[Hoofdverhaallijn] Orkaan Arthur

(EDIT: Jullie hoeven niet bang te zijn om te posten hoor. Het hoeft heus niet zo lang als die van mij te zijn. T'is gewoon een opening van het verhaal. )

Alice keek om zich heen. Ze voelde zich ergens schuldig dat ze Poeki, en de rest die ze had ontmoet in Farkas, zo had laten zitten. Ze had de dagen doorgebracht met alleen rondzwerven door de minder bekende gebieden van Farkas. Alle rustige plekjes droegen nu haar geur bij zich. Ze schudde haar hoofd en keek eens om zich heen. Het voelde weer net als vroeger. Toen ze haar ouders had verlaten, haar familie. Ze was altijd opzoek geweest naar avontuur, maar niemand had haar begrepen. Ze had zich zwaar onbegrepen gevoeld bij haar ouders. Als er ruzie was met een andere roedel mocht ze er niets aan doen. De keer dat ze gevangen was genomen en daarna zelf ontsnapt was ook onbegrepen. Dat haar vader haar ging zoeken was natuurlijk allemaal haar schuld, maar ze had spijt. Haar ouders, ze wist dat er iets was gebeurd dat ze allemaal had weggevaagt. Iets in haar vertelde dat. Ook had ze nooit iemand meer gevonden. Van andere wolven uit haar familie wist ze niets. Ze waren allemaal dood in haar ogen. En nu was ze hier in Farkas, en nog was er niets wat haar zo veel bezig hield. De spanning waar ze naar opzoek was geweest had ze nog steeds niet gevoeld. Het was af en toe nogal deprimerend om steeds te denken aan alles wat je niet had, maar ze hield zo veel van het onbekende en gedroeg zich nog wel eens roekeloos. Door een harde klap sprong ze op. Haar vacht ging automatisch rechtop staan terwijl ze vluchtig om zich heen keek. Toen ze niets zag ontspande ze weer. Ze schudde de viezigheid uit haar onverzorgde vacht. Ze was alleen bezig geweest met ontdekken en onderzoeken. Ze had geen aandacht besteed aan onbelangrijke dingen. De tamelijk kleine, witte wolvin rekte zich uit en besloot op pad te gaan.

Het was een redelijk lange tocht. Een deel van haar weg ging door heuvelland, maar het meeste liep ze wel langs de rivier. Na een korte afdaling kwam ze aan bij wat water. Hoewel ze zich erg moe voelde en de lucht nog donkerder leek te worden bleef ze lopen. Haar poten deden zeer van de ondergrond die aardig hard was. Een zucht verliet haar keel, net hard genoeg dat je hem op een kleine afstand zou kunnen horen. Even stopte ze om op adem te komen. Haar tong hing uit haar bek en ze hijgde alle hitte van haar af. Na een snelle blik in het water en een paar slokken te hebben genomen zette ze door. De reis verliep tamelijk snel, alle gebieden die ze had gezien kwamen nog eens aan haar voorbij. Het zou misschien wel leuk zijn de andere wolven weer eens te zien. Misschien kon ze nog eens jagen met Poeki, ze had eigenlijk niet veel gegeten. Op het veld stopte ze en bleef middenin het open stuk staan. Alles was best donker. Het was middag dus het kon onmogelijk zijn dat het avond aan het worden was. Toen ze weer zo'n zware klap hoorde en nu ook de grond zag oplichten liet ze eindelijk haar blik naar de lucht gaan. Wat ze er zag liet haar verstijfd staan, niet in staat nog te bewegen. In de verte naderde een paar donkere wolken. Ze waren amper enkele tinten lichter dan puur zwart. Hoewel het er gevaarlijk uit zag bleef Alice gefascineerd staan kijken hoe de lucht dreigend op Farkas af kwam. Het duurde niet lang of de eerste regendruppels kwamen uit de hemel gevallen, gevolgd door een steeds sterker wordende wind. De druppels spatte uiteen op haar witte vacht en neus. Niet lang na de eerste spetters begon het te storten, als een grote waterval. Ondanks dat ze helemaal doorweekt was week Alice niet van haar plaats. Het was alsof ze moest waken over de lucht. Iets trok haar aan, iets liet haar blijven en waken. Als er iets gebeurde dan moest ze het meteen melden. Vanaf hier was veel te zien door het grote stuk open land. De vogels achter haar in de bomen kwetterde luid, maar werden af en toe overstemd door het loeien van de wind.

Alice keek toe hoe er een witte flits van licht naar beneden kwam. Het baande zich een weg door al de regen en wind heen en stopte bij de horizon. Meteen verspreidde er zich een geur in de lucht die haar alarmeerde. Voor ze echt wist wat het was volgde er een zware donderklap die iedereen liet trillen. Het geluid was zo sterk dat je het door heel je lichaam voelde, maar haar aandacht werd meteen gegrepen door de geur. Aan de andere kant van het veld stonden een paar bosjes. Ze keek toe hoe de lichte goud/gele vlammen om zich heen hapte. Alice haar ogen weerspiegelde de vlammen, angst was van haar af te lezen. De dieren vluchtte naar het bos achter haar. Een haas snelde zich voort, maar ze was niet hongerig genoeg het te vangen. Met grote sprongen verdween het laatste beest achter haar. Hoewel het vuur aan het bezwijken was door de stromende regen wilde Alice hier niet blijven. Het zou alleen maar erger worden, en de wind en de regen leken voorlopig niet op te houden. De bliksem zou blijven en misschien op nog meer plekken in slaan. Nog voor ze zich omdraaide huilde ze een lange huil met een duidelijke boodschap. Verzamel in de bossen, ga niet alleen, dit beloofd zwaar te worden, alsjeblieft luister, GA en we zoeken samen een goede schuilplaats! Toen ze was uitgehuild draaide ze zich om. De lucht boven Farkas was nu zo donker dat het nacht leek. De wind was aangewakkerd tot angstaanjagende snelheid. Haar vacht werd helemaal naar een kant toe geblazen en het geluid was haast te hard om aan te horen. De druppels bleven vallen, maar ze kon niet natter worden. Plassen begonnen zich te vormen in de kuiltjes die in het veld lagen.

Even een dubbelpost die ik weg zal halen zodra er gepost is.
Waarom post er niemand meer op Farkas?? Als je geen zin hebt mijn tekst te lezen is het kort samengevat: Orkaan Arthur is op komst, de lucht is donker en er is onweer. Alice heeft gehuild naar de wolven en rent naar het bos.

xx Alice

Poeki kwam aangerend zodra ze Alice haar huil had gehoord. De lucht was grauw, en een hefige wind was komen opzetten. Zo was het lang niet in Farkas geweest. Na een lange tocht kwam ze aan bij Alice. Een flits flitste, Ze zag Alice als een witte wolf, en na een seconde was ze weer de ouwe. Poeki schrok. Na een minuutje was een zwaar en laag gedonder te horen. Poeki's oren stonden omlaag. Ze vond het niet geweldig, zo. Ze stapte langzaam naar Alice. " Wat is er aan de hand?" Vroeg ze met een bange stem. Haar ogen stonden wagewijd open. Wat was er aan de hand? Ze zag nog geen andere wolven behalve Alice, terwijl de Huil niet alleen aan haar besteeds was. Weer een flits verscheen, Poeki's hard kreeg een scheut adrealine door zich heen, De donder volgde nu sneller. Wat was dat toch? Nog nooit hadze zo'n erge onweer gezien. Ver kon ze niet kijken, het uitzicht was belemerd met grijs gespul.

Alice vervolgde haar weg naar de beschutte plekken verderop. Wellicht was daar een grot te vinden. Toen ze die had bereikt kwam haar vriendin Poeki aangerend. 'Poeki, ik denk dat er een zware storm opkomst is' zei ze tegen haar zwarte vriendin. Alice haar oren lagen in haar nek. De twee waren nu al helemaal doorweekt door de regen, maar dat was niet de grootste zorg voor nu. De stevige windvlagen namen takken mee. Een paar meter verderop kwam er een stuk boom neer op de grond. Alice schrok en schoot even omhoog door de klap. Angstig keek ze naar Poeki. Het was niet veilig hier. Ze moesten een echt veilige plek gaan zoeken. Alice keek om zich heen, maar er waren nog geen andere wolven te zien. 'Ik wil wachten op de rest. Daarna zoeken we een grot op. Daar zijn we wat veiliger als het gaat om rondvliegende takken en brokstukken' schreeuwde ze tegen Poeki om boven de wind uit te komen. Ergens naast kun klonk een hard, krakend geluid. Nog voor Alice besefte wat er gebeurde sprong ze opzij om de vallende boom te ontwijken. Snel schoten haar ogen naar Poeki om te zien hoe het met haar was.

Bang gepiep klonk vanuit de bosjes, al was het maar amper te horen door de harde wind. Kuro lag met zijn poten over zijn kop tussen een paar omgevallen boompjes. Hij probeerde zich erachter de verschuilen. Wat was hij toch een watje. Overal vielen bomen om en tot overmaat van ramp begon het te regenen. Watervallen leken uit de lucht te komen en met een enorm kabaal op de grond te vallen. Voorzichtig keek Kuro, zoekend naar iets waarvan hij nog niet wist wat. En toen hij de witte vacht zacht, wist hij dat hij verder moest gaan. Alice en Poeki stonden daar, en hij zou ze gaan beschermen. Hij schokte van het lachen. Hij, de reu die zichzelf nog niet eens kon redden en omviel bij het kleinste zuchtje wind, wilde twee teefjes gaan beschermen?

Poeki keek naar Alice. Ja een grote storm was er al. Ze probeerde zo dicht mogelijk bij de grond te blijven. Af en toe voelde het alsof ze omhoog gelazen werd, wat haar best hysterisch maakte. Wachten op de rest.. Wie was de rest. "Op wie wil je allemaal wachtten?"Vroeg ze moeilijk en bijna schreeuwend. Oppeens viel er een Boom naar beneden, Poeki zag Alice wegduiken, en bedacht zich oppeens dat dat wel handig was, snel schoot ze een eind weg van de boom. Daarna zag ze Alice blik metteen naar haar kijken, ze glimlachte vaag. Ze waren niet gewond. Vaag hoorde ze een geluidje, maar had geen idee wat het was. Ze liep moeizaam naar Alice, en ging tegen haar aanstaan, om zo de wind proberen tegen te gaan. Poeki schreeuwde nu; "Wat hoor ik nou?"Ze wou gaan liggen, zodat de wind niet met volle vaard tegen hun aansloeg, en maakte al aanstalte om te gaan liggen.