Fireflies..

Alice liep rustig rond in het gebied. Een paar uurtjes geleden was de zon gedaald tot onder de horizon en had Farkas in de duisternis van de nacht gehuld. Ze genoot wel van de warme en vooral mooie nachten hier. De maan scheen helder aan de hemel en de sterren vulde het donkerblauwe/zwarte doek dat boven hen hing. Haar witte vacht werd zacht verlicht door al de twinkelingen aan de hemel, maar ook zonder dat viel ze toch wel op in het donker. Haar vacht had altijd al afgestoken tegen de achtergrond, behalve in de winter dan. In de verte hoorde ze het ruizen van de rivier. Snel zette ze zich af en rende naar de oever. Vrolijk volgde ze de stroom en kwam na een tijdje aan bij een klein stukje dat leek op een klein meertje. Hier was de stroming bijna weg. Haar mondhoeken krulde op bij het zien van het prachtige stukje uit Farkas. Honderden vuurvliegjes vlogen rond boven het wateroppervlak. Om het meertje heen was het bos erg donker, alleen het kleine stukje open plek en het meertje werden verlicht door de maan en de vliegjes. Vol bewondering keek ze naar de kleine lichtpuntjes die zich door de lucht voort bewogen. Na even te hebben gestaart kon ze het niet laten om het water in te gaan. Het was op een aangename temperatuur, omdat het hier bijna niet stroomde. Bewonderd keek ze toe hoe de vliegjes om haar heen vlogen. In haar ogen was de weerspiegeling van de lichtjes te zien. Het gaf een betoverende sprookjes sfeer aan deze plek. Al snel was Alice helemaal weg gezakt in haar dromen en bewondering.

Luna was zeer zker een tijd weg geweest maar niks voor niks. Ze liep met haar witte poten rond in het zware gebied genaamkt Farkas. Ze was wel in een ander gebied geweest maar die was redelijk vol en te veel roedels . Ze voelde daar helemaal niet thuis en hier was het zo rustig. En inderdaat wat ze al vermoeide was het nog rustiger hier. Het geluid van de vogeltjes die hun liederen zingen. De krekels die stjiplen. Het leek wel een orkest van geluiden. Ze was het wel gewent net als de de wind die de bladeren in het bos liet ritstelen. Deze stlte vond ze geweldig. Na een uurtje of vier te hebben gelopen en vele geuren te hebben geroken hoorde ze de rivier. Het kolkende water overstemde steeds meer het geluid van de bos als ze dichterbij kwam. Ze moest uitkijken voor vele gevaren dus liep ze zo stil mogelijk er naar toe. Ze was uitgeput en moest gewoon wat drinken, dus stak ze haar bek in het water en dronk van het koude water.
Toen ze klaar was keek ze rond en liep met stroom mee. Opzoek naar eten of een slaapplek, want het drinken was goed voor haar maar eten zou haar helemaal goed doen. Na een stukje wandelen merkte ze dat de stroom minder werdt en ze liep door. Er kwamen nieuwe geuren in haar natte neus en ze keek op. De wind was gedraait en nu had ze mee wind. haar vacht ging even door de war maar haar ondervacht hielt haar warm. Weer liep ze veder en al snel zag je wat licht. Ze zon kon niet opkomen dus liep ze nieuwschriig veder. Haar ogen keken goed naar wat ze zag. Het was een open plek met een meertje en die zat vol met vuurvliegjes. Door al die pracht vergat ze even alles om haar heen. De geuren en de geluiden leken wel een zacht veertje. Net een droom en zeker de moeite waard op hier te blijven voor tijdelijk.

Alice was eerst te ver weg in haar gedachten dat ze de andere wolf niet opmerkte. Toen ze eindelijk door had dat er een nieuwe geur bij het meertje hing keek ze niet gelijk op. Langzaam volgde ze een vuurvliegje met haar gouden ogen en kwam uit bij Luna. Alice slikte. Dit was niet de wolvin die ze tegen wilde komen. Misschien was ze veranderd, maar de vorige keer had ze haar zomaar aangevallen. Alice was dan misschien niet de zwakste, maar Luna was ouder en ook sterker. Alice had haar een tijdje niet gezien, net als de anderen. Het leek alsof iedereen Farkas had verlaten. Toch rook ze af en toe een nieuwe geur, alleen die bleef niet lang. Haar witte staart hing in het water en maakte kringetjes in het golvende oppervlak. 'Ga je me dit keer niet aanvallen?' vroeg ze maar, voor de zekerheid. Als deze wolvin van de pracht wilde genieten mocht dat wel van Alice, maar ze was agressieve wolven gewend. Het was in veel gebieden zo, en dus ook in Farkas. Verschillende roedels streden met elkaar en hoorde je niet bij een roedel of een groepje, dan stond je er helemaal alleen voor. De vele roedels zorgden ervoor dat er minder eten over bleef. En als je alleen moest jagen kon je ook geen grote prooi vangen die je met een groep makkelijk had kunnen neerhalen. Er bestond altijd het gevaar aangevallen te worden, maarja, dat was ook zo als Alfa. En dan was je echt alles kwijt.

(Sorry een beetje inspiloos)

Luna's ogen keken naar de vuurvliegjes en zag hoe ze danste. Het was een practig gezicht en zo vredig. Haar poten ruste op een grond met veel gras. Ze ging ligen en veolde de grasspritjes. Ze keek op en haar oren draaide een richting uit. Nu rook ze het ook het was Alice. Dat ze zo stom was en niemand rook. Ze moest echt oppassen. Haar witte kop bleef in de zelfde richting maar haar gedachtes ergens anders. "Uhu, en ik ga dit keer genieten van deze mooie en dansende vuurvliegjes, zijn ze niet mooi"zij ze rustig en nu pas keek ze naar de richting van de 1 jarige wolvin. Luna wist dat ze moest oppassen maar alleen dit stukje van farkas moch toch wel een vrede plek zijn. Al was het haar instinkt die zei wat ze moest doen , maar nu wilde ze echt blijven ligen en genieten van deze mooie plek.

(het zelfde probleem)

Alice keek toe hoe de witte wolvin ging liggen in het gras. Het zag eruit dat ze nu even niets kwaad van plan was dus Alice ontspande een beetje. Toen ze haar op zag kijken wist ze dat ze haar had gezien en wachtte op antwoord. Luna zei dat ze haar niet ging aanvallen en zou genieten van de dansende vuurvliegjes. Alice was heel blij dit te horen en glimlachte voor de eerste keer echt naar Luna. Alice vond het fijn dat nu sommige wolven terug kwamen er nog steeds vrede heerste over Farkas. Zo had ze haar leven eigenlijk gewild. Gewoon rustig, met af en toe wat avontuur, maar dat zou nog komen. 'Ja ze zijn prachtig' zei ze vrolijk tegen Luna. Ze stond nog steeds in het water, maar de temperatuur was aangenaam en ook de wind die door haar vacht streek was warm. Het was typisch zomer weer in Farkas. Toch liep ze rustig naar de oever en kroop in het gras. Ze schudde zich even uit, een eindje bij Luna vandaan zodat ze haar niet nat zou maken en liep daarna naar de wolvin toe. 'Ik had alleen een vraagje. Waarom viel je me de vorige keer aan? Ik bedoel ik verwacht niets van je en ik zal jou ook niet aanvallen' zei Alice vriendelijk tegen de witte teef. Misschien had ze zich bedreigd gevoeld en dat was niet de bedoeling geweest. Alice ging rustig in het gras liggen, naast Luna.

Een zucht verliet de mond van Aiyanna, ze slofte langs de bomen, af en toe keek ze op om te zien waar ze was. Twee zwarte kraaien zaten haar aan te gapen vanuit een hoge eikenboom, ze zuchte geiriteerd en liep verder om te verkomen dat ze als een pup de vogels weg zou jagen. Haar poten lieten duidelijk sporen achter in de modder, de wind strijkte door haar bruin/grijze vacht. Aiyanna stopte zoals ze daarvoor ook al een paar keer had herhaald om te kijken waar ze was. Vanuit haar ooghoek viel een donkere op, twee donkere schaduwen verbeterde ze zich zelf in haar gedachten. Ze was niet bang en erg zelfverzekerd, ze stapte erop af om te kunnen zien wie of wat het waren. Toen ze dichterbij was zag ze twee witte teven die niet veel ouder dan haar waren misschien wel jonger. Ze liep verder totdat ze een paar meter van de wolven gescheiden was ''Hoi'' Ze lachte zachtjes en vriendelijk. Ze bleef staan om er zeker van te weten dat de onbekende wolven haar komst zouden accepteren. Ze schraapte met haar nagels over de verharde grond, ''Aiyanna trouwens'' Ze hief haar kop op om de gezichten in haar op te nemen. Een wolf lag met zijn rug naar haar toe, dus kon ze het gezicht niet waarnemen.