Zacht gepiep, hard geren.

Kenai was aangekomen in een bos. Hij was een grote pup, een reutje.. Maar was achtergelaten door zijn ouders, omdat hij niet zwart was, wat een onzin. Hij gromde en liep verder. Kenai was verzwakt, mager, maar sterk. Hij liet zich goed horen, en was niet gauw bang te maken. Toch voelde hij zich op dit moment even hulpeloos als het kleine dode reetje waar hij tegenaan liep. Kenai viel meteen aan, en trok de stukken vlees er met geweld af. Hij genoot zichtbaar van dit hapje, want jagen kon hij niet. Hij was aaseter, en was boos op zijn ouders. Hij at verder en gaf een kleine huil. Hij wou gezelschap. Kenai ging zitten en sloeg zijn kleine maar volle staart langs zich.

[Hoop dat het zo goed is? ]

Luna een witte wolvin kwam aanlopen.Haar goed gele ogen keken en reutje aan."zozo trek"vroeg ze en ze keek naar het kleine dode reetje en weer naar het reutje.Luna was gedeeltelijk verandert en viel niet meer zomaar iemand aan of vluchte weg uit angst.Nee dat wilde ze niet meer.Ze pofde op de grond en zat nu.Luna keek rond en zag alleen bomen en struiken.het was best mooi maar gevaarlijk.

Poeki rook een klein reutje, ze trok een wenkbrauw op.. had iemand geworpen? Ze liep erop af. En zag Luna staan. Zij had niet geworpen, dat wist ze. Het regende pijpen stelen, en haar vacht was helemaal nat plakkerig en koud. Het kleintje was aan het eten, Poeki liep ernaartoe en ging boven pupje staan, zodat het niet nat zou worden. Ze keekl onder haar eigen lichaam. " Waar kom jij vandaan?" Vroeg ze verbaast. Haar zwarte vacht liet druppels water op de grond vallen.

Kenai slikte met moeite de laatste hap door, en keek de witte wolvin aan. Hij had niet geleerd hoe hij moest reageren op vreemde wolven, aangezien zijn ouders hem in de steek hadden gelaten.
'' Ik eh..'' stamelde hij, waarna hij een grote, andere wolvin aan zag komen lopen. Deze ging in plaats van te liggen, zoals Luna, boven hem staan en keek op hem neer. Kenai ging op zijn rug liggen en keek de teef bang aan. ''Sorry mevrouw, ik ben zeker op uw gebied?'' zei hij terwijl hij nog steeds onder de donkere teef lag. ''Mijn ouders hebben me achtergelaten.'' zei hij bang, maar met gespitste oortjes. De geur van zijn nest was bijna helemaal weg, omdat hij al weer enkele weken alleen rondliep, en at van aas. Hij keek voorzichtig omhoog en wachtte op haar antwoord.

Poeki keek met een glimlach naar de kleine natuurlijk niet. Ze keek de pup met een glimlach aan en keek toen naar Luna. Ze maakte zich iets groter. En keek daarna weer neer op de pup. " Wil je je ouders terug? We kunnen ze zoeken.." Zei ze. Ze wist dat dit nauwelijks zou kunnen, de geur van zijn nest was al en beetje weg, kleine pups laten nooit goed geuren achter, en de geur die ze hebben is van hun ouders. Poeki keek omhoog, regendruppels kletterde naar beneden, enkele witte stippen werde groter en groter, tot ze eidnelijk op haar gezicht kapot spette.

( Het is nauwelijks mogelijk voor een pup om alleen te overleven, je kan dus niet lang achter gelaten zijn.. )

[Eigk niet, maar Kenai is aas-eter xD Poekie check pb]

Kenai schoot ineens onder haar vandaan, de regen in en keek bang naar Poekie.
''Nee! Alles behalve dat..'' trilde hij. Hij haatte zijn ouders, en zij hem. Hij gromde even bij de gedachte aan hun en keek Poekie en Luna aan om te zien wat ze zouden doen. ''Laat me alsjeblieft hier blijven.'' zei hij met grote oogjes, bijna smekend. Maar Kenai wist nergens iets vanaf, hij dacht dat alles zo makkelijk ging.

Poeki glimlachte naar Kenai. "Oke, dan niet." Hij achoot onder haar vandaan, en metteen werd hij aangevallen door regendruppels. Ze wou Kenai wel hier laten.. maar het kon gewoon niet, als hij alleen zou blijven zou hij overlijden. Poeki keek naar hem. "Hoe heet je? "vroeg ze.

( sorry moet aan)

Kenai luisterde vanaf een afstandje naar de donkere aardige teef.
Nadat ze haar zinnen had afgemaakt keek hij iets vrolijker en stapte naar voren, om een droger stuk op te zoeken.
Hij liep zacht maar zelfverzekerd naar Poekie, en keek haar aan.
''Mijn naam is Kenai.'' glimlachte hij naar Poekie. Hij keek even bedenkelijk naar de lucht,
stomme regen. Kenai schudde zichzelf uit, voor zover dat ging met zijn puppyvachtje en ging zitten.

Luna keek naar de pup en ging loggen.Poeki kwam aan en een kleine grom onstapte maar deed verder niks.Ze luisterde naar wat er gezecht werdt"ik ben Luna"stele ze zich voor en deed veder niks.ïk wil best bij jou hier blijven"stelde ze zch voor.meschien zou de pup wel bij haar blijven want deze pup zou het anders niet echt overleven en Luna kon wel extra eten vangen.Al waqs het al moelijk voor haar,maar de konijntjes hadden vele kinders gekregen dus het menu was regelmatig konijn

Poeki keek naar Luna en toen naar de reu. Het kleintje was al niet bang meer. Ze glimlachte breedmonds naar hem. Daarna richtte ze zich op Luna. "Luna, ik weet dat we niet de beste vrienden zijn, maar als iemand alleen deze pup opvoed zullen hoogtswaarschijnelijk beide sterk uithongeren, of zelf overlijden. Ze keek naar Luna. "En ik wil nietr dat deze rakker hier dood gaat." Ze keek nu naar Luna, en zette zich even over haar woede heen. "Zullen we samen werken, met eten voor Kenai?" Ze glimlachtte even naar Kenai, en toen keek ze naar Luna. Als ze dit af zou slaan zou ze het echt onbrschoft vinden, en daarbij zou ze Luna niet nog een kans geven.. Die ze nu wel verdiende.. Iedereen verdiend een tweede kans, al helemaal als het misschien een ongelukje was.

Haar witte oren gingen beteen in haar nek toen Poeki tegen haar begoin te praten.Poeki ha gelijk.Al was het lente het was zwaar."Ten eerste het spijt me,en ik zal als ik Alice weer tegen kom ook zeggen en ten tweede je hebt gelijk en ik stem mee en deze mooie pup zou niet kgen sterven door een stome ongeluk van mij"zij ze en ze stond op en keek naar de pup en Poeki.Ze schudde haar witte vacht uit ,maar veel hielp het niet."Zeg Kenia en Poeki zullen we ergens schuilen"vroeg ze want ze hatte de regen .

Kenai keek vrolijk naar Luna en Poekie, en hij werd wat vrolijker. ''Jullie zijn echt heel lief.'' zei hij met een glimlachje. Kenai kwispelde en keek de 2 volwassen wolven nieuwsgierig een voor een aan. Hij luisterde naar wat ze zeiden, maar snapte nog niet alles. Hij grinnikte toen Poekie hem 'rakker' noemde, en keek hoe Luna zich nog eens uitschudde. ''Ik hou ook niet van de regen..'' zei hij zachtjes..

Poeki zuchtte, ze had nu een extra mond om te voeden, wat ze opzichh niet erg vond, maar nu had ze minder tijd voor bepaalde dingen. Maar natuurlijk extra voor deze pup. " Excuses wat mijn part geaccepteerd." Ze glimlachte licht. "Jij bent ook heel lief "Ze grijnsde dom. "Ik weet nog wel een oud hol, hier ergens in de buurt.. Ze hopopte dat er geen doode pup in lag.. wat in haar hol wel lag, daar konden ze dus niet heen. Ze pakte Kenai nu op, en keek naar Luna.