Met mos bedekt

Mayi hoorde de naderende storm aankomen en zo snel ze kon zocht ze naar een hol. Ze zuchtte toen ze een oud hol vond en de mos er al dik op was gegroeid. Met een paar krachtige halen haalde ze het mos ervan af en dook ze het diepe vochtige hol binnen. Ze snoof de geur nog eens goed op en ging toen in één van de grote kamers liggen.
Ze rolde zich helemaal op en legde haar staart over haar snuit heen. Daar was het eerste gedonder al. Mayi schudde haar kop en sloot haar ogen. Hier zou ze wel veilig zijn.

Ze sliep misschien maar een half uurtje toen de geur van regen haar neus binnen drong. Hoelang had het al geregend? Ze keek op en zag dat de binnenkant van de hol al modderig begon te worden. Toen ze haar neus naar buiten stak voelde ze de spetters op haar snuit neerkomen. Hard en snel. Ze hoorde wat gerommel, maar luisterde er amper naar. De felle lichtflitsen die nu door de nacht scheerde trokken haar aandacht.
Opeens voelde ze een enorm gewicht op haar rug komen en jankend merkte ze dat ze werd bedolven onder de modderige massa van het hol. Het mos had de grond bij elkaar gehouden en zij had het weg gehaald waardoor het hol in was gestort. Met haar eronder.
'Help!' Probeerde Mayi over het geluid heen te schreeuwen, maar het leek nutteloos. Jankend bleef ze liggen. Maar haar haren gingen recht overeind staan toen ze voelde hoe de modder langzaam maar zeker alles verzwolg wat in de weg lag. En Mayi zat er precies onder. Als de modderhoop over haar kop zou komen zou ze stikken. Een uiterst langzame en pijnlijke dood vond Mayi. Dan liever de kaken van Isaak. ''Help, iemand help me alsjeblief.'' schreeuwde Mayi weer.

Het gedonder liet zijn oren plat in zijn nek liggen. Zijn vacht was doorweekt, en druppels gleden van zijn vacht af. Hij schudde zijn kop even uit, waarbij de druppels in het rond vlogen, maar het had geen zin; meteen daarna was hij weer doorweekt. Weer gedonder, en hij legde zijn oren weer plat in zijn nek. Hij had zijn vacht recht overeind staan, maar door het gewicht van de regen lag het glad langs zijn lichaam, glinsterend van het vocht.
Een paar flitsen, en voor een moment was het nu donkere bos verlicht. Hij zag een konijn angstig in zijn hol weg sprinten, net op het moment dat het bos even verlicht was. Hij zuchtte diep; had hij ook maar een hol waar hij kon schuilen. Hij stond op, schudde zijn vacht weer even uit zonder enig effect, en begon rond te lopen. Zijn tempo lag laag; hij was toch al doorweekt.

De geur van losgekrapte aarde prikkelde in zijn neus. Door de regen was de geur sterker geworden, en het had hem hoop gegeven. Hij had zijn tempo hoger gelegd, en nu leek hij in de buurt te zijn. Losgekrapte aarde betekende bijna altijd een hol; een hol waar hij kon schuilen. Het enige waar hij nu bang voor was, was dat hij het hol moest delen. En misschien zou het wezen waarvan het hol was daar niet erg blij mee zijn.
De geur van verse aarde werd steeds sterker. Hij verhoogde zijn tempo nog iets, maar op dat moment was er weer een oorverdovende klap. Met een ruk stond hij stil, zijn oren weer plat in zijn nek. Hij hield niet bepaald van die harde klappen. Hij dacht een roep te horen, een paniekerig klinkend dier. Maar hij kon het niet helemaal plaatsen; waarschijnlijk was het de huilende wind, of een boom die kermde van de pijn omdat het door de bliksem was geraakt.
Niet veel later bereikte hij een plek waar de geur van het losgekrapte aarde het sterkst was. Hij liep rond in een straal van een paar meter, maar kon niet ontdekken waar de geur precies vandaan kwam. Hij sprong van een laag maar steile wand; een prefecte plek voor een hol. Maar overal waar hij keek tegen de wand was aarde en mos te zien...