Op zoek naar de wolvin

Met zijn snuit bijna tegen de grond gedrukt en zijn oren spits omhoog probeerde hij een spoor te vinden. Hij kende haar geur nog precies; het rook zoals hier, bij het bos, maar als je dieper snoof rook je de zoete geur die elke wolvin had. Die van haar nog net iets zoeter, kon hij zich herinneren.
Zij was de eerste wolf die hij in weken tegen was gekomen, de wolvin waardoor hij niet uitgedroogd was omdat ze hem naar de rivier had gebracht, de wolvin die nog steeds in zijn kop spookte omdat hij haar niet heeft kunnen bedanken. Haar beschrijving was naar deze rivier gegaan, dus dit had hem de beste plek geleken om te beginnen met zoeken. En hij had gelijk gehad. Overal in haar geur; aan de wortels van de boom, in platgestampte konijnenholen en zelfs op een plek waar ze waarschijnlijk door het zand had gerold. Maar geen enkel plek leidde naar een plaats waar zij zich bevond.
Hij keek naar de hemel. De maan was groot en leek dicht bij de aarde te staan. Het was dan ook een van de lichtere dagen van de maand. Hij kneep zijn ogen dicht en genoot van de krekels die hun lied zongen. En toen begon hij mee te zingen: een lange, zangerige huil klonk door het gebied.

Van Luna afgelopen, kwam Poeki iemand tegen. Nog een neiuwe wolf? dacht ze. Ze keek naar de wolf, ze bewoog nauwelijks. " Hoi."Zei ze vrolijk. "Wie ben jij"Ze glimlachte breed, en stapte nu wat dichterbij. "Ik ben Poeki" Ze had de laaste dagen geleerd om iets vrolijker te groeten .. Maar echt erbij nadenken deed ze niet. Ze bewoog met haar zwarte staart. Het viel op Dat Poeki mager was, ze had al een tijd niet gegeten.

Alice hing nog steeds rond bij de rivier. Verder waren er genoeg wolven, maar ze was er blijven hangen na een paar gebeurtenissen. Opeens kende ze maar de helft van de wolven die hier nu verbleven terwijl dat eerst alle waren geweest. Maar Farkas bleef nog steeds vollopen met wolven en ze kon ze moeilijk allemaal ontmoeten en leren kennen. Ze rook de geur van de zandkleurige reu uit de woestijn en het leek haar gezellig om deze nacht eens te gaan kijken hoe het met hem was. 'Zou hij nu genoeg hebben gedronken en zich een beetje beter voelen?' vroeg Alice zich af. Ze hoopte van wel. De nacht was koel en de maan stond al hoog aan de hemel. Even zilver als normaal met de sterren die om hem heen danste. Plotseling hoorde ze een zangerige huil en ook het lied van de krekels. Hij klonk als de reu die ze had geholpen dus liep ze erop af. Ze volgde de rivier een klein stukje en kwam al snel bij hem aan. Ze glimlachte vriendelijk naar de reu en was klaar iets te zeggen. "Hey. Gaat het al wat beter?"vroeg ze vriendelijk. Het leek haar beter eerst te weten of het weer een beetje met hem ging voor ze een gesprek met hem zou aan gaan. Het zou vast gezellig worden, want volgens haar eerste indruk was het best een vriendelijke reu. Hij had alleen wel wat meegemaakt en wat problemen gehad toen ze hem voor het eerst zag. En het was spijtig dat ze zo snel weg moest, maar er waren nog andere wolven verdwaald in de woestijn die ze wilde helpen. Nu verscheen Poeki in het beeld. "hey Poeki"zei ze vriendelijk tegen haar, maar keek nog steeds naar de reu.

Zijn hart maakte een sprongetje toen iemand tegen hem begon te praten, maar het leek lek te worden geprikt toen hij zag dat het iemand anders was.
'Hee,' groette hij haar terug, maar zijn stem klonk vrolijker dan hij echt was. 'Ik ben Kuro.'
Ondanks zijn ingekakte humeur, moest hij toch grijnzen bij haar verschijning. De wolvin was ongeveer het tegenovergestelde van alle wolven die hij tot nu toe had ontmoet. Zij was actief, vrolijk en dúidelijk niet de slimste. De vorigen waren allemaal waanzinnig rustig, al vond hij dat op die momenten heel prettig.
En toen was ik te laat met op 'verzenden' klikken.
Aan de andere kant van Poeki verscheen nog een wolvin. En deze keer was het de wolvin die hij de hele avond had gezocht. De bloemige geur leek van haar af te zweven en hij was veel sterker dan hij zich had kunnen herinneren. 'Jou zocht ik!' Hij maakte een huppeltje van blijschap en vervolgde: 'Dankjewel dat je me naar de rivier hebt geleid.' Er verscheen nu een glimlach rond zijn snuit.

Alice keek even naar Poeki, maar daarna meteen weer naar de zandkleurige reu die blijkbaar erg blij was haar te zien. Ze glimlachte terug en ging zitten met haar gezicht naar hem toe. "Geen dank. Ik laat iemand niet aan zijn lot over. Geen teef geen reu geen onbekende"zei ze vriendelijk tegen hem. Ze keek even naar de zilveren maan en zijn sterren. Daarna vestigde ze haar blik weer op de reu. Het lied van de krekels duurde voort en ze luisterde naar de mooie klanken ervan. Ze zuchtte even en dacht terug aan vroeger. Dat was wel een hele tijd geleden geweest, maar ze wist nog dat ze zusjes en broertjes had gehad. Meteen schoot haar hoofd ergens anders heen, omdat ze niet kon treuren om haar jeugd. Alleen om haar verloren zusje maar dat was alles. Ze draaide zich om en likte haar rug schoon. Daar was de wond die Luna had gemaakt en de alfa van een roedel had geopend. Het deed niet zo'n pijn en hel was redelijk oppervlakkig, maar haar vacht was helemaal rood en ze wilde de rest van haar leven hier geen zwakke indruk maken op andere.

Poeki keek naar de Reu, en grijnsde. "Ik ben poeki." Aice was er ondertussen bij gekomen, hij had haar gezocht blijkbaar. Ze grijnsde naar Alice, maar vanaf een hoek dat Kuro het niet kon zien. "Nou eh, ik ga maar eens."Zei ze met een overdreven lach omdat ze wel zag dat de reu haar leuk vond, of het ook wederzijds was kon ze niet ergens uitmaken. Ze keek naar de Reu, en glimlachte nu naar hem. "Veel plezier." Ze liep verder , en keek nog een keer achterom om te kijken wat er gebeurde.

Kuro grijnsde breed en dat was duidelijk zichtbaar, ondanks dat de zon al een tijdje geleden onder was gegaan. ‘Het was erg aardig van je. Ik had niet durven hopen op een dergelijk ontvangst.’ Zijn grijns was weer verdwenen van zijn snuit, en zijn staart was gestopt met kwispelen. Alleen op momenten dat hij zich weer opgewekt voelde, sprong zijn staart omhoog om een paar keer heen en weer te zwiepen.
‘Ik ben Kuro, aangenaam,’ zei hij tegen de wolvin die zich Poeki noemde. De twee wolvinnen kenden elkaar al langer en hij gaf haar een liefdevolle glimlach. En toen ze verdween, staarde hij nog een tijdje naar de plek waar ze verdwenen was. ‘Ken je haar al lang?’ vroeg hij aan Alice. Toen hij zijn kop weer naar haar keerde, was ze dichtbij dan hij had gedacht.

Alice glimlachte en knikte bij zijn woorden. "Ik vind het fijn wat nieuwe wolven te hebben hier. En ik kan er niet tegen iemand helemaal uitgeput en alleen achter te laten, voor dood"zei ze vriendelijk tegen hem. Alice vond een beetje gezeldschap altijd wel fijn en nu werd Farkas een mooi gebied. Er zouden waarschijnlijk roedels ontstaan als er zo veel wolven waren. Alice keek naar Poeki die weg ging en glimlachte nog even naar haar. Ze hoorde dat de reu zijn naam zei en besloot dat ook maar te doen. "Ik ben trouwens Alice"zei ze vriendelijk tegen de reu toen Poeki net verdween. Daarna keek ze naar Kuro die best dicht bij stond en haar iets vroeg. "Euhm niet zo vreselijk lang. Poeki is hier al wat langer en ik kwam haar tegen. Ze was de eerste wolf samen met Dux die ik hier tegen kwam"zei ze vrolijk tegen hem en ging zitten. Haar staart bleef zacht kwispelen.

Pas toen Poeki met behulp van het maanlicht niet meer zichtbaar was, stopte hij met achterom kijken of hij nog een glimp van haar kon opvangen.
'Ze lijkt me een vriendelijke wolvin,' kon hij Alice vertellen. 'Ookal heb ik maar een paar zinnen met haar gesproken, het zal me niks verbazen als iedereen al na de eerste ontmoeten helemaal weg van haar is.
Hij hoorde geritsel achter zich en zijn kop schoot achterom. Een paar pijnlijke secondes was het stil, maar toen sprong er een afgedwaald hert uit de bosjes. De maan leek opeens grotere, twinkelvormige stippen in Kuro's ogen achter te laten, en zijn brede grijns verscheen weer rond zijn snuit. Langzaam keerde hij zijn kop weer naar Alice en hij opende zijn bek. 'Denk jij wat ik nu denk?'

Alice keek naar Kuro en knikte. Wat hij had gezegt over Poeki was helemaal waar. Ze keek naar het hert en er verscheen een grijns op haar lippen. Geweldig, dacht ze. Eindelijk konden ze misschien wat lekkers eten. Ze keek naar Kuro en knikte om ook de twinkelingen in haar ogen te laten zien, die de sliveren maan achter lieten. Ze keek naar het hertje en ging staan. Ze wachtte op Kuro. Dit zou een goede maaltijd zijn.

(Sorry inspiloos)

Zijn poten bogen en zijn kop ging omlaag. Hij spande zijn spieren aan, wachtend op het juiste moment om toe te slaan. Het duurde enkele ogenblikken, maar toen vloog Kuro snel als een havik door de lucht en beet het hert in zijn zij. Die zette het direct op een lopen, maar Kuro was sneller. Al voordat de prooi de volgende boom had gehaald, werd hij in zijn poot gebeten en probeerde Kuro hem onderuit te halen. Hij voelde het bloed door zijn aderen stromen en zijn hart voelde hij opgewonden in zijn borstkas bonken. Niet van vermoeidheid, maar van de energie die nu door zijn lichaam gierde. De jacht was altijd al een van Kuro's favoriete momenten geweest, maar nu was het roedelgevoel weg en dat miste hij nu het meest. Maar het idee dat hij straks weer aan een goed maal kon beginnen, was duidelijk te merken aan de twinkeling in zijn ogen.