Gehuil in de nacht

Mayi zat op een boomstronk en staarde met haar ogen naar de gele ronde maan die voor haar verscheen. Een licht briesje bracht wat verkoeling en in genot sloot ze haar ogen. Herinneringen zweefde om haar heen als het waren. Pijnlijke, maar ook mooie.

'Kom we gaan spelen!' Riep een stem en ik keek met een grote smile naar de wolven die gingen spelen. Ze waren iets ouder dan ik en het zag er geweldig leuk uit. Ik wilde mee doen. Aarzelend zette ik een paar stapjes uit de den, maar voordat ik echt buiten was had mijn moeder me al in mijn nekvel gegrepen. 'Ik dacht het niet kleine meid. Je bent nog te jong om met je oudere broertjes en zusjes mee te spelen.' Piepend keek ik achterom. 'Maar, het is zo leuk. Ik wil meedoen.' En zachtjes begon ik te kwispelen. Mijn moeder zette me neer en schudde lachend haar hoofd. Ze opende haar ogen weer en keek mij aan met die wijze, oranje ogen.

Mayi glimlachte zachtjes toen de herinneringen aan haar moeder boven kwam. Zo mooi. Zo mooi en wijselijk waren die ogen geweest. Altijd wist ze wat het beste was voor haar. Wat miste Mayi haar moeder. Om gewoon even bij de komen liggen wanneer het tegen zat of om advies te vragen, soms voor de meest onnozele dingen. Ze wilde die herinnering van haar moeder vasthouden. Haar herinneren met die glimlach op haar snuit en de glinstering in haar ogen. Ze sloot haar ogen weer en viel in een nieuwe herinnering.

'Kom dan. Kom dan.' Riep een opgewonden stem en ik klauterde achter hem aan een grote heuvel op. Hij kwam uit aan de rand van het bos en de uitstekende takken en wortels maakte de klim niet bepaald makkelijk. Ik had er veel moeite mee, hij daarin tegen. Hij sprong als een ree over alle boomstronken en ik begon te lachen. 'Wat is er zo grappig?' Vroeg hij verbaasd. 'Niets, mijn lief.' Grijnsde ik naar hem en hij keek me even verbaasd aan. Toen ik naast hem kwam staan gaf ik hem een lik over zijn snuit. 'Je zag er gewoon heel lief en grappig uit daarnet. Dat is alles.' Hij schudde lachend zijn kop en nam me mee naar boven. Boven aangekomen keek ik recht in de volle vorm van de maan en kon ik ons gebied onder ons zien. Het benam me van mijn adem en mijn lief begon te glimlachen. 'Zo mooi.' Fluisterde ik. 'Net als jij.' Had hij geantwoord en gaf me een lik over mijn snuit.

Mayi werd weer wakker. Deze herinnering was zo sterk. Ze kon zijn tong nog over haar snuit voelen gaan. Liefkozend en teder. Een pijnlijke steek in haar hart. Die nacht had veel op deze geleken en een traan gleed over haar snuit.
Er kwamen nog meer herinneringen. Haar vader, haar broers, haar zus en kleine zusjes. Haar roedel. Alle gelukkig momenten. Ja, daar wilde ze nu aan denken.
Met een huil vol pijnlijke smart hief ze haar snuit richting de maan en huilde haar zorgen uit. Haar liefde en haar verdriet. De maan zou alles opnemen en zou haar pijn verzachten. Al was het maar een klein beetje.

Een zwarte wolf kwam met grote passen aangelopen, hij was nog maar net aangekomen in FS, dit had hij een tijdje geleden besloten. Weg bij zijn familie, hij haatte zijn familie hou kon zijn moeder... Hij kneep zijn ogen dicht om de tranen terug te duwen, hij liep verder om de gedachten achter hem te laten. Fenris zijn hoofd schoot omhoog, toen hij een huil hoorde gek genoeg klonk de huil erg dichtbij. Zijn ogen schoten van links naar rechts om te kunnen zien welke wolf er huilde, niks... Hij liep nu iets rustiger verder, hij stopte en liet zich neerploffen op zijn buik. Fenris snoof, daarna klonk er nog een gesnif, maar dat was niet hij. Hij stond haastig op en keek met een opgetrokken wenkbrauw naar de wolf voor hem. ''Sorry...'' Zei hij mompelend ''Had je niet gezien'' Fenris was een schuwe en stille wolf, vroeger was hij mishandeld door zijn vader, zijn moeder deed er niks aan. Toen hij ouder was geworden had hij zijn vader vermoord. Hij schudde met zijn hoofd om de gedachten te laten verdwijnen. Hij schoof iets naar achter, ''Huil je?'' Een klank van medelijden was te horen in de manier van vragen. Hij bleef op afstand voor als de wolf zijn bijzijn niet zou accepteren. De teef leek veel op zijn moeder, zijn moeder waren de enigste goede herrinderingen aan zijn vroegere verleden.