Een onbekende gast.

Een grote, stevige, grijze verschijning gleed door het struikgewas in het kleine bosje dat hem omringde. Het dier volgde een beekje, en zijn grote ogen leken af en toe de beweging van de kleine visjes in het water te volgen, alsof hij op zoek was naar grotere vangst. Toch bleef hij waar hij was, aan de andere kant van het watertje. Hij leek niet bereid de stroom over te steken, maar hij had dorst, dus voelde het niet verkeerd als hij een paar slokken uit het frisse heldere water zou nemen, dat direct uit de gletsjers stroomde.
Turk voelde zijn hart kloppen toen hij zijn kop uit het bosje stak, en snoof. Zijn neus in de lucht, zijn haren recht overeind tegen de kou.
Hij zette zijn twee voorpoten in het koude water, en nam een slok, en toen nog een, net zolang totdat hij gevuld en verfrist was.
Hij voelde echter een andere aanwezigheid.

Hij richtte zich langzaam op, en keek om zich heen.
'Wie daar?!' Riep de wolf in het rond, en hij hoorde zijn stem weerkaatsen. Hij hoorde een ritseling in de struiken aan de overkant, en wachtte rustig af, zich er maar al te goed van bewust dat hij niks fout had gedaan...

Er verschenen kringen op de plek waar Kuro zijn poten in het water stak. Hij stond te trillen op zijn poten van de kou en voelde de spieren in zijn rug verkleumen. Op het moment dat hij genoeg had van de koelte hoorde hij een reu roepen. Zijn oren draaiden in de richting van de wolf en al snel zag hij hem. Hij stapte nu uit het water en liep richting de wolf. De witgrijze vacht stak fel af tegen de groene bladeren van de struiken en bomen achter hem.
'Hallo,' zei hij toen hij nog maar een paar meter van de wolf vandaan was en knikte vriendelijk. Daarna hield hij zijn kop schuin toen hij de wolf beter bekeek. Of de wolf was hier net aangekomen, of hij had zich bijzonder goed verborgen kunnen houden. Deze verschijning was hem anders wel opgevallen.

Turak snoof even, en keek verbaasd naar de wolf voor zich. Hij leek een flink eind verder weg te hebben gestaan, want hij kwam niet direct van voren. Hij snoof, en glimlachte toen voorzichtig.
'Ik ben Turak. Ik ruik andere wolven voorbij deze beek. Zal ik doorlopen, of is dat niet gewenst..?'
Hij was zich goed bewust van het feit dat zijn camouflage hem nu in de steek had gelaten, en hij verwijtte dat aan zijn dorst, die hem onvoorzichtig had gemaakt.
Hij keek nieuwsgierig naar de rode vacht van de wolf, en trok zijn wenkbrauwen op.
'Hoe komt jouw vacht zo rood..? Het lijkt me niet zo handig in deze bossen, zo'n opvallende kleur..'

Ira keek even naar beide reuen voor haar, haar eigen lichaam was klein en handig om zich te verhullen achter grotere objecten, de wind stond haar plezierig en droeg de geur van de twee met zich mee waardoor ze zacht glimlachte en uit de struiken stapte. Ze was klein, heel klein eigenlijk maar je kon zien dat je niet met haar moest spotten. Haar hoofd hield ze fier omhoog en haar staart zwiepte tegen haar achterpoten aan. 'Hallo,' Ira's stem klonk vriendelijk maar ook nieuwschierig naar wie deze twee wolven waren, hadden ze kwaad in de zin? Het water dat langs haar stroomde deed Ira zacht glimlachen, nu pas besefte ze zich dat ze eigenlijk dorst had. Ira's poten drukten zich ietwat zekerder in de grond, ze kon wegsprinten mochten ze iets kwaads in de zin hebben. Ira's staart stopte langzaam met kwispelen en nu was haar houding enkel afwachten. Ze voelde de wind door haar vacht glijden en haar blik flitste richting de visjes die door het beekje heen zwommen.

Turak sprong op en gromde venijnig toen hij de nieuwe wolf zag. Hij zette rustig een paar passen achteruit, maar het was duidelijk dat hij niet van plan was te vluchten; hij was gewoon geschrokken, en zat al snel op de grond met zijn kop schuin gedraaid, alsof hij een antwoord van Ira verwachtte..
'Hallo,' zei hij op een toon die duidelijk insinueerde dat hij zich afvroeg wie deze teef was.
Toen hij na een tijdje geen antwoord kreeg, stelde hij zichzelf voor met een vriendelijk gebaar van zijn oren.
'Ik ben Turak. Wie ben jij?'

'Nee, blijf maar.' Kuro draaide met zijn oren toen hij Ira aan hoorde komen, maar besteedde niet direct aandacht aan haar. Pas toen Turak tegen haar begon te praten wierp hij een onderzoekende blik op haar. En toen de grauwe wolf vroeg hoe hij zo rood kwam, keek hij naar zijn eigen vacht, alsof het hem nu pas opviel dat hij roodgekleurd was.
'Mijn roedel leeft al tijden bij de woestijn,' legde hij uit. (Leven wolven bij woestijnen? xD)
'Hoe kom jij wit? Je komt niet uit de bossen,' vroeg hij belangstellend, al was dat voor een deel gespeeld. De meeste witachtige wolven kwamen of van het noorden, of van het zuiden. Waarom zou dat bij deze wolf anders zijn?
Hij liet zijn poten rusten en ging zitten, zodat die niet meer zijn volle gewicht droegen. Af en toe, als hij haar zag bewegen, wierp hij een vlugge blik op Ira.

(Steppes, maar ik vindt het goed. :'] )

'Ik kom uit het Noorden. Waar de sneeuw valt in de winter, maar weer opdroogt in de zomer, en waar het altijd regent in de lente en de herfst. Ik kom van voorbij het laagland dat voor de bergen, omdat daar moerassen ontstaan in de lente en herfst, en die vriezen dicht in de winter. Mijn volk leefde altijd al in de bergen en de valleien, maar wij zijn uitgestorven aan het raken. Ik ben een banneling. Ze noemden me vroeger een Wijze, één van de bewaarders van de vele geheimen van de wereld, maar mijn Alfa heeft me verbannen omdat zijn wijfje verliefd op mij werd. Zij stierf toen ik haar probeerde te beschermen tegen mijn drie Bèta's.'
Turak keek droevig naar de grond en het water, en stond weer op.
'Ik zoek een nieuw thuis Kuro. Ik steek deze rivier over, en ik hoop dat ik hem nooit weer over hoef te steken als een zwerver, zoals al te vaak is gebeurd.' Nu glimlachte de grote wolf, en zette hij zijn poten in de rivier.
'Is er een groep wolven waarvoor je denkt dat ik moet oppassen, voordat ik de rivier oversteek zonder kennis van de wolven hier?'

Kuro knikte begrijpend toen hij vertelde dat hij van een plek vandaan kwam waar het sneeuwde. En toen hij over zijn roedel begon luisterde hij belangstellend. Hij hoefde niet langer te doen alsof hij geïnteresseerd was.
'Nee,' gaf hij uiteindelijk als antwoord. 'Er is net een nieuwe roedel, maar ik geloof niet dat ze al zo goed georganiseerd zijn dat ze een grote bedreiging vormen. Ze hebben hun eigen territorium, maar ik wil niet geloven dat ze indringen hard aanpakken.' Hij wist niet precies welke wolven lid waren van de nieuwste roedel, maar veel konden het er niet zijn. 'We kunnen het best een keer uitproberen.' Er was een grijns op zijn snuit verschenen. Hij was al dagen aan het ronddwalen, dus wat spanning kon hij best gebruiken.

Turak grinnikte, en stapte door het lage watertje. Het koele water verlichtte de kramp in zijn poten, en hij gromde even van genot.
'Misschien moeten we dat maar doen. Ik heb honger, maar heb al dagen niets meer gegeten, noch ben ik dieren tegengekomen die ik graag zou willen eten; Met alle respect, je ziet er overheerlijk uit, maar ik eet mijn eigen soortgenoten liever niet.'
Turak glimlachte flauwtjes, alsof hij iets achterhield, en stak toen de rivier over.
'De enige prooi die ik heb kunnen vinden was een week geleden, een elandenkalf. Maar hij heeft me een onprettig souvenir nagelaten, en ik heb sindsdien geen dier meer in kunnen halen.' Turak tilde zijn rechter achterpoot op, en liet zien dat hij kreupel was geschopt door het kalf.
'Zijn er herten in de buurt? Een ziek dier kan ik nog doden, als ik een goede positie vindt.'

Kuro keek weer naar zijn eigen vacht. Ja. Als hij zijn soortgenoten als maal had gezien, hij graag zichzelf opgegten; hij zag er overheerlijk uit.
'Zelf heb ik ook wel honger,' zei hij. 'Maar ik ben hier pas sinds kort, en de groepen herten heb ik nog niet gevonden. Maar het zal niet moeilijk zijn om er een te vinden.' Naarmate hij meer honger kreeg, leek de geur van een groep herten steeds sterker te worden. Hij rook veel mals vlees, het meeste afkomstig van de grote, sterke herten. Maar dat was niet voor hem, noch Turak, weggelegd. De zieke, jongen herten roken minder goed, maar aanlokkelijker. Die konden ze wel grijpen...
'Geef je de voorkeur aan een gelukte, maar normale jacht. Of aan een jacht in een territorium?' grijnsde hij.

'Ik ben voor alles in. Zolang ik maar kan eten. Mijn maag rammelt.'
Turak stampte nu door de rivier, en ging voor Kuro staan. Hij snuffelde aan hem. Hij rook vreemd, maar Turak kwispelde, en sloeg hem voor de grap op zijn snuit. Niet hard, maar speels, en hij dook snel weg voordat Kuro hem te pakken kon krijgen.
Zo probeerde hij een band op te bouwen, aangezien hij wist hoe moeilijk het zou zijn nieuwe vrienden te vinden hier.

(inspiloos.. :'])

Even bewoog Kuro met zijn snuit op en neer en keer daarna met een uitdagende blik in zijn ogen naar Turak. Een grom ontsnapte uit zijn bek terwijl hij zijn lip een beetje opgetrokken hield. Hij hield zijn kop laag en probeerde Turak te raken, maar hij was te snel weggedoken. Hij probeerde het nog een keer. Deze keer raakte hij de puntjes van Turaks oren. Tevreden ging Kuro weer recht staan, met een glunderende glimlach rond zijn snuit. Hij had raak geslagen.
'Laten we dan naar het territorium gaan. Ik hoop dat ze onze aanwezigheid niet echt op prijs stellen.' Het was fout en gevaarlijk om te hopen dat ze een roedellid tegen zouden komen. Ze waren indringen, en ze speelden met hun leven. Hij voelde zich weer leven, een geweldig gevoel.

Mayi liep snuffelend over de grond op zoek naar iets .. naar iets wat je kon eten. Haar maag begon te knorren en met een moeilijk gezicht liet ze een zucht uit haar mond ontsnappen. Ze moest echt eens een hert naar beneden halen, maar dat ging zo moeilijk in je eentje.
Mismoedig keek ze om zich heen, maar haar blik werd weer vastberaden en ze plantte haar snuit weer op de grond. En weer verder zoeken.

Ze had eindelijk de geur van een prooidier opgepikt. Haar oren spitste zich en ze begon te glimlachen. Eindelijk, voedsel. Alsof haar maag hetzelfde wist begon die wederom te knorren. 'Stil nou maar buikje, zo direct ben je gevuld. Niet zeuren.' Mompelde ze tegen haar maag. Ze zette weer een aantal passen tot opeens de geur van wolven haar snuit binnendrong. Meteen ging haar kop met een ruk omhoog en stonden haar ogen alert om zich heen te kijken. Haar houding werd iets minder zeker en haar staart hing al bijna tussen haar poten. Eén van de geuren herkende ze. Dat was Kuro, maar de andere twee kon ze niet plaatsen. Voorzichtig zette ze nog een paar stappen, maar toen hoorde ze de geluiden van de wolven al. Luid en duidelijk.
Ze gluurde over het bosje heen en met een geschrokken kef geluid hield ze haar adem in. De grijzij reu was enorm in haar ogen. De teef schatte ze rond haar leeftijd. Ze was het nog steeds niet gewend om wolven zo tegen te kunnen komen en het beangstigde haar nog altijd. Ze keek nu over de bosjes naar de wolven. Haar poten vastgevroren aan de grond. Haar ogen stonden angstig en zelfs de haas die ze aan het zoeken was liet ze links liggen. Ondanks dat hij bijna over haar voorpoten heen rende.

Turak brulde van het lachen, en duwde een tikkeltje ruw tegen de buik van Kuro aan. 'Ik heb zin in een serieuzer spelletje. Laten we vertrekken, dan zijn we met het schemeren bij de velden die ik heb zien liggen vanuit de bergen. Dan zijn er genoeg dieren te vinden.'

Opeens hoorde Turak iets, te dichtbij voor hem. Hij stond op, en hield zijn oren hoog in de lucht, zodat hij kon horen wie hen bespiedde, of dat er ergens eten te vinden was.
Toen hij niks hoorde, begon hij rond te lopen en te snuffelen langs de grond. Hij rook wolf, maar hij vond het moeilijk om de geuren te onderscheiden, omdat er vele bloemen begonnen te groeien die de geur verstoorden.
Een geur van een andere aanwezige wolf overspoelde hem echter toen de wind draaide, en hij volgde de zwakke geur tot aan een bosje, waarbij de geur steeds sterker werd. Hij gluurde door een gat in de begroeiing, en keek recht in de gelige ogen van een andere wolf.

Ze waren bespied! Turak blafte fel, en sprong door de struiken heen. Hij hapte naar Mayi, als een teken van autoriteit, al was hij daar niet zo zeker van in dit nieuwe gebied.
'Wie ben jij,' grauwde hij, en hij hapte nog eens naar haar voeten.

Kuro knikte grijnzend. Hij was al opgestaan om richting de velden te lopen. Het was een eindje lopen, maar Turak had gelijk toen hij zei dat ze voordat de nacht was gevallen aan zouden komen.
Maar hij had hetzelfde geroken als de andere reu. Weer zo'n zoete geur die hij herkende. En voor hij kon bedenken wie het was, had Turak al de wolf gevonden. Met grote sprongen liep hij naar de struiken toe en gromde fel naar de wolvin die tussen de bladeren lag. Hij had zijn lippen opgetrokken en liet dreigend zijn tanden zien, tot haar Mayi herkende.
'Mayi?' De dreiging in zijn stem was verdwenen en was nu een en al verbazing. Maar toen bedacht hij weer dat ze hun lag te bespieden. Zijn oren lagen tegen zijn achterhoofd en hij liet de puntige hoeken van zijn tanden weer zien. 'Waarom lig je ons te bespieden?'

Mayi schuifelde achteruit. Ze wist op tijd weg te springen toen de onbekende wolf naar haar voorpoten hapte. Toen ook Kuro erbij kwam en haar zo fel aansprak gingen haar oren in haar nek liggen. Ze schuifelde achteruit en sloot haar ogen terwijl ze tegen haar tranen vocht.
'Ik .. ik ..' En opeens knapte er iets. Ze had al lang genoeg gevlucht. Lang genoeg in een hoekje gedoken gezeten en met een felle grom sprong ze boven op Kuro en liet voor een keer haar tanden zien.
'Jij durft mij op deze manier te beschuldigen!' Gromde ze kwaad. Ze bracht haar snuit vlakbij die van Kuro en trok haar lippen op.
'Misschien was ik wel eten aan het zoeken!' Gromde Mayi. Haar ogen stonden kwaad. Op dat moment begon haar maag te knorren.
'Heel misschien was ik aan het jagen. Misschien was ik op zoek naar eten.' Ze gromde nog eens in het gezicht van Kuro voordat ze doorhad waar ze mee bezig was. Met een geschokte uitdrukking kwam ze langzaam van Kuro af.
'Dat je dacht dat ik een stalker was.' Mompelde ze teleurgesteld. Ze schudde haar kop. 'Fijn dat je me zo laag in schat. Je weet toch dat ik wolven liever vermijd!' Ze keek Kuro weer strak aan. 'Jammer ... Dat men dat van me moet denken.' Ze snoof en keek naar de haas die er vandoor was gegaan. 'En mijn eten is ook foetsie.'

Turak's oren stonden nu naar achteren, en hij had zijn mond gesloten.
'Het spijt me. Het is niet mijn gewoonte anderen aan te vallen op gronde van niets, echt waar niet. Ik ben gewoon nerveus, dat is alles.'
Turak deed zijn staart tussen zijn poten, en keek Mayi van onderaf aan, wat moeilijk was vanwege zijn grootte; daarom ging hij ook maar door zijn voorpoten, en piepte hij zachtjes, als teken van onderdanigheid.
'Ik ben Turak. Ik kom vanachter de bergen die je daar ziet, uit een groot dal. Mijn volk sterft langzaam uit, en ik ben, als banneling, van ze weggestuurd. Ik zoek nu een nieuw thuis. En Kuro zoekt samen met mij naar nog iets véél belangrijkers: Eten.'
Hij glimlachte flauwtjes, en ging weer rechtop staan.

Mayi keek om naar de grote grijze wolf die begon te praten. Hij was begonnen met dit alles. Ze snoof even en keek toen met een zucht recht in de ogen van de wolf. Waarom zou hij nu zich nu zo onderdanig opstellen.
'Ik ben Mayi. Ik kom van ver en ben nog altijd op de vlucht.' Mompelde ze. 'Mijn roedel is overgenomen door een jonge sterke reu en jammer genoeg moesten een paar wolven waarvan ik hield het ontgelden. Ik ben gevlucht, maar ze wilde me toen kosten wat kost dood hebben. Dagen, nee weken achtereen heb ik gerend voor mijn leven.' Ze slikte even bij de herinnering. Toen ging de reu weer rechtop staan en kon Mayi zien hoe groot hij was. Nou ja, dat had ze al ervaren.
Haar maag begon te knorren toen de reu het over eten had. 'Dankzij jullie is mijn kleine maaltijd er vandoor gegaan en nu wel een paar honderd meter verderop. Ik zou eigenlijk wel een heel hert op kunnen, maar ja. In mijn eentje lukt het me echt niet om een hert neer te krijgen.' Mompelde ze nog steeds op haar hoede. Ze vermeed Kuro enigszins. Ze durfde hem na haar actie niet meer aan te kijken en richtte haar aandacht op Turak. Hij glimlachte flauwtjes en Mayi begon te zuchtte en keek even nukkig de andere kant op. 'Het is jammer dat alle wolven hier naartoe komen om het als toevluchtsoord te gebruiken. Eigenlijk zouden we niet hoeve te vluchten. Maar zo is het leven nu eenmaal.' mompelde ze. 'En waar zijn jullie dan van plan om eten vandaan te halen?' Vroeg Mayi nieuwsgieriger. 'Het is lente. De hindes moeten nu kalveren hebben. Ik heb alleen geen idee waar die zich in dit gebied bevinden.' Ze zuchtte met een zuur gezicht. 'Thuis had ik ze allang gevonden.'

'Een wolf met een beetje neus ruikt dat je hier geen fatsoenlijke maaltijd kan vinden,' gromde Kuro, die met een smak op de grond terecht kwam. Maar voor hij zijn tanden weer dreigend kon laten zien, was Mayi al van hem afgekropen. Hij bleef nog even liggen, en rolde daarna weer op zijn buik om weer op te staan. Hij luisterde naar de onderdanigheid van Turak en trok een glimlach. Het was grappig om te zien hoe zo'n grote, duidelijk sterke wolf van onder naar Mayi probeerde te kijken.
'Wij gaan zo jagen in het territorium van de nieuwste roedel. Als je zin hebt om mee te gaan en misschien nu wel iets fatsoenlijks wil vangen, raad ik je aan om mee te gaan.'

'Er was anders wel eten, Kuro.' Beet Mayi de andere reu toe. 'Die haas was het, jammer genoeg, levende bewijs.' Ze liet nog een grom ontsnappen uit haar keel en keek toen nukkig vooruit. Waarom zou ze zich zo de kast op laten jagen door een reu?
'Pff je raad het me aan.' Ze keek de andere kant op. Nog steeds. 'Als jullie er geen problemen mee hebben dan zou ik graag mee gaan.' Probeerde ze met een glimlach tegen de reuen te zeggen. Het glimlachen ging wat moeizaam. Eigenlijk was ze nog steeds geschrokken en ze staarde nog steeds met een nukkige snuit richting Kuro, als ze die kant al op keek.
Haar maag begon weer te protesteren. 'Ugh hou je eens koest!' snauwde ze zachtjes tegen haar buik. Was het nu wel zo verstandig om met de reuen mee te gaan. Mayi begon al aan te voelen dat ze binnenkort loops moest worden en op dat soort momenten was Mayi altijd al voorzichtig geweest.
En vooral nu ... Ze had genoeg van opvliegende reuen of andere wolven die om het minst en geringste haar aanvielen. Ze keek even twijfelend.
'Ik ... heb best wel honger. Eigenlijk ...' Ze keek twijfelend in de richting van de gevluchte haas.
'Als Turak het goed vind ga ik graag mee.' Glimlachte ze uiteindelijk. Een gemeende glimlach dit keer. Waarom was contact maken toch zo verdomd moeilijk?

Turak grijnsde breed, en rechtte zijn rug.
'Kuro, laten we eten gaan zoeken. Ik heb echt een berehonger.' Turak knipoogde naar Mayi, en begon vooruit te lopen.
'Hoeveel wolven sterk is die roedel waar we het over hebben eigenlijk, Kuro?' Turak had er nog niet echt over nagedacht dan hun schranspartij in een bezet territorium misschien nog wel eens problemen op kon leveren.
'Ik ben wel sterk, maar met mijn achterpoot zal ik niet lang kunnen rennen, noch snel. Misschien is het het beste om aan de rand te blijven..?'

Kuro besloot na zijn aanbod niet meer naar Mayi te kijken. En de keren dat hij zijn belofte aan zichzelf niet kon houden, zag hij toch alleen maar een nukkige snuit en hij dacht een geïrriteerde blik in haar ogen te zien.
'Ik heb geen idee,' zei Kuro en bedacht zich nu hoe onverstandig ze bezig waren. Misschien bestond de roedel wel uit veel meer wolven dan Kuro tot nu toe had gezien. In dat geval waren ze geen partij. 'Maar ik vermoed dat we ze aankunnen.' Hij was niet van plan om dat de jacht tegen te laten houden. 'En als jij van plan bent het te begeven, is er altijd nog iemand die zijn klauwen uit kan steken.'

'Ik kan voor de afleiding zorgen.' Begon Mayi wat aarzelend. 'Immers, ben ik mijn belagers ook voor gebleven en ik ben redelijk snel.' Ze glimlachte zwakjes.
'Als jullie dan wat prooi te pakken nemen dan leidt ik de andere af. En voeg me later pas weer bij jullie als de kust veilig is en ik die andere wolven heb afgeschud.'
Ze keek de twee reuen aan.
Ze vond het eerlijk gezegd een riskante zet van zichzelf, maar haar buik en kaken snakte naar een grote maaltijd. Wat had ze een honger. Daar zou ze zelfs haar leven voor op het spel zetten, want als ze niet snel wat fatsoenlijks naar binnen zou werken zou ze toch sterven dankzij de honger.
'En je zou het niet zeggen, maar ik kan een potje vechten.' Ze keek de reuen met een onbeholpen glimlach aan.
'Ik sta mijn mannetje wel tegen een paar wolven.'

(oh zo inspiratieloos ><)

(Slaat inderdaad toe. :'])

Turak grinnikte, en stapte rustig door. Hij bekeek zijn metgezellen eens goed, en grijnsde breed. Hij mocht de teef en de reu wel. En de teef was niet lelijk.. Verre van zelfs.. Maar hij vroeg zich wel erg af waar ze mee zat. Ze leek schichtig, en ze keek soms om zich heen alsof ze dacht elk moment aangevallen te kunnen worden.
Hij snoof, en rook de geur van andere wolven, een groep, steeds sterker worden. Hij keek om zich heen, en hij lokaliseerde tegen welke bomen was aan geplast of geschuurd, als merktekens. Hij plast zelf af en toe, en kerfde met zijn sterke klauwen diep in de bast van een gebruikte boom.
'Jongens, doe dit ook eens. Zo houden wij een beetje plek voor ons zelf!'