Water, eindelijk

Eindelijk, water!

Mayi kroop het laatste stukje richting de rivier en liet zich toen maar van uitputting in het koele water vallen. Ze sloot haar ogen en genoot van de koelte die over haar lichaam kroop. Het was zo fijn om uit die branderige zon te zijn.
Geen hete zand meer aan haar poten. Alleen de koelte van het water.

Uiteindelijk hief Mayi haar kop op. Waar was ze nu eigenlijk?
Ze schudde haar kop en kwam moeizaam overeind. De koelte had ook goed gevoeld aan haar kneuzingen. In haar weerspiegeling kon ze haar verwondingen eens goed bekijken.
Ze zuchtte. Gelukkig waren de meeste al goed geheeld. Moeizaam ging ze zitten en zuchtte ze weer. Waarom moest ze zo koppig zijn? En waarom moest nou net zij eruit gegooid worden. Waarschijnlijk omdat ze de dochter van de alfa was. Er was geen ruimte voor concurrentie in de roedel. Niet voor de nieuwe alfa.
Mayi schudde haar kop. Wat een zakken!
Ze keek treurig naar haar evenbeeld in het water en een traan zorgde ervoor dat haar spiegelbeeld uiteen viel. Ze begon te snikken en zag het lijk van haar moeder weer voor zich. Haar vader die zo hard had gevochten. Haar moeder die kansloos was geweest tegenover de furie van de jongere wolvin.
Mismoedig begon Mayi te snikken tot haar spiegelbeeld uit niets meer dan kringen bestond door het vallen van haar tranen.

Snow kwam aanlopen en keek naar de wolvin. Ze huilde. Hij besloot om even naar het water te gaan en te drinken. Toen liep hij wel naar haar toe. "Mag ik vragen wat er mis is" vroeg hij aan de wolvin die duidelijk ouder was dan hem. Hij keek haar even aan en wou haar troosten maar wachte daar beter maar even mee. Misschien was ze er niet mee gediend,dat er een wildvreemde wolf was en die begon te praten tegen haar.

'WHAA!' Mayi sprong achteruit en kukkelde zo de rivier in. Gelukkig stond er geen sterke stroming en proestend kwam ze weer overeind. De reu was duidelijk jonger dan zij was. Die moest ze wel aankomen en een woede borrelde in haar op.
'Wat denk je wel niet! Mij besluipen van achteren!' Schreeuwde ze kwaad tegen de reu. Hij had een witte vacht en leek haar te willen troosten, maar Mayi zag het niet.
'Blijf bij me vandaan! Alle vervloekte reuen zijn hetzelfde!' Tierde ze door. Tranen blonken in haar ogen terwijl haar staart tussen haar poten verdween. Ze zakte wat ineen, maar niet van onderdanigheid.
De pijnlijke herinneringen van de roedel kwamen boven en even was Mayi in zichzelf gekeerd.
Toen werd ze met een schok wakker en zette ze een aantal passen naar achteren.
'Blijf uit mijn buurt!' Waarschuwde ze de reu. 'Of ik zal je verscheuren.' Ze ontblootte haar tanden en keek hem hatelijk aan. Dit lag echter niet in haar karakter, maar de angst was te groot.

Alice hoorde de boze stem van de teef die ze in de woestijn had willen helpen. Gelukkig had ze het water bereikt, dacht Alice snel. Ze sprong op van haar schaduw plek en rende naar de rivier die dicht bij lag. Daar zag ze een witte reu die ze nog nooit had gezien en de teef. Ze leek boos te zijn op de reu, maar ook helemaal ten einde raad. Haar poten waren kapot en Alice zag dat het niet echt goed met haar ging. Haar gouden ogen stonden vriendelijk op de twee wolven gericht toen ze de struiken uit stapte, de zon in. "Hey laat me je helpen"zei ze vriendelijk tegen de teef terwijl ze met haar hoofd laag op haar af liep. Ze liet zien dat ze geen kwaad wilde doen en dat ze lager stond dan de teef die een stuk ouder leek. Tegen haar was Alice niet opgewassen en ze wilde niet overkomen als een vechtersbaas. Ze glimlachte vriendelijk naar de reu en de teef terwijl ze het water naderde.

Nog een wolf en Mayi gromde nog gevaarlijker dan eerst. Ze kwamen van verschillende kanten en de teef bedoelde het goed, maar Mayi begon zich ingesloten te voelen. Ze zette nog meer stappen naar achteren. Ze liep verder de rivier in tot ze opeens weg gleed met haar poot. Het werd in ene een stuk dieper en de stroming was sterker geworden.
Verbaasd verdween Mayi kopje onder en proestend kwam ze boven. Ze werd al een stukje mee genomen door de rivier en ze spartelde met haar poten om haar kop boven water te houden.

Ze verdween weer kopje onder en slikte een teug water in. Hoestend kwam ze boven en ze vergat te spartelen. Langzaam ging ze weer onder water en uiteindelijk vonden haar poten een steen waar ze zich tegen af zette. Ze spartelde wanhopig om naar de kant van het water te gaan, maar het lukte niet. Ze was al zo moe.
Langzaam werd haar beeld wazig. De stenen en keien. Het werd een grote grijze massa. Langzaam vielen haar ogen dicht en werd het spartelen minder. Mayi gaf de strijd op. Tegen deze kracht kon ze ook al niet vechten. Niet in deze toestand. Haar spieren verkrampte en ze kon haar ene achterpoot al niet meer normaal bewegen. Langzaam verdween haar kop onder water en toen ze voor de laatste keer naar adem snakte verdween haar gehele snuit onder water en kwam ze niet meer naar boven.
Dit is het dan. Het einde. Dacht ze, maar ze merkte niet meer op dat haar poten over bodem begonnen te schuiven en ze in ondieper water terecht kwam. Zonder dat ze het wist kon ze aanspoelen aan de kant.

Alice schrok van de reactie van de teef en deed een paar stappen achteruit maar het was al te laat. Ze zag hoe Mayi wegzakte in het diepere water en mee getrokken werd door de genadeloze stroming die in de rivier woedde. Alice hield het niet in haar hoofd te blijven staan en snel rende ze mee met de wolvin langs de rivier. Ze wist dat het ergens ondieper moest worden en dat ze er daar uit kon komen. Ze schrok toen de teef het opgaf en onder water zakte, met eerst nog een laatste huil. Juist toen werd het water minder diep en zodra ze kon ging Alice het water in. Haar poten zochten snel naar de grond om zich tegen de stroming in te zetten. Ze voelde het en baande zich nu een weg naar de wolvin. Meteen deed ze haar kop onder water en pakte de teef in haar nekvel om haar naar de kant te slepen. Al zou ze aanspoelen als ze niets had gedaan, het was beter haar zo snel mogelijk uit het water te hebben. Alice trok haar een eindje de kant op in het zachte gras. Ze snuffelde aan de wolf en wist dat ze nog moest leven. Snel nam ze een afstand van een paar meter om haar de ruimte te geven die ze blijkbaar nodig had. Alice ging zitten terwijl ze afwachtte. Hopelijk werd ze snel wakker, want ook al kende ze haar niet een soortgenoot bleef een soortgenoot.