Schuilen

Rustig draafde hij, samen met Allison, het bos in. Ze hadden de rivier achter zich gelaten, en zochten nu een onderkomen waar ze konden wachten totdat het slechte weer over was. Alleen rook hij nergens zo'n soort onderkomen. Hij zuchtte diep, terwijl hij geconcentreerd om zich heen keek. Daarna begon hij langzamer te lopen, en keek hij weer naar boven. Het bladerdak bedekte de lucht, waardoor hij niet kon zien of het nog donkerder was geworden. Hij bleef staan, waarna hij Allison even aankeek.
"Misschien kunnen we ook gewoon hier in het bos blijven; misschien houden de bomen genoeg regen tegen." Een glimlachje verscheen op zijn snuit, terwijl hij haar antwoord afwachtte.

''Ik denk dat dat wel handig is, dan hoeven we niet in een grot opgesloten te zitten.'' Grijnsde Allison naar Rammstein, het bos hield inderdaad de regen tegen. ''Je bent een fijne vriend Ramm,'' bij die worden liet Allison zich zakken onder een boom, en sloot haar ogen om ze vervolgens weer te openen en naar de zwarte pels van Rammstein te staren. Ze was best vermoeid, het was ook een lange dag geweest. Af en toe rilde Allison, het was dan ook niet erg warm. Een beetje raar weer, eerst zon, daarna opeens een storm. Ze glimlachtte naar Rammstein en legde haar kop op haar poten, en luisterde naar de geluiden.

Even knikte hij, terwijl hij ging zitten. Ze zouden hier dus blijven. Hij keek even om zich heen, waarna hij bedacht dat dit niet echt een erg goede plek was. Overal om hen heen zou gevaar kunnen komen. Ze zouden beter ergens naartoe kunnen gaan waar ze wat beschutter zaten. Niet eens voor de storm, maar voor andere dieren. Net toen hij dit aan Allison wilde voorstellen, zei ze dat hij een fijne vriend voor haar was. De glimlach op zijn snuit werd breder, terwijl hij haar weer even aankeek met zijn vriendelijke kraalogen.
"Dank je," zei hij tegen haar. "Ik heb hier wel wat meer vrienden, maar ik denk dat ik tot nu toe het meest met jou ben omgegaan," zei hij, terwijl hij een grijns niet kon onderdrukken. Hij keek weer om zich heen, waarna hij weer even naar Allison keek en zag dat ze best vermoeid was. Hij wilde haar het liefst laten slapen; hij zou als een bèta over haar waken. Alleen was dat hier moeilijk, omdat er vanuit alle kanten gevaar kon komen.

Allison hief haar kop op, ''dank je.'' Glimlachtte ze kort, ze stond op en keek naar zijn blik, er was iets vreemds. ''Wat isser?'' Vroeg All vriendelijk, ze kon een lach niet onderdrukken, en daarom verscheen er een grijnsje om haar mondhoeken. ''Ik ben blij dat ik opnieuw ben begonnen, in een geheel nieuw gebied, en nieuwe vrienden.'' Zei All zeer tevreden, ze kon niet zeggen dat ze haar zusje niet mistte, maar de pijn die over haar hart had gewaakt verdween stukje bij beetje, todat ze helemaal genezen was, en vrienden had waarmee ze haar geluk niet op kon brengen,

(Kortere post, mijn handen zijn zowat bevroren)

Allison zei weer wat tegen hem, en uit beleefdheid wendde hij zich weer tot haar. Ze bedankte hem nu ook, waarna ze vroeg wat er was. Hij wilde het uitleggen, toen ze weer begon te praten. Een grijns verscheen op zijn snuit. Teefjes moesten altijd praten. De grijns werd breder, totdat Allison uitgepraat was.
"Het is goed in een nieuw gebied te zijn," zei hij rustig. Hij begon maar niet over de prooien die hier schaars waren; daar kwam vast nog wel verandering in. Als dit een goede lente zou worden, zouden er in de winter nog prooien in overvloed leven.

''Sorry ik ben nogal druk van mezelf.'' Grijnsde All haar excuus voor haar vele praten, ze keek even rond door dit bos, het was erg mooi. Het liefste wilde ze nog doorkleppen tegen Rammstein maar ze hield haar grote mond maar eventjes. De vogels floten zacht terwijl ze hoorde hoe de regen tikte op het grote bladerdak boven haar. Ze grijnsde weer, en keek naar een aantal dieren die doorweekt waren, en waarschijnlijk vanbuiten het bos kwamen om netzoals dit tweetal wolven. Ze keek weer naar Rammstein, en kwispelde met haar staart wachtend tot hij iets ging zeggen.

De grijns op zijn snuit werd weer wat breder, toen Allison zei dat ze zo druk was. Hij keek haar even aan, terwijl zijn kraalogen nog steeds glinsterden. Daarna keek hij weer weg. Waarschijnlijk zouden er hier niet veel gevaren zitten, maar het bèta-instinct zei hem op te blijven letten. Hij sloot zijn ogen voor een moment; zijn neus en zijn oren hielpen hem toch beter dan zijn ogen.
"Je zei net dat je hier opnieuw bent begonnen," zei hij rustig tegen haar, terwijl hij zijn ogen nog steeds gesloten hield. "Waarom dat?" Zijn stem klonk vriendelijk, niet aandringerig. Hij was nieuwsgierig, maar wilde niet weten wat Allison niet wilde vertellen.

''Mijn roedel werdt gescheiden door een ongeluk, wat precies kan ik me niet goed herrineren. Het ging allemaal veel te snel, ik was de oudste ik had nog twee zusjes. Mijn ouders ik en mijn zusjes werden uit elkaar gedreven. Toen het weer tot rust was gekomen, zocht ik mijn ouders ik volgde hun geur maar ik had ze dood gevonden. Als ik m'n zusjes ooit weer terug vindt, durf ik niet te zeggen dat ze zonder moeder en vader verder moeten.'' Zuchtte Allison, haar ogen staarde stilletjes voor zich uit, haar gezicht stond kalm maar haar hart ging tekeer, het verlies van haar jongste zusje was nog het ergst geweest ze had de naam Alice gedragen maar dat wist Allison niet meer. Met haar oudste zusje had ze niet veel, maar de kleine Alice was meer dan een zusje ze was een ware vriendin.

Even knikte hij, waarna hij slikte en voor zich uit keek. Het speet hem ontzettend voor Allison; zo'n jeugd was verschrikkelijk. Hij had graag met haar willen ruilen, zodat ze niet zoveel pijn zou hebben gehad. Hij keek haar even aan, en zag weinig aan haar gezichtsuitdrukking. Hij zag wel dat haar flanken wild op en neer gingen. Ze hield zich stil, maar hij wist dat ze van binnen was gebroken door het ongeluk. Hij liet zijn kop een beetje hangen, terwijl hij naar een plasje water keek, een paar stappen van hen vandaan. Hij volgde het spoor met druppeltjes langs de bomen, en hij zuchtte weer kort.
Verderop bleef zijn blik hangen op iets onnatuurlijks. Hij trok een wenkbrauw op, en probeerde zich het beeld in te beelden. Het regende, dat wist hij zeker; hij hoorde de dikke druppels op het bladerdak tikken. Maar hij zag daar toch echt zon... Hij stond op zonder dat hij erbij nadacht, en liep zwijgend een paar stappen richting de zonnenstralen.
Opeens bleef hij staan, schudde zijn kop en liep weer terug naar Allison, waar hij ging zitten.

''Het geeft niet, ik weet dat ik mijn zusjes ooit weer terug zal zien, ookal herken ik ze dan niet ze zijn toch bij me, en anders weet de hemel wat ik wens.'' Glimlachtte Allison rustig, haar kalme gezicht verdween een seconde maar kwam weer terug toen Rammstein weer ging zitten. De kalme blik was verdwenen omdat ze dacht dat Rammstein iets raars had gezien en daarom vroeg ze ook: ''Is er wat?'' Er stond een glimlach om haar snoet, waar haar tanden door zichtbaar werden.

(Je heet Allison, niet Jane. )

Weer knikte hij; hij begreep precies wat ze bedoelde. Hij hoopte ook ooit weer eens familie van hem terug te vinden, alleen hoopte hij dat ze dan veranderd waren. Hij wilde niet meer gezien worden als de eeuwige Omega. Hij was niet eens het Omega type, maar omdat hij de jongste was, werd hij wel altijd als Omega gezien. Een bittere uitdrukking stond op zijn snuit terwijl hij daaraan dacht, maar die verdween alweer snel toen Allison vroeg wat er was. Hij schudde even zijn kop, glimlachte en keek haar aan.
"Ik dacht dat ik wat zag... Maar 't was meer iets dat ik wilde zien, denk ik," zei hij rustig, waarna hij zijn blik weer naar de plek gleed waar hij dacht net zonlicht te hebben gezien.

(Ik vind het zelf altijd strontvervelend als iemand m'n topic binnenvalt, maar ik doe het nu lekker toch bij jullie. :])

Kort gejankt kwam uit het struikgewas niet ver van de twee andere wolven vandaan. Kuro lag met zijn poten onder zijn kop en zijn vacht had een grauwe kleur gekregen door het magere maanlicht. De bladeren begonnen te ritselen toen hij opstond en zijn nek verder uitstak. De punten van zijn oren staken uit totdat ze diep in zijn nek gingen liggen. Het gejank ging over in een gehuild lied. Het lied klonk ratelend, alsof hij verkouden was en elk moment kon gaan niezen. Het duurde maar een paar seconden voordat dat gebeurde. Zijn kop schoot in schokken omlaag en hij plofte weer neer op de grond. De zieke wolf rolde zich op tot een hoopje vacht en probeerde zichzelf warm te houden. Maar het enige wat hij voor elkaar kreeg was hevig trillen.

(Ik vind 't niet erg zolang er maar boeiende posts van worden gemaakt. xD)

Het eerste wat hij kon doen was opspringen, richting de wolf kijken en grommen. Zijn oren lagen plat in zijn nek, zijn vacht stond recht omhoog, en zijn ogen stonden fel. Hij had de wolf niet geroken omdat hij in de bosjes had gelegen, en vanbinnen was hij teleurgesteld dat hij de wolf niet had opgemerkt. Maar dat was niet het belangrijkste nu. Meteen toen hij zag hoe het eraan toe was met de wolf, stopte hij met grommen en spitste zijn oren zich. Zijn vacht lag weer glad langs zijn lichaam. Hij zette een paar stappen in de richting van de roomkleurige wolf, bleef even staan en schonk een blik naar Allison waarin hij haar zwijgend vertelde dat ze moest blijven staan. Hij richtte zich weer tot de reu in de bosjes, en vervolgde zijn stappen.
Een paar stappen bij de wolf vandaan bleef hij staan, terwijl hij even de geur van het dier opsnoof. Hij zag er erg mager uit, en zijn snuit zag er ziek uit. Zwijgend bleef hij daar staan, terwijl hij naar de wolf keek, niet helemaal wetend wat te doen.

(Ja joh. Ik maak Kuro wel boeiend :])

Kuro keek op en zag de grote, zwarte wolf een paar meter van hem vandaan staan. De glinsteringen in de ogen van de wolf waren de enige punten die sterk afstaken tegen de vacht en de duisternis achter hem. Hij zette zich schrap om te grommen, maar op het moment dat hij een waarschuwend geluid wilde maken, kwam er een pijnlijke piep uit zijn keel gezet. Het gekraak had een waarschuwing moeten zijn, maar Kuro was met zijn gedachtes ergens anders geweest. Hij had zijn poten niet ingetrokken gehouden en daarom was er nu een tak op zijn achterpoten gevallen. Hij hoorde de tak in splinters breken, maar zijn eigen gegil overstemde dat. Zijn angst voor de grotere reu was verdwenen en had plaats gemaakt voor pijn.

Met ontzettend veel gekraak kwam de tak los. Hij wilde nog net de reu voor hem helpen, maar dat lukte niet meer; hij was te laat. De tak viel op de poot van de wolf, en even kneep hij zijn ogen stijf dicht, terwijl hij luisterde naar het pijnlijke gegil van de wolf. Snel opende hij zijn ogen weer, terwijl hij naar de wolf keek. Hij slikte even, en bedacht wat hij zou gaan doen. Hij was niet bang voor deze wolf; de wolf zag er zwak en ziek uit.
Snel rende hij vooruit, trok de tak van de poot van de wolf af, en keek er even naar. Het zag er pijnlijk opgezwollen uit; waarschijnlijk zou deze wolf hier nog een tijd last van hebben.
"G-gaat het..?" vroeg hij rustig. Hij wist dat het niet ging met de wolf, maar hij wist niets anders uit te brengen na de schok.

Allison schrok van de reactie, opeens was er een reu verschenen. ''He? Wáát?'' Riep ze verbaasd uit, haar ogen stonden groot. Ze keek naar Kuro, en toen naar Rammstein. ''Gaat het?'' Vroeg Allison snel en bezorgd. Ze keek even naar de reu, hij zag er niet gevaarlijk uit maar als hij in een roedel zat, kon het wat slechts betekenen, zijn roedel kon denken dat ze hem hadden verwond en Rammstein en Allison konden het niet opnemen tegen een hele roedel. ''Allison?'' Het leek meer een vraag dan een voorstelling, dat kwam denking door de verbazing die door haar aderen gierde, ze was hartstikke geschrokken van het plotselinge gegil dat ze achter Rammstein dook toen hij weer gilde. Voorzichtig gluurde ze achter zijn zwarte vacht vandaan, verzamelde moed en kwam weer achter Ramm vandaan.

Kuro ademde snel in en uit waardoor zijn borstkas als een gek op en neer ging. Hij probeerde rustig te worden door een grote hap adem te nemen, maar hij liet de lucht al weer snel gaan en ging verder bij waar hij gebleven was. Hij kon niet de kracht vinden om te antwoorden op de grote, zwarte wolf, maar hij moest zelf kunnen zien dat dit niet de ideale omstandigheden waren om je goed te voelen.
Hij was zo bezig met het verbijten van de pijn dat het hem niet opviel dat er nog een wolf was. En toen hij haar zag kon het hem weinig schelen. De enige onderbrekingen van het ademhalen was als hij moest niezen. En toen hij zijn bek open trok om iets te zeggen, leken zijn stembanden niet meer te werken.

Met grote ogen staarde hij nog steeds naar de reu voor hem. Het ging er niet goed aan toe. De tak had zijn achterpoot bezeerd, maar dat leek het minst erg. De wolf had zo te zien ontzettende moeite met adem halen.
"Stil maar," suste hij zachtjes, waarna hij bedacht wat hij kon doen.
Hij was nooit een wolf geweest die de andere hielp als ze pijn hadden, of ziek waren. Daarom wist hij niet goed wat hij moest doen. Hij keek weer naar de wolf voor hem. Hij was ziek, maar wát had hij?
"Ik denk dat je wat moet drinken," zei hij rustig tegen de wolf. Hij sloot zijn ogen en spitste zijn oren, terwijl hij zich concentreerde op het geluid om hem heen. Ergens in het westen hoorde hij hoe twee wilde zwijnen door de modder woedden, die de regen had veroorzaakt. Ook kon hij horen hoe een vos een korhoen besloop ergens in het zuiden. Maar waar hij van opkeek, was het geluid van gedruppel. Hij draaide zich om en keek naar het plasje water wat hij al eerder had gezien, toen hij nog vreedzaam met Allison had gescholen onder de boom waar ze vandaan waren gesprongen toen deze wolf was verschenen. Hij knikte even richting het plasje water. "Red je dat?" vroeg hij rustig. De wolf hoefde niet te antwoorden met gepraat. Als de wolf een teken van leven in zijn staart liet zien, gekwispel, hoe zwak ook, wist Rammstein dat hij het zou halen naar het plasje water.

(Woow, bumping :])

Kuro keek even om zich heen, maar zag de rivier nergens. Tot zijn opluchting hoorde hij wel wat: het kabbelen van een beekje, niet ver hier vandaan. Hij knikte en kuchte een paar keer. Hij rilde van de kou en zijn nekharen stonden bang overeind. 'Ja,' zei hij om zijn geknik te bevestigen. Zijn stem klonk droog en uitgeput. Hij wist dat hij ziek aan het worden was, als je hem nog niet zo kon noemen.
Hij zette de eerste stappen zelf, trots op zichzelf dat hij die nog kon zetten. Maar al snel zakte hij steeds verder in elkaar. Ondanks dat de wolf vriendelijk tegen hem was wilde hij zichzelf wel bewijzen en niet als een zwakke wolf overkomen. Hij bleef stappen zetten, steeds moeizamer, steeds kleiner. Tot uiteindelijk het geluid van het beekje niet harder leek te worden.