Groene gras verbrand tot as

Diem kwam hinkend de velden op gelopen. Hij was wat vermagerd sinds zijn reis, maar zijn oranje ogen hadden een levendige glans. Hij zou niet nu zijn leven opgeven.
Langzaam begon hij aan zijn afdaling van de hoge heuvel. Hij beet stevig zijn kaken op elkaar en keek af en toe op of om.

Opeens drong de geur van wild zijn neus binnen en hij zag verderop een groepje herten staan. De bok keek onrustig heen en weer. Alsof hij Diem al had opgemerkt, maar de wind stond verkeerd. Er moest iets anders zijn en bedenkelijk keek Diem naar de kudde. Doelgericht zocht hij naar een prooi en uiteindelijk spotte hij een oude hinde met een manke achterpoot. Die zou hij nog wel neer kunnen halen.
Diem was een flink reu en was gebouwd voor kracht. Snelheid was middelmatig en goed genoeg voor de jacht. Langzaam drong hij om de kudde heen.
Hij moest dichterbij de hinde komen, maar opeens stopte Diem. Hij ving een andere geur op. De geur die de bok ook had geroken. Diem spitste zijn oren en ging laag liggen voordat hij om zich heen ging kijken.
Waar kwam het vandaan en beter nog ... Wat was het?

Ver op de velden woedde een brand. Een dikke rookwolk steeg op en verschrikt keek Diem achter zich. Dit had hij niet verwacht. De bok begon onrustiger te lopen en begon te brullen. Hij spoorde zijn kudde aan om haast te maken en Diem keek jachtig heen en weer tussen de rookwolk en de kudde.
Het was nu of nooit.

Met een grote sprong belandde Diem op de rug van de oude hinde. Deze slaakte een geschrokken kreet, maar Diem greep de hals van het dier beet. Omdat hij toch redelijk groot was ging Diem hangen aan de nek van het dier. De hinde wist niet wat ze moest doen en boog haar kop. Net ver genoeg zodat de achterpoten van Diem de grond raakte en dat was alles wat de reu nodig had. Hij zette zich schrap en beet de halsslagader van de hinde door. Warm bloed spoot op zijn snuit en de hinde viel neer. De kudde was verder gevlucht en Diem bleef eenzaam achter.
De rookwolk verontrustte hem en terwijl hij aan de buik van de hinde begon te scheuren hield hij de rookwolk in de gaten. Het kon niet veel goeds betekenen.

Kiva struinde rond, haar poten leken minder te branden van het warme zand van de woestijn maar zo als je eens goed keek kon je nog een klein wondje ervan zien. In de verte zag ze het veld al liggen, misschien was er iets goeds te vangen als ze geluk had. Kiva slofte voort, haar staart hield ze laag kwispelend op de maat van het drafje dat ze aanhield, en bereikte toen het veld. Het eerste wat door Kiva schoot was de pracht ervan, althans het was beter dan wat ze gewend was de bloemen waren er duidelijk aanwezig en in de verte was niks anders dan gras te zien en een paar bomen. De lucht was hier nog prachtig helderblauw met een paar verdwaalde wolkjes die aan de hemel stonden. Kiva liep verder toen een onbekende geur haar zintuig prikkelde; wolf. Kiva rook nog eens en hupte toen in de richting hoewel de wind verkeerd stond en ze het spoor kwijtraakte. Zacht grommend met haar hoofd laag ging Kiva verder toen de geur van rook binnendrong en ze haar hoofd optilde.

In de verte klonk het geluid van een brullende bok die zijn kudde vooruit spoorde. Toen de kreet van een dier dat waarschijnlijk werd neergehaald door iets, de wolf misschien? Kiva rende nu over het veld, de wind waaide door haar dikkere vacht heen en haar donkerbruine, bijna donkerroodkleurig, ogen keken richting de rookwolken die ze nu zag. Wat was er aan de hand? Eerst greep de angst haar zachtjes vast, haar lokkend naar wat ze wilde weten en stapje voor stapje wist Kiva dat ze het gevaar op zou gaan.
Toen zag ze hem; een wolf at van een pas gedoodde hinde en het eerste wat haar opviel waren zijn ogen, ze waren anders dan de hare dan alle andere, ze waren vol van een glans van leven.

Onrustig keek Kiva rond, de geur van rook werd sterker en ze wist door de windrichting dat de wolf haar kon ruiken. Ze stond boven op een kleine heuvel terwijl de wind door haar vacht waaide en toen zag ze niks meer van wat er gaande was want ze dwong zichzelf de heuvel af richting de wolf, ze moest hem waarschuwen! Had hij dan niet gezien hoe het vuur gulzig likte aan de bebladerde bomen en zich verspreidde door de struiken? En hij zat een hert te eten? Dat was er vast een die van dag tot dag zou leven besefte Kiva zich toen en ze stopte even ze wist nog goed wat de laatste reu haar had geflikt en als ze zo keek leek hij qua bouw duidelijk een reu, groot en gebouwd op kracht en snelheid.

'En jij dan?' fluisterde hij zacht 'je bent mijn vriendin Kiva,' zei hij toen en Kiva draaide haar hoofd weg. 'Maar niet je partner.' Zei ze toen en hij gromde even kwaad 'nee dat zul je wel worden verdomme!' Grauwde hij toen kwader. 'En als ik dat niet wil?' Kiva hoorde haar eigen woorden en schrok van zichzelf maar nu gromde zij ook, laag met haar tanden ontbloot hij kon niet zo doen tegen haar, ze was ouder en wijzer hij moest respect tonen. 'Ik hoef niet de moeder te worden van jouw mismaakte alfa-pups.' Gromde ze kwader, hij was haar vriend toch? Maar later besefte ze dat ze niet anders kon. 'Wacht jij maar,' grauwde ze toen en ze liep weg, niet wetende dat ze toen twee dagen erna met een boel toneelgespeel van tevoren werd verbannen door haar beste vriend.

(kon niks anders verzinnen.)