Fly away...

Alice glimlachte even bij het idee dat vrienden maken blijkbaar niet zo'n probleem voor haar was. Ze had bij de rivier wat gedronken en was nu weer op de velden. Het was een warme dag. De zon stond hoog aan de hemel en er stond geen wolkje aan de hemel. Alice had haar favoriete schaduwplek opgezocht en lag languit in de schaduw van een grote boom die op de velden stond. Ze lag op haar zei en keek naar de helder blauwe lucht en de vogels die daar af en toe vlogen, hoog boven het land. Had ze ook wel willen doen, vliegen. Helaas was dat niet mogelijk voor een wolf. Haar bloemige geur hing overal rond deze plek. Ze kwam hier dan ook vaker. Het was een van de grootste bomen in het veld en bracht dus meer schaduw.

Missy zag de witte wolf. Ze rook verschillende geuren van anderre wolven. Deze wolf kende vast iedereen daar moest ze maar vriendelijk tegen zijn stel je voor dat je heel farkas tegen je krijgt. Met haar kop laag tegen de grond leip ze op de wolvn af. Ze wist meteen wat ze dacht. Zelf keek ze ook nieuwsgierig naar de wolvin. Zou deze machtige wolf haar toelaten of haar negeren en wegjagen. Je wist maar nooit in een nieuw gebied. Zelf had zenog de geur van haar famillie op haar witte vacht. Ze had degeur er proberen af te wassen maar dat lukte niet goed. Stil kek ze naar het landschap, alles was in bloei de bloemen lieten hun kleuren zien precies om ter mooist. Missy hield erg van de lente dan kwam ht vee terug en dan kon ze weer voliut gaan jagen. Er liep al water in haar bek als ze eraan dacht. Ze glimlachte stil een hele nieuwe wereld ging misschien voor haar open of zou ze met vele tegenslagen terug moeten, daar dacht ze liever niet aan, ze hield van dit gebied.

Alice hoorde voetstappen en haar oortjes gingen richting het geluid. Pas later keek ze op naar de witte wolvin die aan kwam lopen. Ze glimlachte vriendelijk en haar gouden ogen twinkelde ook vredig. Ze zou deze wolf geen kwaad doen zo lang ze het maar niet in haar hoofd hield Alice aan te vallen ofzo. Ze stond op en schudde haar witte vacht even uit. Daarna ging ze zitten en keek naar de wolvin. "Hallo"zei ze vriendelijk. Het viel haar toch wel heel erg op hoe veel nieuwe wolven er opeens verschenen in Farkas. Het was er altijd zo rustig geweest en opeens barstte het er van de wolven. Misschien had iemand mooie verhalen rond verteld of werden de andere gebieden geteisterd door een storm of iets anders. Er waren zeker meer mooie plekken waar je als wolf kon vertoeven, maar Alice hield haar hoofd koel en probeerde zich gewoon rustig te houden hoewel ze wist dat, hoe meer wolven er waren hoe minder prooidieren er over zouden zijn. Toch hield ze de glimlach ondanks haar gepeins op haar snuit.

Missy keek de wolf vriendelijk aan en ze snuffelde nieuwsgierig haar geur op. "hallo ik ben missy, ik ben hier nog maar net verstoten van mijn roedel, en het is een lang verhaal". zei ze en zuchte. Ze keek haar aan in haar mooie glanzende ogen. "Ben je hier al lang?" vroeg ze geintreseerd. Ze oelde zich soms soms wat uitgesloten omdat iedereen elkaar kende maar missy niet. Ze was juist op het slechte moment dat iedereen elkaar kende buiten missy. Ze glimlachte en snoof de geur op van de lente de mooie fleurige bloemen de bomen in bloei. Ze had honger ze zou straks wel eens een prooi proberen te bemachtigen. Maar ze zou niet weglopen van deze wolf dat vond ze maar erg onbeleefd: Zo was ze niet ze was een rustige wolf die erg van het leven probeerde te genieten het was geen lang leven ond ze en ze wilde nog zoveel doen. Deze wolf was ook wel intressant.

(even inspiloos)

Alice knikte vriendelijk naar de wolvin en vond het fijn dat ze zo vrij was meteen maar wat over haarzelf te vertellen. Ze glimlachte wat vriendelijker en kwispelde even met haar staart. "Ga zitten"zei ze vriendelijk. "Ik ben Alice. Mijn jeugd doet er niet toe ik ben nog niet zo oud en gewoon hier vanwege mijn zoektocht naar avontuur"zei ze vriendelijk. Het was makkelijk haarzelf en haar verleden een beetje duidelijk te maken. Ze had niet zo veel te vertellen als de meeste hier. En ze had ook geen rot jeugd gehad. Daarna volgde de vraag of ze hier al lang was. "Al eventjes. Niet te lang niet te kort. Ik ken het gebied nu wel een beetje"zei ze vriendelijk terug. Ze keek nog even naar de blauwe lucht maar daarna ging haar aandacht weer meteen naar de wolvin. "Als je een mooiere beschrijving wil hebben van Farkas dan moet je bij Poeki zijn. Ze kent het gebied beter en is hier langer. Er komen de laatste tijd steeds meer nieuwe wolven. De helft heb ik nog niet mogen ontmoeten"zei ze vriendelijk ter info aan Missy. Ze kwam over alsof ze nieuw was.

Een wolvin, Auria rende wat vrolijk door de velden. Plotseling drong er wolven geuren in haar neus gaten. Die wolven kende ze niet en meteen stopte Auria met rennen en ze keek wat rond om haar heen. Kijken waar die wolven waren. Snel zag ze een eindje verderop zag ze 2 wolven. Die waren best wel vaag te zien, omdat ze een beetje stuk van hun af stond. Nieuwsgierig maar ook een beetje voorzichtig rende ze gelijk en snel naar hun toe. Hoe dichterbij ze bij hun kwam hoe meer ze het gesprek tussen hun hoorde maar ze reageerde er niet op. Maar toen ze een halve meter van hun afstond stopte ze met rennen en bleef staan. Ze bekeek de wolven dan goed. maar ondertussen hijgde ze ook een beetje omdat ze best wel hard had gerent. ''Hallo'' zei Auria vriendelijk tegen hun. ''Wie zijn jullie? Ik ben trouwens Auria'' zei Auria en ze keek hun nieuwsgierig aan. Maar snel bedacht ze van net, toen ze hun hoorde praten. ''Eh.. ik stoor jullie toch niet he?'' Vroeg Auria dan gelijk en meteen ging ze 2 stappen van hun achteruit.

Alice keek na haar woorden tegen Missy op naar de nieuwe wolvin die was verschenen. Nog een nieuweling dat zag je zo. Hoe langer je in Farkas verbleef en hoe meer nieuwe wolven je zag hoe beter je ze kon herkennen van de wolven die hier al veel langer verbleven. "O nee hoor je stoort niet"zei ze vriendelijk tegen de wolvin. "Aangenaam Auria. Ik ben Alice"zei ze vrolijk en vriendelijk. Ze kwispelde weer eventjes met haar staart en keek naar Missy en wachtte tot ze ook wat zou zeggen.

(sorry weet niks meer te zeggen)

"missy", zei ze tegen de wolvin genaamd Auria. Ze keek terug naar Alice.
" ik ben verstoten omdat ik drachtig was van de alfa", zei ze ene beetje schamend. Ze keke even verlegen naar haar. " ja ik weet het het was stom, toen de pupser waren zei ik het uiteindelijk over heel de roedel en de alfa deed of hij van niks wist mijn pups werden vermoord en ik werd versoten", zei ze een beetje triest. Hoe kon zij haar zo late gaan. "maar voor de rest ben ik volkomen normaal", zei ze rustig. Ze keek eve naar de andere wolven ze schaamde zich zo voor zchzelf en als de wolven naar haar keken dan keken ze echt vies. Ze wilde dat echt niet.

(inspiloos)

Auria knikte toen ze antwoord kreeg van de 2 wolvinnen. ''Ok en jullie ook aangenaam'' zei Auria. Ze keek hun dan èèn voor èèn aan. Maar het meest bleef haar blik bij Alice hangen. ''Ok, fijn dat ik niet stoor, ik wil namelijk niet zo'n groot last zijn'' zei Auria, maar 'ik wil namelijk niet zo'n groot last zijn' zei ze ietsje zachter. Ze keek dan even naar de grond maar snel keek ze hun beide weer aan. Maar toen Missy iets zei wat ze erg von keek ze meteen naar haar en liet haar blik bij Alice vallen en ze keek meer naar Missy. ''Dat is best wel erg'' zei Auria zacht. Dat meende ze ook wel.

Tasunke stond langzaam en traag te kijken naar de 2 wolvinnen. Hij zuchtte. Tasunke was dan wel een alfa pup geweest, hij was nog altijd bang om nieuwe lingen te ontmoet. Hij verzamelde al zijn moet en liep toen naar voren. Met brede passen liep hij naar de 2 wolvinnen. 'Hallo,' begroette hij. Tasunke hoopte dat het vaster klonk dan hij zich voelde, want anders merkte ze zo dat hij verlegen was.

Alice keek naar Missy die haar verhaal deed. "O wat erg. Dat is heel naar. Ik hoop dat je het hier beter gaat krijgen"zei ze vriendelijk tegen de wolvin. Plotseling hoorde ze een hallo en keek om naar een witte wolf, een reu, die wat verlegen leek te zijn. Het kon Alice niet zo veel schelen dus glimlachte ze vriendelijk. "Hallo, ik ben Alice. En jij"zei ze vriendelijk en maakte duidelijk dat hij niet verlegen of bang hoefde te zijn voor haar of voor een van de andere teven.

Auria keek ondertussen naar Alice en Missy. Alice mocht ze wel, maar ook wel Missy ook al kende ze hun nog niet zo goed. ''Ik hoop dat ik het ook maar hier beter krijg'' dacht Auria van wat Alice tegen Missy zei. Ze had het dus gehoord. Ze zuchtte dan even. Plotseling hoorde ze dan iemand 'hallo' zeggen. Meteen keek ze dan naar die richting, het was een witte reu. Ze bekeek hem dan even. Ondertussen merkte ze ook dat hij verlegen was. Ze glimlachte dan lichtjes naar hem. ''Hallo'' zei Auria vriendelijk.