuro,ergens dacht ze dat het wel goed kon komen. Maar hoe moest ze nouvoor deze pup gaan zorgen? Als het in leven bleef. Veel pups sterven, daar was nauwelijks wat aan te doen. Ze keek naar Kuro, hoe dacht hij erover? Nu snel eten halen was geen optie, veel was er toch niet te vinden. Daarbij had Poeki ook een behoorlijke honger, en Kuro zou dat vast ook hebben..

Morto hoorde wat in de verte. Het leek wel warmer te worde en hij trilde al wat minder. Zijn kleine oogjes gingen weer wat open en hij zag een fel licht. Was hij nou dood?nee hij wedrt het hol uitgezet. Hij kroop moelijk tegen poeki aan en probeerde een tepel te zoeken. Al was hij al wat ouder hij wist even anders niks. EInelijk vond hij er een en zette zijn kleine tandjes er in en probeerde te drinken. Maar jammer genoeg kwam er niks uit. Dan moest hij maar water vinden maar hij had even de puf daar niet voor

Poeki zat naar Kuro te kijken, en had niet door dat de pup zijn ogen opende en naar haarntoe kroop. Oppeens voelde ze kleine tandjes in een van haar tepels. "Auw!!"Gilde ze, waarna ze meteen geschrokken om zich heen keek, en net veel later naar de pup. Deze was toch al een stuk groter? Hij zou wel moeten weten dat poeki zijn moeder niet was.. "Sorry.. Ik heb geen melk ofzo." Hoe moesten ze zo snel water halen? Poeki keek naar de pup, en ging liggen, zodat het zich in haar vacht kopn verstoppen. "Waar is je moeder? " vroeg ze bezrogd.

Morto negeerde het gegil van Poeki. Ze ging liggen waardoor Morto tegen haar vacht aan kon liggen. Dat deed die dus ook. Hij zocht een warm plekje en ging daar warm tegen liggen. Haar gaapte even en keek naar Poeki en deed zijn ogjes even dicht"verstoten"kon hij na een tijdje er uit halen. Zijn bloed eigen moeder had hem verstoten zonder maar enige medeleiden. Ze had haar horen praten met de alpha en die wilde Morto lettelijk dood schudden. Nee dat wilde hij niet.

"mam laat me niet naar de andere wereld brengen"piepte hij met tranen in zijn ogen maar zijn ouders wilde hem niet. DE vloek van hun roedel. Morto piepte en werdyt weg gezet. Hij moest zich zelf weten te reden en hij mocht alleene teurg als hij sterk was een een roedel had. Iedereen had toch wel gedacht dat hij niet eens 3 dagen zou overleven

Morto keek weer dof naar Poeki en de andere wolf en piepte zacht. Elke keer qals hij die beelden zag piepte hij. Dat was gewoon een tik aan het worde. De pup wostelde zih nog dichter tegen Poeki aan en gaapte weer.

Poeki voelde hoe hij zich nestelde in haar vacht. Ze keek naar de pup. Ze kreeg even de tranen in haar ogen. Ze kon niet voor hem zorgen.. Maar om hem nou te laten overleiden, dat kon ze ook niet. Poeki keek met waterige ogen naar Kuro. Wat kon ze voor hem doen? Ze keek naar de kleine. " Hoe voel je je?" Vroeg ze zacht. Het was natuurlijk een beetje raar om te vragen, want je kon het eigenlijk wel een beetje zien. Ze zuchtte, en probeerde de tranen weg te slikken.

Kuro keek ongemakkelijk naar Poeki en de pup. De pup was verstoten en Poeki kon hem niet verzorgen, laat staan dat hij de verantwoordelijkheid op zich kon nemen om een pup op te voeden. En dat al helemaal als het zijn eigen pup niet was.
'Uhm, Poeki?' slikte Kuro voorzichtig. De tweestrijd leek niet minder te worden. Hij kon de pup toch niet aan zijn lot overlaten! Maar het was tegen alle regels van de natuur om deze pup te laten leven. Hij zou hem eigenlijk moeten doden om zo zijn eigen familie te redden. Maar hij had geen familie... Hij had hier niemand, alleen een paar wolven die hij hier had ontmoet. Maar die kende hij zo slecht en zij wisten amper wat over hem. Hoe kon hij ze als vrienden rekenen?
'Kan ik iets doen?' In gedachte zei hij er nog 'iets wat voor mij te doen is' achter, maar dat kreeg hij niet over zijn lippen.

Poeki keek op, naar Kuro. "ja, Kuro?"Vroeg ze. Ze schudde de tranen weg. Ze kon hier moeilijk blijven, en deze pup hoop geven. Ze wou opstaan, maar iets weerhield haar. Hoe kon een pup zo schattig zijn? Ze keek naar beneden. "Ik denk niet dat er veel is dat we kunnen doen." Zei ze zacht. De drang om de pup te helpen was te groot.. maar ze kon niks doen. En als ze het nu zouden helpen, zou het later opnieuw bijna overlijden, ook kon ze het niet achterlaten , maar ook kon ze hier niet blijven en kijken hoe het overleed. Het kon allemaal niet. En aangezien ze niks kon.. Bleef ze liggen.

(omdat ik stop met farkas dus ook met het acc van luna maak ik het jullie gemakkelijk)

Morto hoorde wat vaags om zich heen. Het werdt allemaal donkerder en de pijn werdt juist erger. De vacht van Poeki had hem geholpen warm te houden maar de dorst,honger en de lange reis was al te veel. Alleen hebben Poeki en Kuro geholpen dat hij niet alleen en in de kou zou sterven. Hij deed zijn doffe oogjes open probeerde een likje te geven en zakte in elkaar. Het lichaampje begon te shokken en zijn hart raasde.

Morto was bij een mooie plek. Een plek met wolven die genond waren en geen pijn hadden. Het waren twee eilanden . Eentje met wolven die slecht gedaan hadden en een practige eiland met vrolijke wolven families. Hij zag ook de wolvin die hem vroeger wilde helpen. Ze keek vrolijk en ving hem op. Hij kon spelen met elke pup die vermoord was of gestorven. Geen gepst meer Het was een grootte familie. Morto keek nog een keek naar boven "Dankje"zij hij tegen Poeki en Kuro die het meschien niet hoorde

Morto's lichaampje lag ineens stil. Zijn laaste adem was weg en hij lag daar maar. Als een slappende pup bij zijn familie. Het leek zo vredig maar het wollig lichaampje begooh niet meer. Vogels waren stil en de wind waaide niet eens. Morto was gestoven op 3 maanden leeftijd. Verbannen door zijn familie en gestover door de natuur. Het moest zo gaan.

Poeki keek naar de pup die oppeens ophield met alles. Ze schrok, en stond op. Het lichaampje lag op de grond. Zonder iets te doen. Poeki raatke in paniek. En ging raar op haar poten staan, de tranen sprongen in haar ogen. "eh.. " Stamelde ze gespannen. Ze wist niks te doen, Ze kon niks doen. Ze keek naar Kuro,en sloot haar ogen, waardoor er een traan op de grond viel. Ze kon geen woorden vinden, en keek nu bewgingsloos naar het dode lichaampje.