Krakende takken

Alsof zijn poten geen gewicht hoefden te dragen, vloog hij door het bos. Hij sprong over de omgevallen bomen, dook onder laaghangende takken door en rende door het hoge gras, wat hier prima kon groeien. Het hele bos leek te trillen door zijn aanwezigheid. Zíjn aanwezigheid, en dat van een snel, irritant en wegrennend konijn.
Zijn aanval was zo simpel geweest. Hij had het konijn plat kunnen drukken en in een paar happen naar binnen kunnen werken. Maar het gekraak van brekende takken had hem geschrokken op laten kijken, waardoor het konijn alsnog kon ontsnappen. En Kuro, die direct weer achter het beest aan was gaan rennen, was daar nu nog steeds mee bezig.
Zijn tong hing uit z'n bek en zijn vacht wapperde achter hem aan. Hij vloog verder en zag alleen nog maar de renbaan van hem en het konijn voor zich. De bomen leken te vervangen, net als de rest van de omgeving.
En toen hing het dier als een pop tussen zijn gesloten kaken. Langzaam werd hij zich weer bewust van de omgeving. Het bos kwam weer terug, en de bomen stonden weer op hun plaats. Maar voor hij het konijn neer hadden kunnen leggen om aan zijn eerst maal hier te beginnen, hoorde hij weer het gekraak van vele takken. Het konijn floepte uit z'n bek en hij keek geschrokken om.

'Verdorie!' Mopperde Mayi die wanhopig over een stapel takken probeerde te kruipen. Jammer genoeg voor haar waren de rotte takken bezweken onder haar gewicht.
Ze schudde haar vacht uit en kroop verder terwijl ze meer takken verpletterde. Ze was dan wel niet zo zwaar, maar de takken waren verrot en makkelijk te breken.

Ze had de geur van wild opgesnoven en was het gevolgd. Iets te eten ging er nu wel in en ze snuffelde door terwijl ze doorliep.
Maar toen drong de geur van wolf haar neus binnen. Het was een bekende geur, maar plaatsen kon ze het niet. Langzaam hief ze haar kop op en keek richting Kuro. Zwijgend staarde Mayi naar hem, maar in plaats van bang of schichtig weg te duiken bleef ze roerloos staan. Niet vastgenageld van angst, meer van nieuwsgierigheid. Ze tilde haar kop nog verder op en schudde toen zachtjes haar kop.
Snuffelend liep ze door tot ze een hol vond. Het bevond zich onder een stapel takken, maar met haar voorpoten groef Mayi razendsnel een gat onder de takken. En toen begon ze het hol uit te graven en voordat het konijn uit zijn hol kon schieten greep Mayi het arme geschrokken beestje beet en brak het zijn nek met een simpele beet. Andere konijnen schoten weg via een achteruit gang en Mayi staarde er even naar. Ze had een dik vet konijn te pakken en bekommerde zich niet meer om de rest van de beesten.
Ze keek nog even naar Kuro terwijl ze de konijn in haar bek droeg en ging toen een eindje bij Kuro vandaan zitten en begon de buik van het konijn open te scheuren en smakte smakelijk toen het warme vlees richting haar maag verdween.

Al snel kwam er de geur van een pasgedood konijn bij. Het aroma liet een sterke geur achter van warm vlees en het water liep hem in de bek, ondanks dat zijn eigen gedoodde konijn vlak voor zijn neus lag. Gulzig nam hij nog een hap, voordat hij weer verder ging met de omgeving afspeuren. En toen hij dat deed duurde het niet lang voordat hij Mayi herkende. Hij knikte naar haar, en nadat hij zijn lippen afgelikt had begroette hij haar met een 'hee'. Het viel hem op dat ze nu niet bang was, integendeel. Ze zat er behoorlijk relaxed bij, en dat deed hem goed. Hij nam het dode dier in zijn bek en liep ermee naar de wolvin. Hij legde het voor zich neer en ging liggen, deze keer maar een klein eindje van haar vandaan.

Mayi wilde weg schuifelen, maar bleef op haar plek zitten en trok haar lippen een beetje op. Hij bleef van haar prooi af, maar hij had zelf ook een konijn bij zich. Ze leek zich meer te ontspannen en hij had haar gegroet. Het verbaasde haar. Hij had zo afstandelijk geleken op de velden. Haast bang dankzij haar reactie. Nu leek hij ook rustiger.
Ze nam nog een hap van haar konijn en keek ondertussen Kuro nieuwsgierig aan.
'Ik ... ik ben Mayi.' Mompelde ze toen ze besefte dat ze haar naam nog nooit had gegeven aan deze reu. Ze spitste haar oren even alert, maar al snel stonden deze ook weer ontspannen.
'Jij bent Kuro, is het niet?' Ze wist het antwoord al, maar ze wilde een gesprek op gang zetten. Alleen wist ze zelf ook niet zo goed wat ze moest zeggen.
'Dus ....' Begon ze twijfelend. 'Hoe ben jij hier terecht gekomen?'

Terwijl hij een paar keer over zijn maal een likte, knikte hij. 'Ja, ik ben Kuro.' Hij scheurde een stuk van de buik van het konijn af en begon er op de sabbelen. Hij had zijn ogen neergeslagen en concentreerde zich op de bloedsmaak in zijn bek. Pas toen hij zijn ogen weer had geopend gaf hij antwoord.
'Daar wil ik niet over praten.' Zijn stem had anders geklonken toen hij dat zei. Niet kwaad of afkeurend, maar trillerig en ongelukkig door dat waar nu zijn gedachtes bij waren. En toen hij merkte dat de tranen weer in zijn ogen stonden en die glinsterden door het licht van de maan, sloeg hij zijn ogen neer en werd zijn vacht nat.

Mayi legde haar oren plat in haar nek. Dit was ook niet de bedoeling geweest. Even staarde ze zwijgend naar haar prooi, nam een hap en bleef zwijgen. Onopmerkelijk keek ze af en toe naar Kuro en dan gingen haar oren weer plat liggen. Wat had ze gedaan?
Ze keek weer naar het karkas van haar prooi en toen naar Kuro.

Opeens stond Mayi trillend op. Haar voorpoten trilde en heel lichtjes haar lichaam en ze deed iets wat tegen haar nieuwe natuur in ging. Ze liep zachtjes naar Kuro toe en ging naast hem liggen. Toen haar vacht de zijne raakte verstijfde ze opeens en kneep haar ogen paniekerig dicht. Het is al goed, Mayi. Blijf rustig. Hij doet je niks. Hij is verdrietig en dat kun je zien, Blijf rustig ... Dacht ze tegen zichzelf en langzaam ontspande haar spieren zeg en leunde ze zachtjes doch voorzichtig tegen Kuro aan. Dit was iets wat de oude Mayi zou doen. De nieuwe Mayi durfde geen wolf meer aan te raken.
'H h h het spijt me.' Stotterde Mayi toen. Haar stem klonk enigszins gespannen. 'Ik had er niet naar moeten vragen.'