There is always a new live!

There is always a new Live! Een bekende zin die haar moeder altijd zei. Een witte wolvin, van rond de vier jaar oud, liep door het nieuwe gebied. Zijzelf was nu het nieuwe leven, gebracht om hier van het nieuwe leven te komen genieten. Ze keek om zich heen, haar gele ogen namen alles in zich op om niet te verdwalen. Ze haalde diep adem en inhaleerde de schone lucht die er hing. Haar witte staart ging rustig heen en weer, terwijl ze om zich heen keek. Nieuwsgierig kwam een eekhoorntje dichterbij. Ze glimlachte even. Het diertje overwon zijn angst en klom op de rug van de wolvin. 'There is always a new live,' zei de wolvin zachtjes. Ze liep met langzame passen verder. Het eekhoorntje rolde zich op en viel in slaap op de rug vna de wolvin.
Na een tijdje te hebben rong gelopen kwam de wolvin uit bij een smal beekje, die ze volgde naar de brede rivier. Het eekhoorntje was van haar rug gesprongen en klom in een boom om daar te verdwijnen. De wolvin keek het diertje na en boog haar kop. Haar roze tong gleed door het water en ze dronk een paar slokken. De witte oren van de wolvin schoten naar achter toen ze iemand hoorde aankomen. Ze keek op en draaide zich om. Wie zou er achter haar staan?

(Sorry dat ik 't zeg, maar dat van dat eekhoorntje is niet heel erg realistisch.. )

Een voor zijn leeftijd grote, pikzwarte reu stond achter haar. Hij hield zijn oren gespists naar voren, terwijl hij naar het teefje keek. Zijn staart had hij omhoog getild, om te laten merken dat hij niet laag gerangschikt was. Zijn kop hield hij laag om geen bedreiging te vormen. Zijn vacht stond ook niet overeind; het lag glad langs zijn slanke maar gespierde lichaam. Zijn amber-kleurige ogen staarde naar die van het witte teefje, terwijl hij daar zwijgend stond. Hij stond een paar meter van haar vandaan; hij wilde niet dichterbij komen om haar te laten schrikken.
"Hallo," zei hij rustig. Zijn stem klonk vriendelijk, vol warmte, maar aan zijn houding was te zien dat hij op zijn hoedde was. Hij schatte in dat het teefje ongeveer even oud was als hij. Ze rook vrij nieuw, en nog niet naar andere wolven die hij kende in dit gebied.

{Weet ik,+Sorry voor late reactie xD}

Quinty keek om zich heen, er was niemand te zien. Toch wist ze zeker dat ze iemand had gehoord. Toen ze zich net weer wilde omdraaien om weer wat te gaan drinken, kwam een zwarte reu uit het bos gestapt. Quinty schatte hem ongeveer van haar leeftijd. Ze hief haar kop hoog en haar staart hing rustig langs aar achterpoten. Het leek alsof de wolf op zijn hoede was, blijkbaar vertrouwde hij het niet helemaal. 'Kom gerust dichterbij, ik bij niet,' Zei Quinty met een glimlach. Ze ging zitten, terwijl haar staart over de grond ging. Ze bekeek het slanke, gespierde lichaam van de wolf. Zijn zwarte vacht hing er soepel en gestroomlijnd overheen. Haar eigen witte vacht was wat dikker dan die van de reu. Wat mede kwam doordat ze uit het Noorden kwam, en daar had ze een nog dikkere vacht. 'Hallo, ik ben Quinty, en wie ben jij?' vroeg ze met een vriendelijke, warme stem.

Terwijl hij geruisloos in en uitademde, bekeek hij het witte teefje. Ze zei dat ze niet beet, en bij die woorden trok hij een wenkbrauw op. Hij lachte kort, terwijl hij even zijn kop schudde.
"Als je hier wilt overleven, zou ik maar wel bijten," zei hij, terwijl er een grijns op zijn snuit verscheen. Je kon niet overleven door vriendelijk te zijn. Je moest op je hoedde zijn, en niet zomaar alles toestaan. Had dit teefje dat dan niet geleerd? Hij vroeg zich af of ze in het Noorden, waar het teefje waarschijnlijk vandaan kwam, andere dingen werden aangeleerd. Moest je tegen iedereen vriendelijk zijn in het Noorden? Dat dacht hij niet. Het Noorden was hard; alleen de sterksten overleefden. Hoe kon je dan stand zien te houden door vriendelijk te doen?
Het teefje vertelde haar naam, en hij knikte kort.
"Aangenaam, Quinty," zei hij rustig, nog altijd op zijn hoedde, "Ik ben Rammstein." Hij knikte nogmaals, deze keer duidelijker zichtbaar, als wijze van groet.