Uitgeput

Hij keek achterom en zag zijn gelopen weg, aangegeven met zijn pootafdrukken, liggen. Het leek alsof hij uren had gelopen, maar aan de stand van de zon te zien was er nog geen half uur voorbij. De plek waar hij zich vanacht warm had proberen te houden, was nog zichtbaar vanaf het punt waar hij nu stond. Een droge grom ontsnapte uit zijn bek. Hij hard dorst; zijn tong hing droog uit zijn bek en zijn neus was nog amper vochtig. Maar hij bleef doorlopen, ookal leek elke stap zinlozer en langer te duren dan de vorige.

'Ga!'
'Nee, mijn lief, ik blijf bij je.'

Hij kneep zijn ogen dicht tegen de felle zon die brandend op zijn kop scheen.

'Nu het nog kan!'
'Ik kan je niet achterlaten. Asjeblieft, blijf bij me.'

Het haalde niks uit. Het leek alsof zijn kop langzaam leek te ontploffen. Hij wierp weer een blik achter zich. Hij was weer honderd meter verder dan eerst, maar hoelang had hij er deze keer over gedaan?

'Ga... Nu het nog kan. Ga op zoek naar de vallei.'
'Nee, asjeblieft niet! Blijf hier!'

Een harde brul klonk door de woestijn. Zijn poten waren strak gespannen en zijn kop hing slap omlaag. Hij was nu al weken aan het reizen, al dagenlang zonder voedsel of drinken. Hij had niet anders gekunt dan op zoek te gaan naar de vallei, maar zijn instinct begon langzaam te verminderen. Hij had geen idee waar hij was, geen idee of hij ooit het groene zou bereiken.
Hij kneep zijn ogen weer dicht en haalde een paar keer diep adem. Hij wilde niet opgeven, maar zijn drang om te overleven werd steeds minder.
En toen hoorde hij stemmen. Voor het eerst hoorde hij het gejank van zijn soort. Zijn kop schoot omhoog en zijn oren leken door de lucht te vliegen om de afkomst te bepalen. En toen hij wist waar hij kijken moest, zag hij voor het eerst sinds weken een groene vlek. En toen hij beter keek, zag hij verse pootafdrukken van een andere wolf.

Alice was nog op het veld toen ze een huil hoorde van een onbekende wolf. Ze spiste haar witte oortjes en wist zeker dat het een wolvenhuil was. Snel gaf ze antwoord. Ze keek naar de rand van de woestijn. Zou ze daar gaan zoeken naar de onbekende wolf of hier blijven. De huil klonk alsof de wolf bijna bij zijn einde was en Alice moest helpen. Snel zette ze haar lichaam aan in een snel tempo. Bij de overgang van velden naar woestijn aarzelde ze even. Straks verdwaalde ze. Nee niet denken zei ze tegen zichzelf. Ze sprong en rende verder. Haar tempo zwakte af door de dikke laag zand. De heuvels waren hoog en de wind tilde de zandkorrels op om ze hard tegen je aan te waaien. Het deed pijn, maar Alice zette door. Plotseling verscheen er in de verte een schim. Als ze snel was waren haar sporen nog niet uitgeveegd en kon ze de wolf terug leiden. Dichterbij gekomen zag en rook ze dat het een reu was. Hij was roodkleurig. Alice keek met een vriendelijke blik in haar gouden ogen naar de reu. "Kom ik leid je naar waar je wezen moet"zei ze tegen hem en draaide zich om, om meteen te vertrekken zodra hij haar het teken gaf. Het was geen tijd om nu te kletsen daarom hield ze het kort. Nog even en haar voetsporen waren verdwenen en zaten ze allebij vast in die grote zandbak.

Voor het eerst prikte weer de overweldigende geur van zijn soortgenoot in zijn snuit. Het rook naar alle dingen die hij had gemist; van een pasgedoodde prooi tot het droge gras.
Maar ondanks dat hij zich liet overvallen door de geur van de wolvin, was hij met zijn geest nog genoeg op aarde om te bedenken dat hij zich niet kon laten meeslepen door een teef. Niet omdat ze een teef was, nee, zeker niet. Maar hij was hier een vreemdeling. En hoe blij hij ook was dat hij hier zo ontvangen werd, kon hij niet direct de zwakste van alle wolven hier worden. Zo was hij niet, zo wilde hij niet worden.
'Het lukt me wel,' mompelde hij, al bleef hij net iets te lang aan de wolvin ruiken. Hij zette weer een paar passen, maar deze leken weer zwaarder dan de vorigen. Hij had zijn doel bereikt, waar moest hij nu naartoe werken? Niemand keer kende zijn vaders naam, niemand kende de roedel waar hij in had geleefd. Hij zou hier een heel nieuw leven moeten opbouwen.
Hij keek naast zich en zag dat de wolvin meeliep. Hij opende zijn bek, maar het stoffige zand maakte praten onmogelijk. Hij kuchte en glimlachte heel even, zonder dat hij wist of ze het zag, als een dankbaar gebaar.

Het zand prikte in haar ogen waardoor ze, ze even dicht kneep. "Echt waar als je iets wil beginnen hier moet je eerst uit deze woestijn komen. Zonder te weten waar je de waterplekjes en dieren kan vinden overleef je het hier niet"zei Alice tegen hem terwijl ze op een rustig tempo met hem mee liep. Hij moest niet zo eigenwijs doen. Nu ze Poeki en Dux had ontmoet wist ze dat er meer wolven zouden komen dan ooit in Farkas. Zo lang was ze er ook niet maar lang genoeg om iets van het gebied te hebben geleerd. Je moest absoluut niet zomaar in een territorium verschijnen, de roedels zouden je afmaken. Ze keek weer naar de reu wiens vacht een erg goede schutkleur was voor de woestijn. Jammer dat hij het gebied nog niet kende en daarom uitgedroogd was. Alice keek naar haar sporen die ze op de weg naar hem had gemaakt. Ze begonnen al te vervagen en de velden lagen achten een paar hoge heuvels dus je kon ze niet zien. "We moeten echt opschieten anders zitten we hier vast"zei Alice tegen de reu. Ook al wist ze iets van de woestijn er een nacht of meerdere dagen vastzitten vond ze niets en de reu zou het waarschijnlijk niet redden als hij nog langer zonder water en een goede maaltijd zat.

'Het zou geen goede eerste indruk zijn als ik direct als een hopeloze wolf over zou komen, niet?' Zijn stem klonk droog door het tekort aan water en het opvliegende zand. Hij hield zijn ogen maar voor een klein deel open, waardoor er een klein spleetje van zijn lichte ogen zichtbaar was. 'En bovendien hebt ik beloofd de vallei alleen te bereiken.' Hij perstte zijn kaken op elkaar om het gesprek niet woord voor woord weer boven te laten komen. De laatste herinneringen aan vroeger waren pijnlijk. Pijnlijker dan de meeste wolven zich voor konden stellen. De enige van wie hij ooit had gehouden was gestorven op een wreedzame manier. En hij had alleen maar toe kunnen kijken als een verslagen wolf, die het dierbaarste in zijn leven zag sterven...
'Ik hou van je.'
Haar stem had zwak geklonken, dat was ze ook geweest.
'Ik ook van jou.'
Die van hem ook, wetend dat hij er nu alleen voor zou staan.

Maar diep van binnen wist hij dat het niks uit zou halen als hij zelf op zoek zou gaan naar water. Deze wolvin wist duidelijk waar ze konden overleven, en water was op dit moment wat hij nodig had. Het zou nu zwak zijn om haar hulp niet te accepteren, en zij zou teleurgesteld in hem zijn, want hij zou de vallei niet halen.
'Maar als je het niet erg vindt, maak ik toch gebruik van je gastvrijheid.' Een glimlach verscheen rond zijn snoet en de zon weerspiegelde in zijn ogen.

nog één trage voetstap plofte in het warm aanvoelende zand en met een zachte puf verplaatste Kiva zich. Haar warme vacht werkte haar nu niet in haar voordeel met de brandende zon op haar vacht. Terwijl ze hijgend even bleef staan snoof ze een geur op die haar zintuig prikkelde hij rook... anders ze rook geen zand, geen dampende lucht maar wolf! Nee, Kiva draaide vast door. Ze zette nog één stap waarna ze uitgeput even neerplofte. Er was niemand bij haar die er hier was om haar hierdoorheen te slepen, haar bemoedigende woorden toeriep om haar op de been te houden. Nee hier was ze zelf en moest ze zelf haar eigen maal bij elkaar rapen. Ze liet een zacht gegrom horen dat uitgeput klonk, verlangend naar het verkoelende water dat zich ergens zou bevinden. Ze hees zichzelf op en voelde hoe de zandkorrels langs haar vacht afgleden. Ze voelde hoe een klein vlaagje wind door haar eigen gewicht kwam.

'Ik zal moeten, ik moet ik moet ik moet,' het dreunde door Kiva's hoofd die haar neus maar geloofde en probeerde de zacht ruikbare geur te volgen, als er nu iet van wind was.. Ze kneep haar ogen dicht tegen het zand wat er anders in kwam en tufte door het zand heen. Ze zag ineens twee kleine stippen aan de gloeiende horizon. Ze probeerde sneller vooruit te komen maar kon niet veel anders door haar warme vacht die ze meezeulde en haar poten die haar nog amper konden houden. Uit Kiva's bek hing haar tong terwijl ze hopeloos probeerde wat sneller vooruit te komen en toen gaf ze het op. Ze slaakte een zachte hulpzoekende huil en bleef toen liggen, haar poten brandden van het gewicht wat ze moesten dragen en dat in de pure hitte die Kiva niet gewend was. In haar kop dreunden nog de woorden ik moet na en toen sloot ze haar ogen terwijl haar hoofd het verwarmde zand raakten en haar staart hier even op sloeg ze keek nog even op toen ze voelde, nee hoopte, dat het koeler werd en bleef toen liggen. Ze mocht niet opgeven en dat had ze nooit gedaan, maar deze hitte was ondraaglijk en zíj was hem niet gewend.

Mayi liep zwakjes door de woestijn. Haar lichaam en vacht waren hier niet voor gemaakt. Ze hijgde en ze kon nog net zien hoe de vlakte een wazige massa werd. Het was moeilijk om heuveltje met heuveltje te onderscheiden.

Haar poten begonnen te wankelen en ze snauwde tegen zichzelf. 'Staan blijven. Door blijven lopen!' Ze beval het zichzelf. Ze moest en ze zou doorlopen. Ze schudde een paar keer met haar kop waardoor ze bijna haar evenwicht verloor. Waarom was ze deze kant ook al weer opgerend?
O ja, omdat ze geen keus had. Haar roedelgenoten hadden haar de hele weg opgejaagd. Door de bossen. Langs de meren en zelfs door de bergen. Haar poten waren kapot en het zand prikte enorm in haar kapotte voetkussens. Het piepen was al lang gestopt. Ze had op haar kiezen gebeten en door gelopen. Ze had geen keus gehad.
Ze had staan janken toen ze de eerste stappen op het hete zand zette, en had zich daarvoor verraden. Haar roedelgenoten hadden haar gevonden en achterna gerend. Ze had de pijn wel moeten verbijten. Haar poten weigerde nu bijna bij elke stap, maar stug liep Mayi door.

'Waar is die teef?' Mompelde een dorstige stem. 'Ik heb geen idee, Isaak. Verdomme moet ik alles weten hier?' Gromde een andere stem. Mayi hield zich schuil achter een zandhoop en smeekte de goden dat ze haar niet zouden vinden. 'Als jij haar niet meer kunt ruiken dan kan ik haar ook niet ruiken! Die verdomde zanderigheid zorgt ervoor.' Toen werd het eten stil en Mayi keek voorzichtig over de heuvel naar de wolven. Ze keken allemaal de andere kant op en opeens begonnen ze te rennen. Mayi begreep niet waarom, maar toen ze weer keek en de enorme zandstorm zag naderen greep angst haar bij de keel. Zo had ze een aantal uur gelegne. Wachtend tot de zandstorm over was.

De herinnering kwam pijnlijk terug. Net als de dorst. Ze smakte en zette nog een paar stappen. Ze stapte over een zandheuvel, verstapte zich en gleed en rolde het hele eind naar beneden. Tot ze voor de poten van een andere wolf lag. Verdwaasd keek ze ernaar en toen begon ze onophoudelijk te janken en te gillen. 'Doe me niets! Heb genade alsjeblieft! Ik ben al gestraft!'
Haar lichaam was beurs, maar de meeste bloederige wonden waren begonnen met helen. 'Alsjeblieft.' Smeekte Mayi.

Alice keek de reu aan. "Maak je nou maar geen zorgen over je indruk. Als je zo blijft doorgaan hoef je niet eens een indruk meer te maken"zei ze eerlijk tegen hem. Ze vond het jammer dat hij nou niet even gewoon naar haar luisterde, want hij had het echt nodig. Daarna begon hij ook nog over belofte. "Ik neem een andere weg als je de velden kan zien. Dan zie ik je daar weer oke?"zei ze tegen hem. Misschien dat, dat hem iets beter liet voelen, want ze wilde hem hoe dan ook helpen uit de woestijn te komen. Na een korte stilte waarin hij er niet helemaal bij leek te zijn glimlachte hij opeens en zei dat hij haar hulp toch aan nam. "Oke mooi"zei ze tegen hem. Nu kon ze flink doorstappen. "We moeten iets sneller, mijn spoor is bijna weg. En het is niet zo ver meer. Nog twee duinen"zei ze vriendelijk tegen hem en keek voor zich. Het ging iets sneller en al snel stonden ze aan de top van de laatste duin. Vanaf hier kon je de velden al zien liggen. Hun poten zakte steeds diep weg in het zand wat de tocht moeilijker maakte. Ook Alice had nu wel zin in wat te drinken en begon het heet te krijgen. Haar tong hing uit haar bek en ze hijgde om wat af te koelen. Straks konden ze tenminste in de schaduw gaan liggen en bij de velden was het een stuk koeler. Eerst hoorde Alice een huil en keek om. "Loop verder tot de velden ik ga kijken wie hier nog meer is"zei ze tegen de reu en keerde zich om, om de kant van het geluid op te rennen. Ze hoorde vlak bij een smekende stem. "Hallo"zei ze vriendelijk tegen twee nieuwe wolven. Ze keek naar die ene die veel wonden bleek te hebben gehad. "Ik doe niets. Volg me maar ik breng jullie naar de velden weg van de woestijn. Er is water daar"zei ze vriendelijk tegen de twee wolven. Het begon erg vol te stromen in Farkas.

Nog een huil. Het was de eerste huil van een soortgenoot die hij in de afgelopen weken had gehoord. Het klonk alsof een engel het geboortelied zong, ookal klonk de pijn dwars door alle noten heen. Hij had de neiging om zijn kop in zijn nek te leggen en zijn ogen te sluiten, om zo mee te zingen met het lied.
Maar het had als die van hem geklonken. En hij was onvoorstelbaar gelukkig geweest bij het zien van de witte wolvin, die een stuk meer opviel in het zand dan hij. Hij had een goudkleurige vacht, net zoals zijn roedel had gehad.
Hij draaide snel zijn kop om, en speurde de omgeving af naar de wolf die aan het janken was. En daarna klonk de smekende stem van een nog een teef. Ze was doodsbang en een pijnscheut schoot door zijn lichaam. De meedelijden die hij voelde was verbazingwekkend. Hij kende haar niet, maar alle klanken in haar stem waren hartverscheurend.
'Moeten we ze niet helpen?' vroeg hij aan de wolvin, ookal wist hij dat hij in dat geval zijn eigen leven op het spel zette. Maar voordat hij zijn laatste woord uit had kunnen spreken, stond hij weer alleen in de woestijn. De wolvin was verdwenen. Het was net weer zoals een paar minuten geleden, alleen wist hij nu waar hij naartoe moest en dat hij de vallei had bereikt.